Հայրենասիրութիւնը՝ որպէս պահանջատիրական պայքարի առաջնահերթութիւն

Փաստ է, որ Հայոց Ցեղասպանութիւնը տասնամեակներ շարունակ վերածւել է հայոց ազգային կեանքն իմաստաւորող գլխաւոր շարժիչ ուժերից մէկի, որի միջազգային ճանաչումը, եւ, բնականաբար, դրա հետեւանքները վերացնելու նպատակով հատուցման պայքարն ապրելու է կոչել համայն հայութեանը, մասնաւորաբար՝ նոյն այդ ցեղասպանութեան պատճառով սփիւռքացած հայ ազգի բեկորներին, որոնք տարտղնւած են աշխարհով մէկ:

Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման եւ պահանջատիրական պայքարի գործում իրարայաջորդ տեղատւութիւններն ու մակընթացութիւններն են, որ սերունդներին պայքարի են կոչել՝ յանուն պատմական արդարութեան եւ հայ ժողովրդի անժամանցելի իրաւունքների վերականգնման:

Ճակատագրի տնօրինմամբ, 20-րդ դարի վերջին տասնամեակը բարեհաճ գտնւեց հայ ժողովրդի նկատմամբ: Աշխարհաքաղաքական աշխարհացունց փոփոխութիւնների եւ Արցախեան շարժման արդիւնաւորման, եւ առաջին Ազատամարտում տարած յաղթանակի շնորհիւ ծնունդ առած հայկական զոյգ պետութիւնները՝ Հայաստանի Հանրապետութիւնն ու Արցախի Հանրապետութիւնը դարձան մեր պահանջատիրական պայքարի առաջին հունձքը:

Նոր վերածնունդ եւ զարթօնք ապրող հայ ազգը 21-րդ դար թեւակոխեց յաղթանակած ու հպարտ, իսկ նոր դարը նոր թափ հաղորդեց Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման գործընթացին: Տարբեր պետութիւնների կողմից Հայոց Ցեղասպանութեան ճանաչման, կամ դրա մասին բարձրաձայնման փաստը, ինչքանով էլ որ գօտեպնդիչ եւ ոգեւորող էր, այդուհանդերձ, մեզ յուշում էր, որ անհրաժեշտ է Պահանջատիրական Պայքարը որակական բոլորովին նոր փուլ եւ հանգրւան տեղափոխել՝ յստակօրէն սահմանելով դրա վերջնանպատակը՝ ամբողջական հատուցումը, եւ դրան հասնելու ճանապարհային քարտէզը:

Հայոց Ցեղասպանութեան 100-ամեակին ընդունւած Համահայկական Հռչակագիրը եղաւ առանցքային այն փաստաթուղթը, որը յստակ սահմանեց, թէ ինչպիսին պէտք է լինի Հայոց Ցեղասպանութեան հետեւանքների ամբողջական յաղթահարումը, եւ ինչպէս է պէտք հասնել այդ նշանակէտին:

Հայոց Ցեղասպանութեան 100-ամեակին հետեւած տարիներին, որոշակի բացթողումներով հանդերձ, հայ ժողովուրդը միասնական ուժով լծւեց իր համար կենսական նշանակութեան այս փաստաթղթի դրոյթների կեանքի կոչմանը: Սակայն, 2018 թւականին վրայ հասած իրադարձութիւնների արդիւնքում, գլխիվայր փոխւեց ամէն ինչ: Իշխանութեան եկած Հայաստանի նոր ղեկավարները ոչ միայն ոչ մի քայլ չձեռնարկեցին այդ ուղղութեամբ, այլ, ընդհակառակը, շարժւեցին տրամագծօրէն հակառակ ուղղութեամբ, եւ արեցին հնարաւոր ամէն ինչ՝ մոռացութեան տալու համար այդ փաստաթուղթը, եւ դրա հանրային անդրադարձը նւազագոյնի հասցնելու համար:

2018 թւականին հետեւած հինգ տարիների ընթացքում, համակարգային վարկաբեկման, կազմաքանդման եւ ՀՀ գործող իշխանութիւնների դիլետանտիզմի եւ քաղաքական դասալքութեան արդիւնքում ձեւաւորւած հեղձուցիչ պայմաններում, մեզ համար ճակատագրական դարձաւ 2020 թւականի 44-օրեայ պատերազմը, մեր կրած ծանր պարտութիւնը, եւ դրա արդիւնքում մեզ պարտադրւած նւաստացուցիչ անձնատւութեան յայտարարութիւնը, որը մեզ կանգնեցրեց բոլորովին նոր իրականութեան, եւ որակապէս նոր՝ անհամեմատելի վտանգաւոր մարտահրաւէրների դէմ-յանդիման:

Եւ ահա Հայոց Ցեղասպանութեան 108-ամեակի նախաշեմին, մեր շրջապատում տեղի ունեցող ներհայկական, ինչպէս նաեւ տարածաշրջանային ու միջազգային նշանակութեան աշխարհաքաղաքական իրադարձութիւնները մեզ կանգնեցրել են Հայոց Պետականութեան եւ ինքնիշխանութեան լինել-չլինելու փաստի առջեւ:

Ցաւով պէտք է արձանագրենք, որ յանուն իշխանութեան պահպանման, ողջ հայ ժողովրդին այս վիճակի հասցրած ՀՀ գործող իշխանութիւնները, մեր ազգային իղձերի, նպատակների եւ իդէալների հաշւին պատրաստ են կատարելու թշնամու բոլոր պահանջները, միայն թէ արժանան նրա այսպէս կոչւած «բարեհաճութեանն» ու «ողորմածութեանը»՝ պահպանելով սեփական իշխանութիւնը:

Եւ պատահական չէ, որ հէնց Ապրիլի 24-ի նախօրէին, ՀՀ վարչապետի պաշտօնը զբաղեցնող անձը, երկրի օրէնսդիր ատեանի ամենաբարձր ամբիոնից հանդէս է գալիս այսպէս կոչւած «խաղաղասիրական», «տարածաշրջանային համագործակցութեան», Անկարայի եւ Բաքւի հետ յարաբերութիւնները «կարգաւորելու», Ադրբեջան կոչւող արհեստածին պետական միաւորման «տարածքային ամբողջականութիւնը» լիարժէք ճանաչելու իր «պատասխանատւութեան» մասին հայրենադաւ յայտարարութիւններով:

Բարդագոյն այս պայմաններում, երբ սեղանին իր զոյգ բաղադրիչներով հանդերձ Հայոց Պետականութեան լինելութեան հարցն է դրւած, «խաղաղասիրական» անմիտ եւ ի սկզբանէ ամուլ խաղեր խաղալու, ոսոխից ծնկաչոք ու նւաստացած խաղաղութիւն մուրալու փորձերը, լի են միմիայն աղէտաբեր հետեւանքներով, որոնք միանշանակ խարխլում են հայոց պետականութեան հիմքերը: Կոյր պէտք է լինել չտեսնելու համար Հայաստանի սողացող զաւթումը թշնամու կողմից: Կոյր պէտք է լինել չտեսնելու համար մահացու այն վտանգը, որը սպառնում է մեզ թշնամու կողմից, եւ որի առանցքը Սիւնիքով անցնող, «Զանգեզուրի միջանցք»-ի միջոցով թուրանական աշխարհի միաւորման պանթուրքական հրէշաւոր ծրագիրն է:

Նման իրավիճակում, հայաջնջումն ու Հայաստանի եւ Արցախի իսպառ վերացումն իր հեռահար գլխաւոր նպատակը սահմանած թուրք-ադրբեջանական դաշինքի հետ յարաբերութիւնները «կարգաւորելու» եւ «բարեկամանալու» կոչերը, ոչ այլ ինչ են, քան դաւաճանութիւն սեփական երկրի եւ ազգի հանդէպ: Սա միանշանակ ճշմարտութիւն է, որից խուսափելու ՀՀ գործող իշխանութիւնների բոլոր փորձերը ձախողման են դատապարտւած:

Եւ հէնց այս իրողութիւնից ելնելով է, որ Հայ Դատի նւիրական նպատակների իրագործման համար տարւող պայքարի այս հանգրւանում օրակարգային առաջնահերթութիւն է դարձել եւ առանցքային նշանակութիւն է ստացել ՀԱՅՈՑ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹԵԱՆ ՊԱՀՊԱՆՈՒՄՆ ՈՒ ՀԱՅՐԵՆԱՏԻՐՈՒԹԻՒՆԸ:

Պահը օրհասական է: Մենք պէտք է կատարենք հնարաւորն ու անհնարինը հակազդելու ապազգային, վախկոտ, ամէն գնով խաղաղութիւն մուրացող, թուլամորթ տեսակին, որը բառի ամենաբուն իմաստով զբաղւած է հայրենավաճառութեամբ: Քանի որ առանց պետականութեան, առանց հայրենիքի, առանց ազգային յստակ տեսլական ունեցող պետութեան, անմտութիւն է մտածել Պահանջատիրական Պայքարի շարունակականութեան եւ դրա վերջնական արդիւնաւորման մասին:

Զգօն լինել է պէտք: Մեր թոյլ տւած ճակատագրական սխալների արդիւնքում, թշնամին պատմական բացառիկ հնարաւորութիւն է ստացել իրագործելու իր հրէշաւոր երազանքը: Հայրենատիրութեան մեր այսօրւայ պայքարը մեր եւ մեր սերունդների վաղւայ օրւայ համար է: Քանի որ առանց հայրենիքի, առանց պետականութեան մեր ու նրանց իղձերն ու երազանքները, մեր ու նրանց մեծ տեսլականն առ ոչինչ են:

«ԱԼԻՔ»ի խմբագրական