Ազգային դիմադրութեան շարժումը՝ որպէս օրակարգային առաջնահերթութիւն

Անցեալ մէկ տարւայ ընթացքում մեզ պատուհասած աղէտն ամբողջութեամբ ընկալելու համար, անհրաժեշտ է առաջինը նշել, թէ ի՞նչ արեց այս իշխանութիւնը՝ առհասարակ, երեք տարւայ ընթացքում.

- ծրագրաւորւած եւ նպատակային կերպով թիրախաւորեց, վարկաբեկեց եւ արժեզրկեց մեր ազգային այն բոլոր ինստիտուտները, որոնց առանցքի շուրջ էր ձեւաւորւել հայութեան բարոյա-հոգեբանական եւ ֆիզիքական անվտանգային մթնոլորտը,

- կազմաքանդեց հասարակութեան միասնութիւնը, հասարակութեանը բաժանելով սեւերի եւ սպիտակների,

- փչացրեց յարաբերութիւնները ռազմավարական դաշնակիցների հետ, կամ, առնւազն, անվստահութիւն առաջացրեց իր պահւածքով,

- ամէն ինչ արեց բանակցային գործընթացը փլուզելու համար, ինչի արդիւնքում Ադրբեջանը եւ Թուրքիան Հայաստանի եւ Արցախի դէմ ագրեսիա սկսելու հնարաւորութիւն ստացան:

Այս բոլորը մեզ բերեց պատերազմ, պարտութիւն, կապիտուլիացիա, ազգային արժանապատւութեան ոտնահարում ու նւաստացում:

Եւ հիմա, նոյեմբերի 9-ից մէկ տարի անց, մենք ստիպւած ենք արձանագրել այն բոլորը, ինչ պատերազմում կրած մեր պարտութեան եւ կապիտուլիացիայի անմիջական ու տրամաբանական հետեւանքն են:

Ակնյայտ փաստ է, որ մէկ տարւայ ընթացքում, պատերազմում ունեցած իր յաղթանակը Ադրբեջանը փորձում է նիւթականի վերածել քայլ առ քայլ, նպատակային, եւ որքան հնարաւոր է, իսկ ՀՀ գործող իշխանութիւնները շարունակում են մոլորեցնել հասարակութեանը՝ «խաղաղութեան դարաշրջանի» կեղծ խոստման տեսքով։

Մենք ստիպւած ենք մտահոգութեամբ հետեւել Ռուսաստանի, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարների առաջիկայում նախատեսւող եռակողմ հանդիպման ու նոր փաստաթղթերի հնարաւոր ստորագրման շուրջ շրջանառւող լուրերին, իսկ մտահոգութեան պատճառն առաջին հերթին եւ հիմնականում այս իշխանութիւնների նկատմամբ օրըստօրէ աճող անվստահութիւնն է, որի համար կան հիմնաւոր պատճառներ:

Փաստ է, որ.

- երեք տարւայ ընթացքում այս իշխանութիւններն անընդհատ ստել են: Դրա վառ օրինակը հէնց 44-օրեայ պատերազմն էր, որի ընթացքում այս իշխանութիւնը փաստացի ամէն ինչ ճիշտ հակառակ ձեւով էր ներկայացնում՝ «յաղթելու ենք»: Հայութիւնը յաղթանակ էր սպասում, պարզւեց՝ սրանք մեզ ծրագրաւորւած տանում են այլ ուղղութեամբ, որի վերջը խայտառակ պարտութիւնն էր,

- նախապատերազմական եւ յետպատերազմական բանակցային բոլոր գործընթացները վկայում են այն մասին, որ այս իշխանութիւնը միանշանակ թոյլ բանակցող է, եւ դիւանագիտական ասպարէզում կարող է տանուլ տալ 30 տարւայ ընթացքում ամրագրւած բոլոր ձեռքբերումներն՝ առանց բացառութեան:

Սուտ խօսելն ու թոյլ բանակցային գործընթաց տանելը բաւարար պատճառներ են իշխանութեան նկատմամբ խոր անվստահութեան համար, իսկ վատ սպասումն առ այն, որ այս իշխանութիւնն ինչ-որ փաստաթուղթ է ստորագրելու, որը ճակատագրական եւ անդառնալի հետեւանք է ունենալու Հայաստանի եւ Արցախի համար հիմնաւոր եւ արդարացւած է:

Մենք պէտք է գիտակցենք, որ.

- կանգնած ենք Հայաստանի թուրքացման եւ Արցախի հայաթափման ու անվերադարձ կորստի անմիջական վտանգի առջեւ, որն անհրաժեշտ է օր առաջ կանխել,

- յանուն սեփական շահի եւ իշխանութեան պահպանման ողջ հայութեանը դէպի ծրագրաւորւած պարտութեան տարած մարդը չի կարող ներկայացնել մեր պետութիւնը: Նա պատրաստ է նոր՝ ցանկացած տիպի զիջումների, միայն թէ հնարաւորութիւն ունենայ պահպանել իր աթոռը,

- թշնամու դէմ ծնկած, պարտութեան խորհրդանիշ հանդիսացող մարդը չի կարող արժանապատւօրէն ներկայացնել մեր պետութեան շահերը: Նա չի կարող արդիւնաւէտօրէն լուծել մեր դէմ ծառացած մարտահրաւէրները,

- միայն պատերազմի հետեւանքները թօթափելով, տարածաշրջանում կրկին լուրջ, ազդեցիկ խաղացողի վերածւելով է, որ կը կարողանանք մեր շահերը պաշտպանել:

Այս նպատակին հասնելու համար մեզ անհրաժեշտ է խելամտօրէն, առանց միակողմանի եւ անվերադարձ զիջումների ժամանակ շահել: Մեզ անհրաժեշտ է տեւական խաղաղութիւն՝ ժողովրդի բարոյա-հոգեբանական արժեհամակարգը վերականգնելու, ոգին բարձրացնելու, Հայաստանի եւ Արցախի քաղաքական ու տնտեսական համակարգերն ու ենթակառուցւածքներն արդիականացնելու համար: Իսկ պարտւած դէմքով իշխանութիւնը չի կարող խաղաղութիւն եւ զարգացում բերել: Այն, անգամ անկարող է ժամանակ շահել:

Եւ հէնց այս գորշ համայնապատկերի ֆոնին է, որ օրակարգային առաջնահերթութիւն է դարձել ԱԶԳԱՅԻՆ ԴԻՄԱԴՐՈՒԹԵԱՆ ձեւաւորումը:

«Հայաստան» դաշինքի հրաւիրած այսօրւայ հանրահաւաքը գալիս է ազդարարելու ԱԶԳԱՅԻՆ ԴԻՄԱԴՐՈՒԹԵԱՆ ՇԱՐԺՄԱՆ մեկնարկը:

ԱԶԳԱՅԻՆ ԴԻՄԱԴՐՈՒԹԵԱՆ ՇԱՐԺՈՒՄԸ կենսունակ ուղերձ պէտք է դառնայ առ այն, որ հայ ժողովուրդը չի ընդունելու իր ազգային արժանապատւութիւնը վիրաւորող զարգացումները։ Այն պէտք է յստակ պատգամ յղի բոլորին՝ միջազգային հանրութեանը, թշնամուն եւ առաջինը՝ հէնց մեզ եւ, իհարկէ, ՀՀ կապիտուլեանտ իշխանութիւններին առ այն, որ մենք թոյլ չենք տայ պատահական մարդկանց տնօրինելու մի ողջ ազգի ճակատագիրն ու չենք ընդունելու եւ միանշանակ մերժելու ենք միակողմանի լուծումները, որոնք վտանգելու են մեր պետականութեան լինելութիւնն ու վաղւայ օրը:

Եւ, վերջապէս, ԱԶԳԱՅԻՆ ԴԻՄԱԴՐՈՒԹԵԱՆ ՇԱՐԺՈՒՄԸ կոչւած է դառնալու այն կոչնակը, որն ի լուր բոլորի կազդարարի, որ իրավիճակ է փոխւել. մենք պատրաստ ենք արժանապատւութեան հենքի վրայ առաջ շարժւել, հասնել իշխանափոխութեան, որը մեզ այս վիճակից դուրս բերելու, արժանապատիւ խաղաղութիւն ապահովելու, անվտանգային ճգնաժամը յաղթահարելու եւ հայոց հայրենիքի անվտանգութիւնն ապահովելու նախապայմանն է։ 

Միայն այս դէպքում է, որ իրավիճակ կը փոխւի թէ՛ ներսում, թէ՛ դրսում: Հաւատանք ու շարժւենք առաջ:

ԱՐԱՄ ՇԱՀՆԱԶԱՐԵԱՆ