«Լռության ցավը». Վարդան Պետրոսյանի նոր բանաստեղծությունը

Սրտիս նոր վերքը անդունդ է անհուն,

որ դուք եք բացել այնտեղ, տղանե՛ր,

ձյան սառցաշերտը միտքս է մամլում,

ինչպես որ հանգած մարմինները ձեր:

Ձեր աչքերը ես չեմ տեսել երբեք,

սակայն նրանք ինձ դարձրել են անքուն,

նրանք կորուսյալ իմ հայրենիքն են

այս տիեզերական անհայրենիքում:

Լռության ցավը սառցաշերտի պես

ծանր կախվել է մտքերիս վրա

և ամեն վայրկյան հիշեցնում է ձեզ,

ասում է. «Ներկա կդնես նրանց:

Նրանց արյամբ է հողն այս Հայրենիք,

դուք նրանցով է, որ դառնում եք ազգ,

չեն դավաճանել նրանք ոչ ոքի

և չեն երազել մեծարում ու փառք:

Դուք ձեր մեջ փնտրեք դավադիրերին,

փառատենչներին որոնեք ձեր մեջ,

բայց երազներն այն ջինջ տղաների

չփորձեք թաղել բանսարկության մեջ»:

Ճնշում է հոգիս սառցաշերտը ձյան,

միտքս է ամլանում լռության ցավից.

այս ի՞նչ դավադիր մրրիկ էր՝ անցավ,

և Հայրենիքս կարկամեց նորից:

Վարդան Պետրոսյան

8-9. 01. 2021 թ.

Գառնի