«Հայրենիք». Վարդան Պետրոսյանի նոր բանաստեղծությունը

Հայրենիք

Հաճախ են խոհերս քո շուրջը դառնում.

-Արդյոք ո՞վ ես դու:

Արքա՞ն ես այն Մեծ, որի զինվորին

խոնարհվում էին օտար գահերի թագեր ոսկեհուռ,

թե՞ թուլակամն այն,

որ գաղտագողի

չքնաղ Անին էր վաճառքի հանում:

Գուցե ծերունի՞ն այն մեծաքանքար,

Որ իր հանճարեղ պատմամատյանում

փառաբանում էր գործդ մեծության,

սակայն և ողբում անկումը ոգուդ

ու մթագնումը

երբեմնի խորունկ քո իմաստնության:

Պատանի՞ն ես այն,

որ քո շեներին ծանրորեն իջած

խավարն իր ոգու լույսով էր պատռում,

սայթաքող քայլիդ ճանապարհ հարթում,

թե՞ այն մյուսը,

որ օտարին քո տան դուռն էր մատնում,

խիստ տկարացած հույսերդ վատնում ...

Որպեսզի ինքը դառնա իշխանիկ,

մանկամարդ, չքնաղ քո աղջիկներին

ընծայում կրքին ասպատակների:

Ճգնավո՞րն ես այն,

որ, իր ինքնությունն անգամ ուրացած,

«ի խորոց սրտի» աղոթք էր հղում

առ ամենատես Բարձրյալը՝ Աստված՝

միջնորդ դառնալով մեղսավոր հոգուդ

և երկնայինի ժեռ կամքի միջև,

որ խոտոր ճամփից քո հոգին փրկի,

բացի քո առջև դռները երկնի,

մտքիդ վերքերը ամոքի փոքր-ինչ ...

Թե՞ վեղարակիր արծաթասերն ես՝

Գետադարձ կոչվող այն քստմնելին,

որ շուկա հանած ամենից թանկը՝

անցյալ ու գալիք բոլոր դարերի

նվիրականը՝ մեր սուրբ հայրենին,

զոհաբերում էր իր մամոնային ...

Ո՞վ ես վերջապես:-

Սալմաստեցի՞ն ես այն մեծահանճար,

որ մտքի լույսով

ուղենշում էր վերելքիդ ճամփան:

Չբեկվող կամքով այն ագուլեցի՞ն,

Որ, քո ճորտացած հոգու ընդերքից

պեղելով կայծեր վրեժի՛, ցասմա՛ն,

ձեռնոց էր նետում

արյանդ ծովում արբած սուլթանին

և ետ պտտում անիվն ընթացքիդ,

թե՞ խաժամուժն այն,

որ մեծ ձնհալքի հեղեղի նման

եկավ հյուսիսից,

եկավ քեզ իբրև ընկեր, կարեկից,

սակայն ավերեց, քանդեց ամեն բան:

Նրանց մեջ էին զավակները քո

անառակացած,

օտարին՝ ընկեր,

ցավերիդ, սակայն, անհաղորդ դարձացած ...

Անվերջ գիշեր է թվում քո ճամփան՝

լույսի ընդմիջվող կայարաններով,

ուր կանգ էր առնում մարմինդ լլկված,

և բռնաբարված, խաբված քո հոգին,

ուր քեզ էր դառնում հավատդ կրկին՝

անհավատությունն իր մեջ պարուրած:

Դու դերվիշի պես մի թափառական

ճամփա ես ընկնում առավոտ ծեգին,

սակայն իմ հարցին չունես պատասխան,

քանզի ինքդ էլ չգիտես արդեն՝

ով ես, ինչու ես ճանապարհ ընկել ...

Թե ինչու ես դու հենց այնտե՛ղ ծնկել,

ինչու է այնտե՛ղ կամքդ քեզ լքել,

երբ կարող էիր շահել և՛ մարտը,

և՛ պատերազմը քեզ պարտադրված,

բայց ելք ես գտել,

երբ գոցված էին դռները բոլոր,

երբ բոլորից ես եղել մոռացված:

Իմ ամենից մեծ առեղծվածն ես դու ...

Այն նշաձողը, միա՛կ հայրենիք,

որին հասնում են, սակայն չեն հաղթում,

որին գուցե և մտքում դավում են,

բայց հոգու խորքում ընդմիշտ են պարտվում:

15-19. 01. 2021 թ.

Գառնի