Իսահակյանի տարակուսանքը՝ ես նրան լավություն չեմ արել, ինչո՞ւ է նա փորձել ինձ վատություն անել. «Ակամա երգիծաբաններ»-8

Ավետիք Իսահակյանն ու Գուրգեն Բորյանը հանգիստ զրուցում էին, այսինքն՝ գրողների միության նախագահն ու առաջին քարտուղարը: Այցելությանս նպատակը չեմ հիշում: Քիչ անց, կարծեմ, Գուրգեն Բորյանն ասաց, որ Գևորգ Աբովը հիվանդ է, ուղեգիր է խնդրել, հարկավոր է օգնել մարդուն: Հետո, իմիջիայլոց, չասելու նման ասաց.

- Վարպե՛տ, Դուք գիտե՞ք, որ Գևորգ Աբովն այնքան էլ բարյացակամ չէ Ձեր նկատմամբ:

Վարպետը լարվեց: Գուրգեն Բորյանի դեմքով ստվեր անցավ, բայց արդեն ուշ էր, և արգելակելն էլ միտք չուներ:

- Իսկ ի՞նչն էր բանը…

- Ախր նա ժամանակ առաջ մտել է Կենտկոմի առաջին քարտուղար Գրիգոր Հարությունյանի մոտ մի անմարդկային առաջարկով, թե ժամանակը չէ՞ արդյոք Իսահակյանին մեկուսացնելու: Նրա տունը դարձել է դաշնակցականների հավաքատեղի, որոնք թափանցում են Սփյուռքից, և զանազան հակասովետական թափթփուկների ժողովարան…

- Իսկ Գրիգոր Հարությունյանն ի՞նչ է պատասխանել…

- Նեղացել է, անպատվել՝ ասելով, որ նման հիմարություններ անել և նույնիսկ ասել ոչ ոքի թույլ չի տա, որ Իսահակյանը համաշխարհային անուն է, մեր ժողովրդի պարծանքը, ինչպես կարելի է դիպչել մի մարդու, որ մարմնավորում է Հայաստանը, քայլող Հայաստան է…

- Լա՛վ է, լա՛վ է, նույնիսկ օրթոդոքս կոմունիստը պաշտպանում է իմ ազատությունը,- ծիծաղեց Իսահակյանը և հետո մտախոհ,- որքան հիշում եմ՝ ես Գևորգ Աբովին լավություն չեմ արել, ինչո՞ւ է նա փորձել ինձ վատություն անել, անհասկանալի է…

- Վատություն լավությա՞ն դիմաց,- զարմացա ես:

- Այո՛, երիտասա՛րդ, կյանքի օրենքն է այդպիսին: Լավությունը չի կարող անպատիժ մնալ: Բայց այս պարագային կարծես չի գործել այս ճշմարտությունը…

Շարունակելի