Մենախոսություն հերոսի հետ. Կոմիտաս վարդապետ Հովնանյան

Քաջերը չեն մահանում, քաջերը հեռանում են քաջաբար... 

Սիրելի Արմեն Հովհաննեսյան, հոգիս բացած Երկնավոր Հոր առաջ Նարեկացու խոսքերով ուզում եմ խոսք կիսել ընդ Աստուծոյ։ Չեմ ուզում քո հոգու համար աղոթել, քանի որ դու ինձ համար մահացած չես, հերոսները չեն մահանում, նրանք մարմնապես հեռանում են, հոգեպես միշտ, միշտ մեզ հետ հավերժ երիտասարդ ապրելու։

Կյանքին վճռական նայող աչքերիդ զորությամբ նայեցիր նրան այնպես, որ երբ մահը փորձեց կոտրել հայացքիդ և կամքիդ ուժը չխոնարվեցիր, չխոնարհելով նույնիսկ հայացքդ։ Որպես ճշմարիտ արիացի ուստր, որը ապրելու գաղտնիքին տիրապետում է այնպես, որ իմացյալ մահով կարող է հաղթել մահին, դարձած մի նոր Տիգրան, մի նոր Վարդան ու Անդրանիկ, 19- տարեկանում արդեն իսկ հասկացել էիր, որ Սրբազան Հայոց հողը կարող ես վահան դարնալով պաշտպանել ոսոխի ոտնձգություններից։

Դու քո արաքով մի նոր դաս եղար քո հայ եղբայրներին, որ ոչ թե գենդեռային խեղաթյուրությամբ կարող ես Սրբություն Սրբոց հողդ պաշտպանել, այլ անձիդ օրինակով։ Չէ ես քո գերեզմանին աղոթք չեմ կարդա թաղման կամ մահվան, այլ ես կաղոթեմ պսակադրության այն փառահեղ աղոթքը, որով Քաջիդ Հոգին կամուսնացնեմ երկնքի հավիտենականության հետ, իսկ Քաջիդ մարմինը Հայոց Սրբազան հողի։ 

Քաջերը չեն մահանում, քաջերը հեռանում են քաջաբար...