Անտրամաբանական զիջումներ

Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի` վրաստանյան այցի գրեթե ողջ օրակարգը, հոգեւոր առաջնորդների ընդունած համատեղ հռչակագիրը «զիջման» տրամաբանություն ունի: Մինչդեռ գոնե այս հարթությունում հայկական կողմը զիջումների գնալու որևէ անհրաժեշտություն չուներ:

Ոչ թե Հայաստանը, այլ Վրաստանն է բացահայտորեն արհամարհում իր երկրի կրոնական փոքրամասնության իրավունքները` միտումնավոր հրաժարվելով վավերացնել խղճի ազատության, ինչպես նաև ազգային փոքրամասնությունների մասին միջազգային կոնվենցիաները, չկատարելով համապատասխան օրենք ընդունելու` ԵԽ պահանջները: Վրացական և ոչ թե հայկական կողմն է բացահայտ կերպով փորձում յուրացնել ոչ միայն քաղկեդոնական, այլև անգամ դարավոր հայկական եկեղեցիները:

Եվ Վրաստանում հայկական եկեղեցուն, իսկ Հայաստանում վրաց եկեղեցուն իրավաբանական կարգավիճակը միաժամանակ ճանաչելու վրացական պայմաններին համաձայնելով, ընդ որում՝ առանց քննարկման առարկա դարձնելու Վրաստանի տարածքում հայկական եկեղեցիների վիճակի խնդիրը, հայկական կողմը հավասարություն է դնում երկու երկրներում խնդրո առարկայի շուրջ վարվող քաղաքականությունների միջև և օրինականացնում է հայկական ազգային փոքրամասնության, առաքելական կրոնական համայնքի և հայկական եկեղեցիների նկատմամբ Վրաստանի իշխանությունների անհանդուրժողականությունը:

Նման կեցվածքն ուղղակի վկայությունն է այն բանի, որ եկեղեցին ևս վարակվել է հայկական «փառապանծ» դիվանագիտությանը բնորոշ բոլոր ախտերով: