Խոհեր պոեզիայի շուրջ. Վարուժան Ղազանչյան

Բանաստեղծ, հրապարակախոս Վարուժան Ղազանչյանը գրում է.

«Խոհեր պոեզիայի շուրջ

Ես կուզեյի դիմել երիտասարդ լսարանին:

Մի փորձեք նորից Ամերիկա հայտնագործել: Այն վաղուց արդեն հայտնագործել են վիկինգները:

Ինչպես ասում են՝ այս լուսնի տակ, նոր ոչինչ չկա: Եվ ամեն մի նորություն,ընդամենը լավ մոռացված հնի կրկնություն է:

Մի փորձեք գնալ արտաքին օրիգինալության հետևից, հնչուն մականուններ, գրքերի անվանումներ: Դրանք շատ կարճատև էֆեկտ են ունենում: Հիմա ով է հիշում, թե ով էր ասենք Վշտունին կամ Կարենցը:

Կամ գրքին վերնագիր են դնում, ու հետո սկսում են բացատրել, թե դա ինչ է նշանակում (ասենք վերնագիրը դրել են Ցեխաջուր ու բացատրում են, որ այնտեղ աստղեր կարող են լինել):

Սովետի փլուզումից հետո, երբ սկսվեց ամենաթողության դարը շատացավ էրոտիկ գրականությունը:

Մեզ մոտ ևս: Բայց երբ գրածիդ մեջ պոեզիա չկա, այլ միայն տռփանք ու սեռական օրգանների փողոցային անվանումներ, դա նույնպես արագ հագեցնում է:

ՖԲ-մ շատ-շատ են բավական հարթ, բայց անդեմ ու պարզունակ գործերը, որոնք մեկ, երկու տողից հետո չես ուզում շարունակել կարդալ, որովհետև արդեն գիտես թե ինչ է լինելու հաջորդ տողը:

Փորձեք գտնել ձեր ոճը, որը ձեզ շահեկանորեն կտարբերի մյուսներից:

Տեսեք (օրինակ եմ բերում դարձյալ ՖԲ-յան տարածքից) ձեզ կարող է դուր գալ, կամ դուր չգալ ասենք Ստեփան Ումառ Հարութունյանի կամ Դավիթ Վանյանի պոեզիան, բայց դուք չեք կարող ժխտել, որ այն երբեք չես շփոթի ուրիշ որևէ մեկի գրվածքի հետ:

Որքան կուզեյի, որ կարողանայիք ինձ զարմացնել այնպես, ինչպես Սոս Մնացականյանն է հաճախակի զարմացնում իր անսպասելի պատկերավոր մտածողությամբ:

Ես միայն տղամարդկանց անուններ եմ տալիս, բայց թող չստեղծվի տպավորություն, թե չկան հիշվող կանացի անուններ (թող ինձ ներեն մեր կին ստեղծագործողները, պարզապես դա այնքան էլ իմ թեմատիկան չի):

Մի հրապուրվեք գովաբանական տիրադներով: Մի բարեկամաբար ասված քննադատական խոսքը, շատ ավելի թանկ արժե, որովհետև ձեզ ստիպում է մտածել, կատարելագործվել, առաջ գնալ:

Տղաներ կան, որոնց ես երկու, երեք տարի առաջ հեռանկարային էի համարում, և սպասելիքներ ունեյի: Բայց նրանք դոփում են տեղում, բացարձակ չեն աճել, և ես կամաց, կամաց կորցնում եմ հետաքրքրությունս նրանց հանդեպ:

Ես մի լավ ավագ ընկեր ունեյի՝ նկարիչ Կառլեն Հովսեփյանը:

Նույնիսկ մեր այսօրվա նկարիչներից շատերը որոնք նրան մեծ, կամ լավ նկարիչ չեն համարում, ընդունում են, որ նա մեծ մանկավարժ էր, և կարողանում էր անմնացորդ սեր ներշնչել երեխաներին, պատանիներին ԳԵՂԵՑԻԿԻ հանդեպ:

Նման մարդիկ սերունդ են դաստիարակում:

Հոգևոր արժեքների, նյութականին ստորադասվելու այս դաժան ժամանակահատվածում, մեր գրականությունը պիտի կարողանա չկորցնել իր դեմքը:

Ուրախ կլինեմ, եթե իմ այս դատողություններով,որևիցե մեկին կարողացա օգտակար լինել:

ՎԱՐՈՒԺԱՆ»: