Ինչու եք հարձակվել եկեղեցու վրա. մտորումներ (մաս 1). Վարուժան Ղազանչյան

Բանաստեղծ, հրապարակախոս Վարուժան Ղազանչյանը գրում է.

«Մտորումներ (մաս 1)

Ես բնիկ Երևանցի եմ, չնայած երբեմն ներկայանում եմ, որպես Վանեցի, քանի որ զույգ պապերս և տատերս Վանի ծնունդ են:

Այս հողի վրա ապրում եմ արդեն բավական երկար: Ճիշտ է հանապազօրյա հացի որոնումներն ինձ քսան երկար ու ձիգ տարիներ պահեցին Մոսկվայում: Բայց հիմա ես վերադարձել եմ, և ապրում եմ Հայաստանցի հայի լիարժեք կյանքով:

Ինչու եմ շեշտում Հայաստանցին, որովհետև ապրելով այլ երկրում դու ակամա երկփեղկվում ես, տոգորվելով քո ապրած երկրի արժեքներով և հոգեբանությամբ:

Առարկություններ չեն ընդունվում․Ձեզ ավելի լավ հայ չերևակայեք, քան մեծն Շառլ Ազնաուրը, որը միշտ ասում էր. «Ես երկու հայրենիք ունեմ՝ Ֆրանսիան և Հայաստանը»:

Ես ակտիվ, մտածող և այս հողի նկատմամբ մեծ պատասխանատվության զգացում ունեցող մարդ եմ:

Ես միշտ (հիմա ևս) ընկերներ եմ ունեցել բարիկադների երկու կողմերում էլ՝ և´ ընդդիմությունում, և´ իշխանական թևում, համարելով, որ բոլորս էլ լինելով նույն հող ու ջրի ծնունդ, այս երկրի լավն ենք ուզում՝ իհարկե, յուրաքանչյուրը յուրովի:

Կատեգորիկ, հապշտապ հայտարարություններ երբեք չեմ արել: Հանգիստ եմ վերաբերվել ուրիշների կողմից արված հայտարարություններին, հասկանալով, որ դրանք հիմնականում քաղաքական խաղեր են, իսկ քաղաքականությունը ինչպես բոլորս հասկանում ենք՝ ամենավարկաբեկված և շահառու ասպարեզն է, որտեղ իրար են բախվում մարդկային ամենացածր կրքերը (ամեն գնով հասնել իշխանության և այլն):

Վերջերս, իմ իշխանական թևում գտնվող ընկերներից մեկը, որին չեմ կարող չհավատալ, հիացական տոնով ինձ ասում էր:

- Գիտես նախարար Արաիկ Հարությունյանը համարյա իդեալական ազնիվ է:

Մյուս ընկերս, որ գտնվում է ընդդիմադիր դաշտում, և որին շատ եմ հարգում, ասում է.

-Իմ ինչին է պետք նրա ազնվությունը, եթե նա ապազգային մտածողություն ունի:

Եղբայրս էլ ասում է.

- Ինչ ազգային մտածողություն կարող է լինել կաշառակերի մոտ, որ բոլորից շատ մտածում է սեփական գրպանները լցնելու մասին:

Ես համաձայն եմ նրանց բոլորի հետ:

Եվ մեր երկիրը առաջ չի գնում, որովհետև առ այսօր, մեր ղեկավարներից ոչ մեկը չի համատեղել իր մեջ ազնվությունն ու ազգային մտածելակերպը, իսկ երբեմն էլ (մեր առաջին նախագահը) և´ անազնիվ է եղել, և´ ապազգային:

Եթե աշխարհի ամենակոռումպացված երկրներից մեկը՝ Վրաստանը դարձավ ազնվության էտալոն, ուրեմն մենք էլ կարող ենք, բայց ոչ թե ապազգայնացման հաշվին:

Եթե ձեր սիրելի Սորոսը այդքան լավն է, ինչու՞ է նրա գործունեությունը արգելված ԱՄՆ-ում, Ռուսաստանում, իր հայրենիք Հունգարիայում:

Ինչու՞ եք կարծում, որ ձեր դիմաց հիմարներ են կանգնած:

Ինչու՞ եք հարձակվել եկեղեցու վրա:

Ես այն քչերից մեկն եմ, որ քրիստոնեության մուտքը հրով ու սրով Հայաստան համարում եմ ողբերգություն: Բայց դրանից հետո դարեր են անցել, և պետականություն չունեցած դարերում, եկեղեցին է հային հայ պահել:

Հիշեք տասնիններորդ դարում, մենք արևելյան Եվրոպայի երկրներում (Լեհաստահ, Հուհգարիա, Ռումինիա, Բուլղարիա ․․.) շատ մեծ հայկական գաղութներ ենք ունեցել, բայց բավական էր որ թեմը ղեկավարող հոգևորականը դավաճանի և կաթոլիկություն ընդունի, իսկ հայկական դպրոցները փակվեն (աշակերտ չունենալու պատճառով) և վերջ մենք այսօր ունենք այն ինչ ունենք՝ լեհեր, հունգարացիներ, ռումիններ, որոնք դեռ հիշում են, որ իրենց նախնիները հայեր են եղել:

Մենք պիտի մինչև գետին խոնարհվենք արաբական աշխարհի և Պարսկաստանի առջև, որ թույլ տվեցին հային հայ մնալու, ի տարբերություն նույնիսկ մեր հարևան Վրաստանի, որ ամեն գնով փորձում էր ուծացնել մեզ:

ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ»: