Երևանը վատը չի, բայց մեր գյուղին չի հասնի. սահմանամերձ գյուղերի երիտասարդները գյուղում են տեսնում իրենց ապագան

Սահմանամերձ գյուղերում աշխատատեղերի բացակայության պատճառով երիտասարդները գնում են արտերկիր` աշխատելու, հատկապես` տղամարդիկ: Գյուղերից մեկում մի անգամ հումոր էլ արեցին. երբ երիտասարդ մի տղա տեսա ու ուրախությամբ սկսեցի հարցուփորձ անել, թե երևի դեմ է արտագաղթին, տարեցները խոսքս կտրեցին. «Ինքն էլ է գնալու, սպասում է կինը հղիանա»…

Նոր սերունդը, սակայն, կարծես բոլորովին այլ ծրագրեր ունի:

Տավուշի մարզի Բարեկամավան գյուղի բնակիչ Սուրեն Աբազյանն այս տարի ընդունվել է ԵՊՀ-ի աշխարհագրության և երկրաբանության ֆակուլտետի «Քարտեզագրություն և կադաստրային գործ» բաժինը: Սուրենն ինչ-որ ժամանակ ապրել է Ռուսաստանում, հիմա եկել է սովորելու և ծառայելու:  «Պիտի գնամ, ծառայեմ, գամ, հետո արդեն ուսումս շարունակեմ ու մտածեմ աշխատելու մասին: Ես քանի որ դեմ եմ արտագաղթին, անպայման կուզեի աշխատել Հայաստանում, եթե ստացվի` հենց մեր մարզում, քանի որ իմ մասնագիտության գծով էլ հեռանկարներ կան»,- ասում է նա:

Սուրենը երազում է` մինչև բանակից գա` սահմանին իրավիճակն արդեն լրիվ խաղաղ լինի: «Կրակոցների պատճառով մեր հողերի մեծ մասը չենք կարողանում մշակել: Հողից շատ բան չենք ստանում, աշխատատեղ չկա, դրա համար էլ բնակչության մեծամասնությունը Ռուսաստանում է: Ես երիտասարդ եմ, տեսել եմ մեծ քաղաքում /ՌԴ-ում/ ոնց են ապրում, բայց, միևնույն է, ուզում եմ իմ գյուղում ապրել, այնտեղ նոր ընտանիք կազմել»,- ասում է նա:

Սուրենն ասում է, որ Ռուսաստանում շփվել է տարեկից ադրբեջանցիների հետ և նկատել, որ նրանք էլ են իր պես մտածում, այսինքն` խաղաղություն են ուզում: «Եթե մենք էլ, նրանք էլ խաղաղություն ենք ուզում` ի՞նչն է խնդիրը»,- հարց է տալիս նա:

Տավուշի մարզի Արծվաբերդ գյուղի բնակիչ Տիգրան Դուրյանը, ով այս տարի ժամանակավորապես տեղափոխվել է Երևան` բուհ ընդունվելու հետ կապված, նշում է, որ ինքն էլ ապագան Հայաստանում է տեսնում, իսկ ավելի կոնկրետ` իր գյուղում:

«Հո էսպես չի՞ մնալու, մի օր պետք է, չէ՞, խաղաղություն լինի: Չլինի էլ, կպայքարենք ու կհասնենք դրան: Որ ասեմ`  ապագաս հստակ պատկերացնում եմ, սուտ կլինի, իսկ գյուղից դուրս ընդհանրապես չեմ պատկերացնում: Գյուղը չեմ ուզում լքել, կապվածություն կա: Շատերն են ուզում դուրս գալ, աշխարհ տեսնել, բայց գյուղում ավելի լավ է, ավելի հանգիստ, մարդիկ ավելի մոտիկ են իրար հետ, ջերմ ու անկեղծ: Մի բան է պակասում` գործը, էն էլ կամաց-կամաց երևի աշխատատեղեր կստեղծեն, էլի»,- ասում է Տիգրանն ու հավելում, որ գյուղում հետագայում աշխատելու համար էլ ընդունվել է ագրարային համալսարանի ագրոնոմիայի բաժինը:

Տավուշի մարզ Ներքին Ծաղկավանից Աշխեն Մելքումյանն Իջևանի համալսարանի «Կիրառական արվեստ» բաժնում է սովորում: Աշխենն էլ մասնագիտություն ընտրելիս երկար-բարակ մտածել է` ինչ ընտրի, որպեսզի հետո հենց իր գյուղում աշխատանքի անցնի:

«Որոշել եմ գյուղի դպրոցում աշխատել: Երեխաների հետ սիրում եմ աշխատել, նրանք էլ ինձ են սիրում: Ընկերներիս մի մասը որոշել է քաղաքում մնալ, բայց մեր գյուղն ինձ ավելի է դուր գալիս, քան քաղաքը: Երևանը վատը չի, բայց մեր գյուղին չի հասնի, մեր մոտի մաքրությունն այստեղ չկա: Մեր գյուղը շատ եմ սիրում»,- ասում է աղջիկն ու ինձ հարցնում. «Հո չնեղացա՞ր, որ քաղաքի մասին նման բան եմ ասում»:

Աշխենը վստահ է` շուտով գյուղում կրակոցներ էլ չեն հնչելու, «իսկական» խաղաղություն է լինելու: «Նկատի ունեմ էն խաղաղությունը, որի ժամանակ քունդ չի ընդհատվում կրակոցի ձայնով»,- ասում է նա:

Տավուշի մարզի Չինարի գյուղի բնակիչ Լիլիթ Պետրոսյանը նույնպես իրեն գյուղում է տեսնում իր ապագան. Լիլիթն այս տարի ընդունվել է ԵՊՀ-ի իրավագիտության բաժինը, բայց պատրաստ է աշխատել թեկուզ ոչ իր մասնագիտությամբ, բայց` իրենց գյուղում:

«Հա, պատկերացնում եմ, թե ինչքան դժվար կլինի, որ սովորեմ ու չկարողանամ աշխատանք գտնել իմ մասնագիտությամբ, բայց դրանից մի քանի անգամ դժվար կլինի, եթե գյուղից դուրս ապրեմ: Հիմա, օրինակ, Երևանում մեր բարեկամների տանն եմ ապրում, բայց գյուղը կարոտում եմ: Երևանը սիրուն է` գունավոր, լուսավոր, բայց իմ գյուղն ավելի լավն է, ավելի մարդամոտ է»,- ասում է Լիլիթը:

Ըստ նրա` երիտասարդությունը պատճառ չի ունենա հեռանալու գյուղից, եթե մի քանի աշխատատեղեր բացվեն: Լիլիթն ուզում է տարիներ հետո իր գյուղը վերակենդանացած տեսնել: «Երբ դպրոցն ապրում է, երբ ծնողը չի վախենում երեխային դպրոց կամ մանկապարտեզ ուղարկել, երբ այգում գործ անելիս գլխիդ վերևով թռչող գնդակների թիվը չես հաշվում...»,- նշում է նա:

Լիլիթ կուզեր, որ գյուղացին կարողանար գլուխը հանգիստ բարձին դնել և իմանալ, որ այդ օրվա իր աշխատանքը վաղը չի ոչնչանալու: 

Կարինե Հարությունյան