Մի կյանք ապրեց Պարսկաստանում, երկրորդը՝ արդեն հայրենիքում. ՏԵՍԱՆՅՈւԹ

100 ամյակի շեմն անցած Սերոժ Սաֆարյանը 85 տարեկան էր, երբ տեղափոխվեց Հայաստան՝ մշտական բնակության: Ասում է` «ինչ ունեինք-չունեինք` ջուրին տվինք, եկանք»: Միշտ  մտածել, ապրել է Հայաստանով, բայց տեղափոխվել  չեր կարող, ասում է «ո՞վ կթողներ, դաշնակցական էի»:  Հարցին` արդյո՞ք չի զղջում, որ տեղափոխվել է Հայաստան, պատասխանում է.  «Փոշմանել եմ, որովհետև շատ գրքեր ունեի, թողեցի այնտեղ: Շատ գրքեր Անգլիայից էի բերել»:

 Սերոժ Սաֆարյանը 1936-37 թվականներին Թեհրանի բարձրագույն զինվորական ուսումնարանում սովորելիս մյուսներից տարբերվել է իր ճարպկությամբ, ուժով և սպորտի նկատմամբ ունեցած հոտաքրքրություններով: Հիշում է` ինչպես մի անգամ  կրթարանի գերմանացի հրահանգիչը ընդհանուր շարքից դուրս է հանել հայերին, հրեաներին  և հրամայել այլևս ուսումնարան չներկայանալ: Բախտը բերել է`  Պարսկաստանի թագավոր Մուհամեդ Ռեզաշահ Փահլավիի տղայի հետ  ընկերությունը օգնել է, թագավորի միջնորդության արդյունքում շարունակել է ուսումը և ստացել սպայի կոչում: Իսկ սպորտում ավելի հմտացել է Սպահանի անգլիական դպրոցի աշակերտների հետ մարզվելուց, երբ արձակուրդներին վերադառնում էր Սպահան:  Բռնցքամարտի մարզիչը ազգությամբ գերմանացի էր, իսկ հետո ինքը դարձավ մարզիչ և Թեհրանի «Արարատ» մարզավանում հայ երիտասարդներին ծանոթացրեց մարտարվեստի գաղտնիքներին: Իր ղեկավարությամբ «Արարատ»-ի թիմը  երկու անգամ դարձավ Իրանի գավաթակիր: Ինքը երկար տարիներ  եղել է «Արարատի»-ի մարզական  վարչականներից և  տարբեր մարզաձևերի մեջ  ունեցել է իր մարզչական և վարչական ներդրումը: Հիշում է, թե ինչպես մի անգամ լսեց, որ հայրենիքից մարզիկներ են եկել Թեհրան: Այդ մարզիկների մեջ էր նաև լեգենդար բռնցքամարտիկ   Վլադիմիր Ենգիբարյանը: Երկու բռնցքամարտիկների հանդիպումը հիմք դրեց նոր ընկերության:

 Պարոն Սերոժը`   չնայած պատկառելի տարիքին, առանձնակի համուհոտով է հիշում և պատմում կյանքի անցած տարիների մասին: Պատմում է, բայց նաև դժգոհ է՝ հիշողությունը նահանջել է՝ հազարից երկուսն է հիշում:

 Աղջիկը՝ Անիտան, հայրիկի լավ հիշողություն ունենալը կապում է ընթերցանության հետ: Նրա խոսքով` հայրը օրվա մեջ 5 ժամ ընթերցում է:

 Հիմա էլ բաց չի թողնում ոչ մի մրցում, հատկապես եթե մրցասզպարեզում հայեր են լինում: Տիկին Անաիտան նշում է. «հիմա էլ որ բոքսի մրցում է լինում, բոլորս դա պետք է նայենք»:

Պարոն Սերոժն էլ հպարտանում է. «Քուշտից (ըմբշամարտ) հայերը միշտ առաջինն են, պետք է հաստատ նայեմ»:

Մեկ դարը բոլորած նախկին մարզիկը հիմա էլ ակտիվ է, առանց մարզանքի անկողնուց վեր չի կենում, երկարակեցության իր գաղտնիքն էլ, ասում է,  շատ պարզունակ է՝ չծխել, չխմել, ղումար չխաղալ…

Երվանդ ՀԱԿՈԲՅԱՆ