Մի գնա

Հիսունից հետո ապրելու հավանականությունը հիսուն-հիսուն է դառնում, ասաց ու համարյա կուլ տվեց պռնկեպռունկ լցված բաժակի պարունակությունը: Տնաշենը շունչ էլ չքաշեց, աչքերն էլ ոնց կային թախծոտ, շարունակեցին այդպես մնալ: Դեմքի ոչ մի շարժում, միայն ձեռքը տարավ ծխախոտի տուփը, հանեց հերթական գլանակը, վառեց ու հրամայեց.

-Լից, հերն էլ անիծած…

-Բավական է, խոցդ կպայթի,- ընդդիմացավ Անուշը:

-Խոցս, որ մինչեւ հիսունը չի պայթել, էլ չի պայթի: Ինքն ավելի համառն է, քան ես: Լից, ես եմ պայթելու, -ասաց ու ծարավ թոքերի մեջ կլլեց ծխախոտի ծուխը:

-Ես… էլ չեմ լցնի: Ինքդ լից ու խմիր, բայց էլ չասես՝ արի կողքս նստի: Էլ չասես…,-խոսքը չավարտած՝ սրբեց աչքերն ու վեր կացավ. 

-Ես գնում եմ, էսօր գործ ունեմ: Վաղը կգամ շորերդ կլվանամ:

-Մի՜ գնա, -մանկան պես գլուխը կախեց Ահարոնն ու ձգվելով Անուշին՝ ամուր բռնեց նրա ձեռքը, մոտեցրեց  դեմքին և կամաց, այնպես, որ միայն ինքը լսի, շշնջաց,- մի գնա, գարո՜ւնս:

Անուշը գիտեր, որ Ահարոնի համար ինքը միակն է, և ամեն ինչ անում էր, որ Ահարոնը չտխրեր: Անուշի  կյանքում տղամարդկանց պակաս չէր եղել: Ում հետ ասես՝ ապրել էր, ում ասես՝ վայելել, նաև ապրեցրել  էր, բայց Ահարոնն ուրիշ էր` պարզ, շիտակ և առանց հետին մտքի: Անկեղծ էր նրանց մտերմությունը, երևի աշխարհի երեսին` ամենաանկեղծը: Երկուսն էլ միայնակ էին, երկուսն էլ՝ որբ: Մեկը՝ ծնված օրից, մյուսը` հիսունի մոտ էր, երբ որբացավ: Թե՜ Անուշը և թե՜ Ահարոնը շենքում, որտեղ ապրում էին, նորաբնակներ էին: Հարևաններին ի սկզբանե դուր չէր եկել Անուշի հագ ու կապը, վարքը:
Գիշերները նրա ուշ տուն վերադառնալը համարյա ամեն օր հարևանների առավոտյան սուրճի սեղանի քննարկման թեման էր: Ահարոնին բնակարանը տվել էին որպես առաջին կարգի հաշմանդամ ազատամարտիկի, ով ծանր վիրավորվել էր և հիմա տեղաշարժվում էր շարժասայլակի օգնությամբ: Մոր մահից հետո միակը, ով բացում էր Ահարոնի տան դուռը, դրկից հարևան  Անուշն էր, որը մինչ այդ մի քանի անգամ, մինչև շտապօգնության ժամանումն առաջին բուժօգնություն էր ցուցաբերում Ահարոնի մորը՝ Սեդա մայրիկին: Հենց այդպես, մոր ՙկամոք՚ էին մտերմացել, և այդ մտերմությունն օր օրի այնքան էր ամրապնդվել, որ  հարազատ էին դարձել: Այնքան, որ հարևանները սկսել էին բամբասել, թե իբր Անուշն  Ահարոնին իրենով է արել:

-Չեմ կարող չգնալ: Գործ է: Գիտեմ, հեշտ չի մենակ մնալը, բայց ապրել է պետք, հասկանում ե՞ս, ապրել, -շեշտեց Անուշն ու պայուսակից հանելով շրթներկն սկսեց շպարվել: 

-Առանց էդ զրթ ու փրթի ավելի գեղեցիկ ես:

Անուշը շրջվեց, ժպտաց.

-Երանի քո տիրոջը, ճաշակ ունես, գնահատել գիտես: 

-Մի՜ գնա: Չեմ ուզում, որ գնաս: 

-Չէէէէ, չեղավ,-կես լուրջ կես կատակ դժգոհեց Անուշը,-էս արդեն ուրիշ տեղ ես հասել: Զգույշ, սահմանը չանցնես:

Լռեցին: Երկուսն էլ գերվեցին  իրենց մտքերին: Լռությունը խախտեց Անուշը:

-Լավ, ես գնացի, չտխրես: Գիշերն ուշ եմ գալու, առավոտյան կանցնեմ,-ասաց ու շարժվեց դեպի դուռը:

Ահարոնն էլ շարժվեց, բայց դեպի պատուհանը: Բակում Անուշը շրջվեց, հայացք գցեց  և աչքերը բաց ու փակ անելով՝ ժպտաց պատուհանից սառը հայացքով իրեն ճանապարհող Ահարոնին: Մեղմ անձրև սկսվեց:   Մի պահ կանգ առավ: Սիրտը լցվել էր: Նորից նայեց պատուհանի կողմը: Ապակու վրա թափվող անձրևի կաթիլներից այն կողմ Ահարոնն էր` սառած հայացքով:

«Հիմա իրեն կտա խմելուն»,- մտածեց Անուշը և այն է, համարյա արդեն մտափոխված ուզում էր վերադառնալ, երբ կողքին արգելակեց սև գույնի ծանրաքարշ ավտոմեքենան: Նստեց: Այժմ արդեն ինքն էլ էր նայում պատուհանից: Երկուսի ապակեպատ հայացքները բախվեցին իրար: Եկուսն էլ տխուր էին, երկուսն էլ՝ թրջված:

Ահարոնը մոտեցավ սեղանին, լցրեց օղու բաժակն ու խմեց ագահի նման: Օղին քրիստոնեական ջերմությամբ տաքացրեց կոկորդը: Հետո իջավ, իջավ դեպի  որովայնը  և հասավ ուղեղին: Նորից խմեց ու նորից նույն զգացումը: Ներսում սուր ծակոցի պես ցավ զգաց: Ձեռքը տարավ համարյա արդեն դատարկված շիշը և  քամեց մինչեւ վերջին կաթիլը: 

«Ասում էի չէ՞՝ մի գնա: Ու՞ր գնացիր: Ուզում էի քեզ ուրախացնել, ուզում էի ասել, որ քո վերջին մերսումից հետո կարողացել եմ կանգնել, թեկուզ մի քանի վայրկյան, բայց կանգնել եմ: Ուզում էի՝ միասին ուրախանայինք: Չմնացիր: Ամեն ինչ անում ես, որ ես ոտքի կանգնեմ, քայլեմ, բայց դու, դու չես ուզում բուժվել: Դու էլ ես ինձ նման հաշմանդամ, միգուցե ավելի, քան` ես: 
 Քո հիվանդությունը ես պետք է բուժեի, բայց չես մնում: Չես ուզում մնալ, որովհետև դու ընդամենը խղճում ես ինձ: Ես ատում եմ ինձ խղճացողներին: Ատում եմ բոլորին, ովքեր ծածուկ ծիծաղում են, իսկ հետո խղճում: Չէ, դու բուժվողը չես, դու կբուժես, բայց չես բուժվի: Ինչի՞ գնացիրՙ»,- ինքն իրեն խոսեց Ահարոնն ու  կուլ տվեց  օղու վերջին  կաթիլները: 

Փորձեց նորից համոզվել՝ արդյո՞ք կարող է կանգնել, թե՞ թվացել էր: Ձգվեց, ոտքերը հպեց հատակին, ձեռքերով  հենվեց շարժասայլակին և երերուն կանգնեց: Կանգնեց և այտերը խոնավացան անձրևից թրջվող ապակու պես: Կոկորդը սեղմվեց ու զգաց, որ ներսում ցավը ավելի սաստկացավ: Օղին վերջացել էր: Խմել էր ուզում, անջատվել, բայց ցավը թույլ չէր տալիս, օղուց ավելի ուժեղ էր: Ձեռքը մեկնեց հեռախոսին, հավաքեց շտապօգնության հեռախոսահամարը և կանչ գրել տվեց՝ չմոռանալով ասել, որ դիմավորող չի լինելու:  

Լուսադեմին, երբ  Անուշը վերադարձավ, աչքից չվրիպեց  կրնկի վրա կիսաբաց մնացած հարևանի դուռը: Դողացող քայլերով ներս մտավ` զգույշ, համարյա ոտնաթաթերի վրա: Սենյակում ոչ ոք չկար: Մի անկյունում շարժասայլակն էր, իսկ սեղանին դատարկ օղու շիշը ու մի գրություն. «Ասացի չէ՞, մի գնա»:  

Հարություն Հարությունյան