Թուրք խուժանը քանդել է հոգևորականի գերեզմանը, հանել մարմինն ու քարշ տվել փողոցներով

Ծնած է 1847-ին Մուշի Աւրան գիւղը. միաբան տեղւոյ Սուրբ Կարապետ վանուց՝ ուր վարդապետ ձեռնադրւած է 1814-ին: Վարած է առաջնորդական տեղապահութիւնը Քղիի 1886-1888, եւ տարի մը վերջ առաջնորդ ընտրուած իր ծննդավայրին, արդիւնաւորապէս հովուելով իր հօտը մինչեւ 5 փետրւար 1893, երբ հայահալած դէպքերու բերմամբ կը ձերբակալուի եւ կը ղրկուի Բաղէշ, ուր կը մնայ երկուքուկէս տարի բանտարակեալ:

Այնուհետեւ կը բերուի Պօլիս եւ քանի մը ամիս իբր քարոզիչ պաշտօնավարելէ վերջ՝ կ՚՚աքսորուի Երուսաղէմ, ուր Իզմիրլեան Պատրիարքի հետ կ՚անցունէ 2 տարիներ խիստ հսկողութեան տակ:

1908–ի ամրան՝ Օսմանեան Սահմանադրութեան աղիտալի հռչակումին, լծակից աքսորական նոյն Սրբազանին ընկերացած՝ կը դառնայ մայրաքաղաքս, արժանանալով մեծ պատիւներու եւ համակրական ցոյցերու:

Սուրբ Քաղաքը գտնուած ատեն՝ Ներսէս վարդապետ ուսուցչութիւն ըրած է Ժառանգաւորաց վարժարանի:

Պօլսէն մեկնած է Մուշ՝ առաջնորդական պաշտօնով, զոր վարած է մինչեւ Ապրիլ 1915՝ իր վախճանումը բծաւոր ժանտատենդէ, թաղուելով Սուրբ Կարապետ: 12 Հոկտեմբեր 1909-ին Էջմիածին ուղեւորուելով եպիսկոպոս ձեռնադրուած է Մատթէոս Բ կաթողիկոսէ:

Աղէտի նախօրէին, իր թարմ գերեզմանը բացած եւ օծեալ մարմինը դուրս հանելով խուժանը գետնէ գետին քաշկռտած է զայն, ոտքերուն չուան կապած, թունդ հայրենասէր նկատուող ու տարիներէ ի վեր ազգային իրաւանց դէմ ոտնձգութեանց առթիւ իր հօտին շահերը պաշտպանողի համբաւ վայելող հոգեւորականի դիակէն, իսկ վրէժ լուծած եւ Քրիստոնէութիւնը նախատած ըլլալու այն դիւային երանութեամբ, որ Միւսլիմանին յատուկ է սոսկ: Դիակը յետոյ նետուած է մօտակայ առու մը, պատանքը պատառ պատառ...:

Թէոդիկ, Գողգոթա հայ հոգեւորականութեան եւ իր հօտին աղէտալի 1915 տարին, Բ. Տպագրութիւն, Թեհրան, 2014, 842 էջ, էջ 104: