Իրական եւ թվացյալ ինքնավստահություն

Հանրապեության նախագահը Կազան է մեկնում՝ օրակարգից հանելով իշխանության լեգիտիմության ճգնաժամի խնդիրը:

Ներքին լեգիտիմությունը նա ապահովում է ընդդիմության հետ «երկխոսության» ծավալման միջոցով, որով նրան` Կազանում ձայնը «20 դեցիբելով» բարձրացնելու քարտ բլանշ տրվեց:

Իսկ արտաքին լեգիտիմությունն ապահովվեց Ստրասբուրգից՝ ժողովրդավարություն կառուցող, ընդդիմության հետ երկխոսող, փոխզիջումների գնացող, հանդուրժողականություն սովորող եւ այդ ամենի համար Եվրոպայի քաջալերանքն ստացող նախագահի իմիջ ձեւավորելու միջոցով:

Կարո՞ղ է, արդյոք, այս ռեսուրսն ավելի ամուր դարձնել նախագահի ոտքերի տակի հողը եւ նրան հավելյալ ինքնավստահություն հաղորդել: Ներքին երկխոսության իմիտացիան եւ այն աշխարհին իբրեւ իրականություն մատուցելը չի կարող ապահովել իշխանություն-հասարակություն բնականոն կապը, ներպետական ու հասարակական միասնականությունը: Հետեւաբար, Կազանում նախագահը կարող է հենվել ոչ թե իրական հասարակական վստահության ռեսուրսի, այլ ընդամենը դրա ստվերի վրա:

Եվ եթե իշխանությունը Կազանում այդ հանդիպումը հերթականի վերածելու խնդիր չի լուծելու, ապա այս թվացյալ ներքին միասնականությունը կարող է հանգեցնել անկանխատեսելի հետեւանքներով հղի քաղաքական նոր, ավելի խորը ճգնաժամի: