Ինչո՞ւ է Տարոն Մարգարյանը կրծել գիտության գրանիտը

Ատենախոսությունների պաշտպանություններին, մանավանդ վերջին տարիներին, սովորաբար անհրաժեշտ լսարան ապահովում են արհեստականորեն. կանչում են հարազատ-բարեկամի, աշակերտ-ուսանողի և ապահովում ներկայացման` գոնե ներկայանալի կողմը՝ տեսեք, ի՜նչ հետաքրքիր պաշտպանություն է: Սակայն երբ պաշտպանողը ականավոր ՀՀԿ-ական է՝ առայժմ քաղաքապետի կարգավիճակով, բայց շատ ավելի մեծ ակնկալիքով ու նկրտումներով, այդ դեպքում, անշուշտ, խիարը կարող է նաև «թարս բուսնել»՝ ատենախոսության պաշտպանությունն անցկացնելու համար ոչ թե հանդիսական բերել դրսից, այլ, դրսի դռները պինդ փակելով, թրով-թվանքով պայքարել հանդիսական դառնալ կամեցողների դեմ՝ լինի հասարակ քաղաքացի, գիտնական, թե այլ ոք:

Այո, Տարոնի պաշտպանությունն ընթացել է փակ դռների հետևում: Ավելին՝ Երևանի տնտեսագիտական համալսարանի ռեկտորն իր լիազորությունները վերազանցող հրաման է տվել՝ փակել համալսարանի դռները, ուսանողներով ու հայհոյանքներով կենդանի պատ սարքել՝ ընդդեմ լրագրողական «անառողջ» հետաքրքրությունների, որպեսզի Տարոնի «գիտությամբ» Երևանի քաղաքային տնտեսությունն օտար աչքերից հեռու «զարգանա»: Անշուշտ, Երևանի զարգացման հեռանկարներին նվիրված` նրա ատենախոսությունը նաև պետական գաղտնիքներ է պարունակել, նաև ա՛յս պատճառով է հարկ եղել թաքցնել մարդկանցից, ա՛յն մարդկանցից, ում քաղաքային կենցաղը բարելավելուն է միտված գիտական աշխատությունը:

Ամենազավեշտալին, սակայն, այն է, որ պաշտպանությանը ներկա գտնվել չեն կարողացել լրագրողները` նրանք, ովքեր առավել լավ, քան որևէ այլ մեկը գիտեն Տարոնի գիտական կարողությունների մասին, մասնավորապես` դրանցում համոզվել են քաղաքապետի ընտրությունների ժամանակ, երբ ՀՀԿ-ական թեկնածուն իր անգիր արած տեքստերն էր արտաբերում: Իսկ լրագրողները, հայտնի բան է, մուխաննաթ ժողովուրդ են, ներկա կգտնվեն, սկզբում ձայն չեն հանի, բայց հետո կհարամեն թե՛ Տարոնի, թե՛ տարոնականների ուրախությունը, որ անպայման հաջորդելու է պաշտպանությանը:

Արդ, ամենագլխավորը` ինչո՞ւ է Տարոնն, այնուամենայնիվ, «կրծել գիտության գրանիտը», որ թեկնածու դառնա ինչ-որ գիտությա՞ն, թե՞ մեկ այլ՝ իր համար շատ ավելի կարևոր բանի:

Լեւոն ՍԱՐԳՍՅԱՆ