2020 թվականի հունվար-մարտ ամիսների պաշտոնական վիճակագրությունը, կապված տնտեսության հետ, վստահություն չի ներշնչում: Այս ժամանակահատվածում տնտեսական ակտիվությունը կազմել է 4,5 տոկոս, մարտ ամսին ծառայությունների մատուցման ոլորտում 5,8 տոկոս անկում է նկատվել, արդյունաբերությունը տնտեսության ընդամենը 2, իսկ գյուղատնտեսությունը` 4,5 տոկոսն է կազմել: «Իրատեսի» հետ զրույցում նման վիճակագրություն ներկայացրեց տնտեսագետ ՍՈՒՐԵՆ ՊԱՐՍՅԱՆԸ, հավելելով, որ կորոնավիրուսով պայմանավորված, ամբողջ աշխարհում գործազրկության աճ և աշխատավարձերի նվազում է նկատվում, քանի որ տնտեսության մի շարք ճյուղեր՝ տուրիզմ, ավիափոխադրումներ, ժամանց և այլն, ուղղակի չեն գործում, հետևաբար կրճատվում են արտադրության ծավալները։
-Հայաստանի սոցիալ-տնտեսական պաշտոնական ցուցանիշները և, առհասարակ, ցանկացած այլ ցուցանիշ դուրս են տնտեսագիտական տրամաբանությունից,- ասում է մեր զրուցակիցը։
- Օրինակ՝ ՀՀ վիճակագրական կոմիտեն հայտարարել է` 2020-ի մարտ ամսին փետրվարի նկատմամբ ամսական միջին անվանական աշխատավարձն աճել է 2,9, իսկ նախորդ տարվա նույն ժամանակահատվածի նկատմամբ՝ 8,6 տոկոսով, բայց դրան զուգահեռ վարչապետը հայտարարում է, որ մարտ-ապրիլ ամիսներին աշխատատեղերն ավելացել են 2000-ով: Այսինքն ըստ ներկայացվող տվյալների, ստացվում է, որ մարտ-ապրիլ ամիսներին, ֆինանսատնտեսական ճգնաժամի պայմաններում, Հայաստանում աշխատողները սկսել են ավելի լավ ապրել: Այս դեպքում, տրամաբանական հարց է առաջանում, եթե ամեն ինչ այդքան լավ է, ապա էլ ու՞մ համար է կառավարությունն աջակցության ծրագրեր մշակում։ Մենք և ամբողջ աշխարհը գտնվում ենք ֆինանսատնտեսական ճգնաժամի մեջ, ինչի բացասական ազդեցությունը նվազագույնը մեկ տարի հետո կրելու ենք։ Այս իրավիճակում առաջնահերթ է պետք է լինի բիզնեսի ներկայացուցիչներին և հանրությանը ճշգրիտ տեղեկատվության փոխանցումը, ինչը, ցավոք, գործող իշխանությունը չի անում։
-Իսկ ինչի՞ պետք է պատրաստ լինի տնտեսությունը կորոնավիրուսից հետո:
-Իշխանությունների սկզբնական գնահատականները կորոնավիրուսի տնտեսական ազդեցության մասով հիշեցրին 2008-2009 թթ. Տիգրան Սարգսյանի հավաստիացումը, թե ֆինանսատնտեսական ճգնաժամը կգա և կանցնի մեր երկրի վրայով: Նա նույնպես ասում էր, որ այս իրավիճակը մեզ համար նոր հնարավորություններ է ստեղծելու և այլն։ Նույն սխալ գնահատականները և կանխատեսումներն արեցին ներկա իշխանավորները։ Մեր տնտեսությունը չունի նման որակ և հնարավորություններ, ինչը թույլ կտա օգտվել ֆինանսատնտեսական ներկա ճգնաժամից։ Տնտեսական աճն ինչպես ներկայում, այնպես էլ նախկինում որակյալ ու ներառական չէ։ Դրանից հիմնականում օգտվել են օլիգարխները, հանքարդյունաբերական ընկերությունները և բարձրաստիճան պաշտոնյաները։ Գործող իշխանություններն առայսօր չեն պատկերացնում ներկա տնտեսական վիճակը և հեռանկարը, այդ իսկ պատճառով նրանց որոշումները, գործողությունները համակարգված ու արդյունավետ չեն։ Ապրիլին ֆինանսների նախարարը հայտարարեց, որ կանխատեսվում է 2 տոկոս անկում, բայց այդ կանխատեսմանը հետևեց լրացուցիչ 150 մլրդ դրամի պարտքի բեռի ավելացում: Որևէ քայլ չարվեց վերանայելու պետական բյուջեի ծախսային մասը, մասնավորապես՝ կրճատելու պարգևավճարների ու հավելավճարների ֆոնդերը, դադարեցնելու պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգի մասհանումները՝ շուրջ 70 մլրդ դրամ, վերանայելու գյուղատնտեսության ոլորտի կառավարումը և այլն։ Ակնհայտ է, որ կորոնավիրուսը մեծ վնաս կհասցնի ծառայության և շինարարության ոլորտներին: Միայն ճանապարհներ կառուցելով հնարավոր չէ աշխուժացնել տնտեսությունը. ի դեպ, ճանապարհ կառուցելու համար մեծ խելք կամ ջանք հարկավոր չէ, և դրա ազդեցությունը փոքր տարածք ունեցող երկրների դեպքում այդքան էլ մեծ չէ։ Նոր տարածքներ ընդգրկող ճանապարհների կառուցումն է, որ կարող է էական ազդեցություն թողնել տնտեսության վրա:
-Կառավարության ձեռնարկած միջոցառումներն ու սահմանափակումները տեղի՞ն էին:
-Կարանտինի պայմաններում կառավարության տնտեսական աջակցության ծրագրերի մի մասն ուղղակի անտրամաբանական էր։ Մարդկանց տանը նստեցնելով՝ հնարավոր չէ տնտեսական ակտիվություն խթանել։ Կարանտին հայտարարելու նպատակն էր վերացնել կամ նվազեցնել կորոնավիրուսի վարակման դեպքերը, բայց վարակակիրների թվի աճ և տնտեսության կտրուկ անկում ունեցանք: Այսինքն՝ այն զոհաբերությունը, որ մեր հասարակությունն արեց հանուն վարակի դեմ պայքարի, ցավոք, նպատակին չծառայեց։ Կառավարությունը կարանտինի պայմաններում իր ռեսուրսները պետք է ծախսեր երեք ուղղություններով՝ մեկուսացում, բուժում և պարենի ապահովում։ Սոված մարդը տանը չի նստի։ Արդեն ակնհայտ է, որ այս կառավարությունը ի վիճակի չեղավ լուծելու մեկուսացման և պարենի ապահովման խնդիրը:
-Պարենային անվտանգության հարց ունե՞նք այժմ:
-Պարենի ինքնաբավության հարցն օրակարգային է և՛ ճգնաժամից առաջ, և՛ ճգնաժամից հետո։ Տարիներ շարունակ պատշաճ ուշադրություն չի դարձվել Հայաստանի պարենային ինքնաբավության խնդրին։ Մինչև այժմ էլ 90-ականներից եկող այն լիբերալ փիլիսոփայությունն է գործում, թե ինչու՞ տեղում արտադրել, երբ առաջին անհրաժեշտության ապրանքները հնարավոր է ներկրել։ Սրա հետևանքով տարիներ շարունակ նվազել է ինքնաբավության մակարդակը, հատկապես՝ առաջին անհրաժեշտության ապրանքների՝ հավի ու խոզի մսի, ցորենի, ոլոռի, ոսպի և այլնի մասով։ Բազմաթիվ օրինակներ կան, երբ հանրությանը հայտնի օլիգարխները մեծ վնաս են հասցրել գյուղատնտեսությանը, մասնավորապես՝ մի քանի տարի առաջ հնդկաձավարի գների աճը նպաստեց, որ մեր գյուղացիական տնտեսությունները Շիրակի և Գեղարքունիքի մարզերում ցանքատարածություններն ընդլայնեն, բայց պետության անգործության պայմաններում առիթից օգտվեցին օլիգարխները, մեծ քանակությամբ ավելի էժան գնով հնդկաձավար ներկրեցին և շուկայից դուրս թողեցին տեղական արտադրողներին։ Արդյունքում՝ տեղական արտադրողներն իրենց աճեցրած հնդկաձավարն անասունի կեր դարձրին և լրացուցիչ վարկերի տակ ընկան։ Բնական է, որ նման փորձից հետո մեր գյուղացիները երկրորդ անգամ հնդկաձավար չեն ցանի։ Նմանատիպ իրավիճակ է նաև ցորենի դեպքում։ Գործող իշխանություններին հաճախակի նվիրատվություններ անող օլիգարխը սնանկացրեց գյուղացիական բազմաթիվ տնտեսություններ։ Ներկայումս, երբ իշխանությունները գյուղացիներին կոչ են անում ընդլայնել ցանքսի տարածքները, դրան զուգահեռ պետք է երաշխիք տրամադրեն, որ օլիգարխներն էժան գներով նույն ապրանքը չեն ներկրի, կամ կառավարությունը գյուղացուն այնքան գումար կտրամադրի, որ նրա ստացած բերքը ներկրվող ապրանքի հետ մրցունակ կլինի։
-Պետությունը սոցիալական աջակցության տարբեր ծրագրեր է իրականացնում, ինչպե՞ս կգնահատեք դրանք: Օրինակ, մի շարք ոլորտների աշխատակիցներ, որ կարանտինի օրերին չեն աշխատել, այժմ դժգոհում են, թե որևէ ծրագրում ներառված չեն:
-Պետական աջակցության ծրագրի հասցեականությունն իրոք խնդրահարույց է, ակնհայտ է, որ գործող իշխանություններին ավելի շատ հետաքրքրում է իրենց վարկանիշի անկումը, քան մարդկանց սոցիալական վիճակը։ Դրա վառ օրինակը կոմունալ ծախսերի ֆինանսավորման 3-րդ փաթեթն էր։ Գործ ունենք թվերի չափազանցման երևույթի հետ։ Անհասկանալի է, որ աջակցության ծրագրերից դուրս են մնացել ծառայության ոլորտի աշխատողները, օրինակ, զարդեր վերանորոգողները և այլն։ Իշխանությունները նոր մեխանիզմներ, մոտեցումներ պետք է մշակեն, որոնք թույլ կտան բացահայտել իրապես կարիքավոր քաղաքացիներին։ Այս կառավարությունը դեռևս չի լուծել հարյուր հազարավոր մեր քաղաքացիների վարկերի վճարման հարցը, հիշեցնեմ, որ բանկերը հիմնականում հետաձգել էին վարկերի վճարումը մինչև մայիսի 31-ը: Ժամկետի ավարտից հետո մարդիկ պարտադրված են լինելու միանգամից վճարել մի քանի ամսվա համար։ Անշուշտ, սոցիալ-տնտեսական այս ծանր իրավիճակում դա ուղղակի անհնար է, կառավարության և կենտրոնական բանկի անգործության պայմաններում բանկերը և վարկային կազմակերպությունները դատական կարգով բռնագանձում կսկսեն, ինչի հետևանքով մեր բազմաթիվ հայրենակիցներ կկորցնեն իրենց բնակարանները, իսկ բիզնեսմեններն ուղղակի կսնանկանան։ Եթե կառավարությունը անհրաժեշտ և արագ քայլեր չիրականացնի այս ուղղությամբ, սոցիալական բունտերն անխուսափելի կլինեն:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ