Ուրիշ պատմություն

Ամեն առավոտ աշխատանքի գալիս բարեւում եմ փողոցի անկյունում կանգնած մուրացիկին, զրուցում, մանրադրամ տալիս ու մտնում օրվա մեջ:

Տատի պատմությունը ծանր է, ինչպես փողոցում հայտնված յուրաքանչյուրինը: Տատը 20 տարի մանկավարժ է եղել՝ ռուսերենի ուսուցչուհի: Մի օր աշակերտներից մեկը տեսել էր տատին, ճանաչել. «Ամոթից գետինը մտա, հասկանո՞ւմ ես: Անգամ, երբ լավ հագնված, մեքենաներով շրջող ծերեր եմ տեսնում, որ ինձ փող են տալիս, էդքան չեմ ամաչում, ոնց՝ աշակերտիս տեսնելով: Գոնե չճանաչելու տար»:

Տատը սկզբից ասում էր, թե իր ցանկությամբ է մուրում, տնեցիները տեղյակ չեն /հավանաբար` շատ միամիտ էի երևում/:

-Իմն ուրիշ պատմություն է, իմ պատճառն ուրիշ է,- համոզում էր տատը:

Պատճառն ուրի՞շ է, թե՞ տատին է ուրիշ թվում: Յուրաքանչյուրի համար իր ցավն է ծանր, իր ցավն ուրիշ է: Պատճառն ուրիշ էր՝ տանը չէին պահում տատին, ինչպես եւ մյուս անտուններին: Տատը սկզբից համոզում էր ինձ, թե իրեն չգիտեմ, թե թոռները լավն են:

-Դու լավ աղջիկ ես, թոռանս ասեմ՝ գա քեզ ուզի: Կարգին տղա ա, է, գողական, հարգված, քեզ լավ կնայի:

-Տատ, որ նայելու լիներ` քեզ կնայեր:

-Չէ, դու չես հասկանա, իմն ուրիշ պատմություն է:

Ուրիշ պատմություն է՝ տղաները գնացել են ՌԴ` խոպան, հարսները տատին չեն նայում, թոռներն էլ գրողի ծոցը թող գնան:

Արդեն երկու ամիս կլիներ՝ տատին չէի տեսնում: «Ցուրտ է, մրսում է, դրա համար էլ չի գալիս»«- մտածում էի: Տարօրինակ հանգիստ էի, զգում էի, որ տատին դեռ տեսնելու էի:

Դրսում գարուն, շոգ, իջնում եմ տրանսպորտից ու տեսնում տատին՝ հաստ վերարկուով, առանց այն էլ կես բուռ տատից բան չէր մնացել, նիհարել ու գունատ էր դարձել՝ վախենալու չափ կիսադեղին մաշկով:

-Հիվանդ էի, շատ վատ էի, պառկած էի,-ասաց տատը՝ հավելելով, թե՝ բայց, դե, արդեն լավ եմ, եղանակն էլ` տաք-տաք:

Գնալով օրերը տաքանում են, տատիս գույնը` տեղը գալիս, բայց տատը դեռ ձմեռային հաստ վերարկուով է:

-Տատ, ինչի՞ չես հանում էս վերարկուն: Իմ հիշելով՝ ավելի բարակն էլ ունեիր:

-Ունեի, էլ չունեմ: Գիտես, որ հիվանդացել էի, մերոնք բոլոր շորերս տարել-թափել են, մտածել են՝ կմեռնեմ: Հիմա ոչինչ չունեմ, հագս ինչ կա՝ էդ ա:

***

Իբրև թե կոստյումներիցս մեկը չգտնելու «առթիվ» տատիս պահարանն եմ քրքրում: Տատս դժգոհում է՝ թե իր իրերի մեջ ի՞նչ գործ պիտի ունենա իմ կոստյումը: Վստահ եմ, որ տատիս ասեմ՝ չի տալու իր վերարկուն` տանեմ մյուս տատիս` պատճառաբանելով` «հագնում եմ, բա որ գյուղ գնամ` ի՞նչ եմ հագնելու»: Տատին գյուղ չի գնում, իսկ, առհասարակ, ինչ-որ տեղ գնալիս մեքենայով են տանում-բերում, այնպես որ՝ կներես տատ, բայց, տանը նստած, քեզ էդ վերարկուն պետք չի գալու…

Կարինե Հարությունյան