Ուժեղը նա է, ով չի վախենում մենակ մնալուց

Ժամանակակից գրող Նառա Վարդանյանը Ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.

«Եղավ մի օր, եղավ մի ժամանակ, որ 2 043 000 մարդ միահամուռ ձայն տվեց անկախությանն ու ԱՅՈ՛ ասաց անկախությանը: Ուժեղ էին նրանք… ու հաստատակամ: Գիտեին դժվարությունները, գիտեին, որ քաղաքացիների համար ճորտական աշխատանք է լինելու: Ուժեղ էին ու մենակ: Ուժեղ էր Սահյանը, երբ ասում էր` էն ո՞ր ոչուփուչը վեր կկենա ու Ոչ կասի իր արյան շրջանառությանը, իր աչքի լույսին, իր արդար հացին, իր պետականության հիմքերին, իր թոռների ու թոռնթոռների մարդավայել կյանքին: Այո՛… այս երեք տառերն այսօր իմաստավորում են մեր ազգի երեք հազար տարվա ոգևորումներն ու որոնումները: Եղավ այդ օրը, որ երկու միլիոն մարդ տոն կերտեց:

Եղավ մի օր, եղավ մի ժամանակ, երբ հայրս հեռու օտարության ու մենակության մեջ, ճիշտ անկախության տարիքի չափով օտարական, իր ներքնաշորերը լվանալիս տաշտով եռման ջուրը թափել է վրան ու նստել դույլի առաջ, լաց է եղել… որովհետև ուժեղ էր, ո՛չ չէր ասել իր արյան շրջանառությանը, չէր տարել մեզ ու չէր ուզել՝ իր երեխաներն օտարականներ դառնան, ԱՅՈ՛ էր ասել իր արդար հացին և իմ աչքի լույսին, վեր է կացել ու շարունակել լվացքը:

Մենք այստեղ լեզու ենք պահել, հիմն ենք անգիր սովորել, բանակն ենք փառաբանել ու մարդավայել կյանքի պատրաստվել:

Այսօր եկել է մի օր, մի ժամանակ, որ երկրիս անկախությունը ավազի նման սորում է մատներիս արանքով, որովհետև անկախության սյուները, անկախության հենարանները` եղբայրներս ու քույրերս, հայրերս ու մայրերս, հայոց լեզուս ու ուսուցիչներս հեռանում են, ու ծանրությունը դժվար եմ կրում ուսերիս: Հիմա բռունցքս պինդ սեղմելու ժամանակն է, ուժեղ լինելու ժամանակն է, հատիկ ավազը փայփայելու ու սիրելու ժամանակն է, մենակ մնալուց չվախենալու ժամանակն է: