ՉՈՐՐՈՐԴ ԻՆՔՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ. Բթամտության հոնարարը

Բանից պարզվում է` Հայաստանի իշխանություններն ընդհանրապես չեն քննարկում ռազմական նշանակության օգտակար հանածոների հանքավայրերը պետությանը հանձնելու հարցը, որովհետև չեն կարողանում սահմանել, թե որ հանածոներն են «ռազմավարական նշանակություն ունեցող»:

Համաձայնեք` ավելի տխմար արդարացում հնարավոր չէ պատկերացնել: Այս իշխանությունները կարողանում են «հստակ չափորոշիչներ» սահմանել, թե որն է «հեստապարը», հանդիսատեսի մարմնի որ մասը քանի սանտիմետր հեռավորության վրա պիտի գտնվի ստրիպտիզ ցուցադրողից, պարուհու մարմնի որ մասը քանի վայրկյան պիտի ցուցադրվի և այլն, բայց դժվարանում են սահմանել, որ, ասենք, ոսկու և մոլիբդենի հանքավայրերը ռազմավարական նշանակություն ունեն, իսկ ավազի հանքավայրերը` ոչ:

Ամբողջ խնդիրը այն է, սակայն, որ իշխանությունների այս «տկարամտությունը» կոնկրետ եկամուտներ է բերում օֆշորային գոտիներում գրանցված կոնկրետ ընկերությունների, և այդ եկամուտները կազմում են տարեկան մի քանի հարյուր միլիոն դոլար: Համաձայնեք` հանուն այդպիսի եկամուտների արժե բթամիտ ձևանալ: