Ինչո՞ւ են անտեսվում ռազմաքաղաքական բնույթի միջազգային պայմանագրերի վավերացման սահմանադրական հիմնադրույթները. Դանիելյան

Իրավագիտության դոկտոր Գևորգ Դանիելյանը գրում է.

«Անասելի հանգիստ հետևում ենք, թե ինչպես է աննահաջ փոխվում մեր Երկրի աշխարհաքաղաքական վեկտորը. առայժմ դե յուրե՝ դեպի արևմուտք, դե ֆակտո՝ դեպի Թուրքիա: Մի պահ ՊԱՅՄԱՆԱԿԱՆՈՐԵՆ ընդունենք, որ դա լավագույն ու միակ անվտանգ տարբերակն է, և ներկա իրավիճակի համար մենք բացարձակապես մեղավոր չենք: Ինքս, որոշ վերապահումներով, այլ կարծիքի եմ, թեպետ՝ դա արդեն լուրջ բանավեճի նյութ է: Հիմնական օրենքով կոնկրետ ո՞ւմ է վերապահված այդ ճակատագրական հարցի լուծումը՝ միայն ժողովրդին, ինչը կարող է իրականացվել հանրաքվեի միջոցով: Ինչո՞ւ է այս և ընդհանրապես ռազմաքաղաքական բնույթի միջազգային պայմանագրերի անգամ վավերացման սահմանադրական հիմնադրույթներն անտեսվում:

Ինձ մշտապես հակադարձում են, թե բա նախկինում էլ չեն հարցրել ժողովրդին, թեպետ՝ հրաշալի գիտեն, որ, նախ՝ նախկինում վերպետական միջազգային կազմակերպությունների մասով հանրաքվեի ընթացակարգ ամրագրված չի եղել (այն ներմուծել է միայն Սահմանադրության 2015 թ. փոփոխությունների 205-րդ հոդվածով), բացի այդ, հիշյալ բնույթի բոլոր միջազգային պայմանագրերը առնվազն անցել են վավերացման գործընթաց: Վերջապես, դարձյալ ՊԱՅՄԱՆԱԿԱՆՈՐԵՆ ընդունենք, որ նախկինում ևս սահմանադրական հիմնադրույթները շրջանցվել են, և ի՞նչ՝ արդյո՞ք դրանից բխում է, որ ձեռք է բերվել նույնը կրկնելու «ինդուլգենցիա»...»: