Կարդում ենք ժամանակակից գրողների գործերը

Այսօր Պոեզիայի համաշխարհային օրն է: Առաջարկում ենք ընթերցել ժամանակակից գրողների բանաստեղծությունները:

                                             ***

Հովհաննես Գրիգորյան

Առաջին սերը - անվերջ մոռանում ես նրան

Առաջին սերը - անվերջ մոռանում ես նրան.
ցերեկները չես կարող հիշել, որովհետև դու
զանգում ես հեռախոսով, որովհետև քեզ
զանգում են հեռախոսով, որովհետև ինչ-որ
թղթեր ես ստորարում, որովհետև քեզ ինչ-որ
թղթեր են ուղարկում' ցերեկները դու ծերանում ես
աննկատ, և երեկոյան դու ծերանում ես աննկատ
և միայն գիշերը, երբ թևիդ ժամացույցն արձակելով
դնում ես սեղանին' հիշում ես առաջին սերդ, որը
չի ծերացել բոլորովին:
Դու գիտես, հազարավոր պատեր այն կողմ
նա ապրում է իր կյանքը, և դու
ապրում ես քո կյանքը, թեև արձակել ես
թևիդ ժամացույցն ու դրել ես սեղանին,
և վայրկյանները մրջյունների պես դուրս վազելով
ժամացույցից, հեռանում են քո կյանքից, կորչելով
սեղանին թափթփված գրքերի ու թղթերի արանքում:
Դու գիտես, հազարավոր պատեր այն կողմ գիշեր է:
Եվ հանգած են լույսերը: Ճիշտ այսպիսի մի լուսին
կախված է լուսամուտից և անտարբեր նայում է
նրան, ում կորցրել եմ վաղուց, ում մոռանում եմ
ցերեկները և երեկոյան մոռանում եմ դարձյալ,
և միայն գիշերները, երբ մնում եմ մենակ, հանում եմ
թևիս ժամացույցը, դնում եմ աչքերիս առաջ
և անձայն լալիս եմ անցնող կյանքիս համար,
և արցունքները կորչում են
սեղանին թափթփված գրքերի և թղթերի արանքում:

                                            ***

Հենրիկ Էդոյան

 Խոսքը

1

ԵԹԵ աստվածները անմահ մարդիկ են,

(ինչպես ասում է Հերմես Եռամեծը),

ուրեմն ամեն մարդ աստվածային է:

Եթե ամեն մարդ աստվածային է,

ուրեմն Աստված կա, դա ինքը

Խոսքն է:

2

«ԿՅԱՆՔԸ նույն մահն է» -

Ասացին Արևելքում:

«Մահը նույն կյանքն է» -

Ասացին Արևմուտքում:

Երկուսի միջև

մի գիծ կա -

Խոսքը:

3

ՔՈ կյանքը կարծես

վերադարձ է տուն:

Իսկ ի՞նչ է կյանքն իմ,

քուն կամ արթնություն:

Այսպես ես ու դու

պարզված ենք իրար

իբրև երկու խոսք,

մեկ մենակություն:
                                       ***

Հակոբ Մովսես

Ֆլորա

Գիշերվա քամի՞ն շշնջաց դարձյալ:
Ջրերին իջած ա՞ստղ էր հուրհրան...
Ի՞նչ անուններ են գիշերով բուրում
մեր շրթունքները: -
Ով մերը չեղավ' կանչում ենք նրան: -
Ում կորցրեցինք' նա մնաց մերը:

Ում կորցրեցինք... Ինչպես վարդը այն
անցած մայիսի վարդը բուրավետ,
որի չորացած թերթերը սակայն
մենք մի սիրելի գրքի էջերում,
չգիտես ինչու, պահում ենք հավետ:

Իմ հիշողության պարտեզների մեջ
քեզ ինչպե՞ս կանչեմ,
ինչպե՞ս կրկնեմ անունը քո թանկ:
- Բայց անուններ կան, որ պիտի չասենք,
այլ գիշերվա մեջ, հանկարծ զարթնելով,
պիտի հեկեկանք:

                                            ***

Հասմիկ Սիմոնյան

Տաք երկրներ

ամենուր նույն մարդիկ են ապրում
միայն շներն են տարբեր ձև մրսում տարբեր քաղաքներում

տղամարդիկ շատանում են ցրտերն ընկնելուն պես
բայց դու մրսում ես հատ-հատ
նրանց բոլորի կանանց փոխարեն
հետո հիվանդանում ես ու մեռնում
ու շարունակում ապրել քո ամառը հողի տակ
տաք, ինչպես ոչ մի տեղ
և մենակ, ինչպես հարազատ անկողնում

ոչ ոք չի խանգարում
քնած են բոլորը կամ մեռած, նույն զիբիլն է
դու հանգիստ հետևում ես մարդկանց երկրին, 
որ սերիալի պես ձգձգվում է անվերջ
ջղայնացած փակում ես աչքերդ ու բացում քո սիրած գրքերը
որտեղ հիմնականում սերիալի շարունակությունն է
չթաղեմ ձեզ, մնաք սերիալի մեջ, անիծում ես դառնացած
ու շրջվում կողքի, որ մի երկու դար գոնե խաղաղ քնես մեռելի նման

կանցնեն տարիներ և անսովոր լռությունից կզարթնես սարսափած
կտեսնես երկրագունդը ծածկված փայտե անխնամ խաչերով
եթե ֆոտո լիներ սա, կլայքեիր անպայման, կքոմենթեիր'
փոքրիկ ծեր խատուտիկ ու կդնեիր սմայլիկ

3 տարվա վերջին օրվա պես'
  ոտաբոբիկ ու անսեր
  ես վազում եմ քաղաքում այս   երևան
  ես պարում եմ
  ես հարբած եմ, մայրիկ, ու չեմ   ամուսնանա

  ես
  մենակ եմ
  ինչպես
  հասմիկ սիմոնյանը
  և ավելի դժբախտ,
  քան գրական հայերենով գրված
  բառը

2 այս անվերջանալի անձրևներից հետո
այս կայքէջերի շփոթեցնող մարդկանցից հետո
այս ջութակների հրաշալի համերգից հետո
գրադարանում գոռացող գրքերի լեշահոտից
ամպամած երկնքի սրտխառնուքից հետո
ձրիակերի պես ուտելուց
ծխելուց
խմելուց
հայհոյելուց հետո
ես բախվում եմ սիրո բորբոսնած պատին

իմ չսիրած տղա, ոնց կսիրեի քեզ

1 օրերս չեն անցնում այլ վիժում են ինձ
ես մենակ եմ ինչպես առաջ
ինպես հետո
ինչպես միշտ

հայրս ծխում է
ես հայրս եմ

անասուններ գոռում եմ աղջկաս վրա
աղջիկս լացում է
սրիկա հայելի ինչ կեղծ ես դու
կփշրեի քեզ եթե իմը լինեիր
դու իմն ես ասում է հայելին ու փշրում ինձ:

                                                          ***

Վարդան Հակոբյան

Այնտեղ, ուր հատվում են զուգահեռները

Անմեղությունը հաղթահարում է մեղքը, և եղջերավոր ջրերը
դադար են առնում ոսկե ձկնիկների հիշողության մեջ: Հանդիպման ժամը,
վայրը միշտ նախընտրում են, անգամ ծառն այն, որի սաղարթների մեջ
խշշում է լուսինը, մինչ բաժանումը լինում է այնտեղ, ուր և երբ պատահի:
Ես փաթաթում եմ ոտքերս մշտադալար ճանապարհների երազներով,
որ հանգստանամ: Բայրոնի թոռնուհին' Էնն Բլանտը, ինչ - որ նվագներ է լցնում
ունկերիս մեջ, և ես ինքնասպան գրողների ոսկորներ եմ
հավաքում դաշտերում:

Ահա երգեր եմ ձոնում օրիորդ լույսին, որ մի թեթև երես առել և
ֆոքսթրոթ է ցուցադրում քամուն տրված ծառի տակ: Ես սիրում եմ
սնվել խավարով, որը դեռ տաք է նոր մարած
արևաշողերից և որի վրա մաղադանոսի, հուշատերևի,
հույսի աղցան կա մի քիչ: Դու ինձ կերտել ես կապույտ բազալտից
ու հավատում ես, որ ես առյուծ եմ առնվազն, ու ինձ մնում է' ի ՞նչ,
աշխարհով մեկ մռնչալ հաղթական ու գլուխս դնել փափուկ կրծքիդ:

Բարև, փոթորիկ: Լեռը գնչուհու պարն է նախընտրել,
ծաղկաշող փեշերը ալեվետում են աջուձախ, վարուվեր,
և աստղերն ականջoղերի պես թափվում են շուրջը, ես
նրանցից մի զույգ վերցնում ու բերում եմ քեզ, և դու
դրանց կանացի բույրից խանդի տեսարան ես սարքում: Հնում,
երբ ասպետներն ուզում էին բաժանվել գլուխ տանող աղջիկներից,
գնում էին անմար հուր բերելու և այլևս չէին վերադառնում:

Զատիկը որոշել էր այցելել լուսնին և ծառն ի վեր ելնում էր,
երբ ծառը խելագարորեն շրջվեց ու գլխիվայր կանգնեց հողին,
արմատներով' երկինք: Ինչ - որ լքում կա ամենուրեք: Զատիկը թռավ,
կրծքիս կպավ անօգնական, և ես նրան տվի աստղերի բանալին'
խնձորենու մի թերթիկ: Լույսն ինձ կապել է իմ ստվերից և ուրուկված
ձիու նման չեմ կարող տեղս փոխել: Ուր է ծաղիկը' լոտոս
անունով, մի քիչ ծամեմ, ասում են' հարյուր տարվա մոռացում է բերում:
Ենթաերանգների մեջ միշտ թախիծ է լինում անբացելի: Ես դեռևս
չլքված բոզերին տանում եմ ծաղիկ արածացնելու, Ջոյս, և որքան էլ
տարօրինակ թվա, Ոսկե ձկնիկը նրանց մեջ է. «Կեր կամ դարձիր կեր»:
Ձայնի նվաճած տարածքներում աճում է լռությունը, որն
ավելի շատ է ունկնդրվում, քան Բեթհովենը կամ Բախը: Հիմա արևը շեղվել է
ընթացքից, և գաղափարը հոգեվարքի մեջ է, և նյութը շարունակում է
ձևավորել մարդուն, ինձ ու քեզ' նախապատրաստելով աշխարհի վերջը:

Անմեղությունը հաղթահարում է մեղքը, և եղջերավոր ջրերը
դադար են առնում ոսկե ձկնիկների հիշողության մեջ: Հանդիպման ժամը,
վայրը միշտ նախընտրում են, անգամ ծառն այն, որի սաղարթների մեջ
խշշում է լուսինը, մինչ բաժանումը լինում է այնտեղ, ուր և երբ պատահի:
Ես փաթաթում եմ ոտքերս մշտադալար ճանապարհների երազներով,
որ հանգստանամ: Բայրոնի թոռնուհին' Էնն Բլանտը, ինչ-որ նվագներ է լցնում
ունկերիս մեջ, և ես ինքնասպան գրողների
ոսկորներ եմ հավաքում դաշտերում:

Ոչ մի կապ չկա: Բացարձակապես: Ոչ մի կապ: Պարզապես ծնունդը չի ներվում:

                                              ***

Ավագ Եփրեմյան

VACUUM - 1

Գիշերն
ինչքան ուժ ունի
վրա է տալիս
երբ գիշերն ուժեղ է
չես կարող
քնել

 VACUUM - 2

ինչքան
մարդիկ
շատ
էնքան
մարդը
մենակ

 VACUUM - 3

մի՛
սփոփեք
չի
դարմանում
խաբե՛ք
ինձ

VACUUM-4

ազատություն
եմ
ուզում
մեծացրեք
իմ
վանդակը

 VACUUM-5

իմ կողքով
անցան
եւ ցերեկները
եւ գիշերները
որտեղի՞ց են
սրբելու
ինձնից
մնացած
փոշին

 VACUUM-6

Աստված իմ
գոնե ասա
որ
ուզում ես
լռել
բայց
ասա

VACUUM-7

Երեք
չափով ես
ինձ չափում
Տեր իմ
տարածությամբ
ժամանակով
եւ լռությամբ:

                                           ***

Հրաչյա Սարուխան

Գիր` գրված խաղաղության ձեռքով

Անիմաստ է՝
Թուղթն այս արցունքոտել.
Բարձրախոսնե՛ր,
Մաքրե՛ք ձեր կոկորդը,
Եվ թող երգը հոսի արցունքի տեղ
(Երգը, որ թողեցին գնդացրի շուրթին),
Ու պատերազմն արդեն կխլանա։
Շիրմաքարե՛ր,
Երգե՛ք խաղաղությամբ անահ։
Հիրոսիմա,
Նայի՛ր արեգակին,
Տե՛ս, առաջվա նման կարմիր է նա
Սև պատերի վրա Բուխենվալդի։
Անմահությո՛ւն,
Կանգնի՛ր ձիգ հասակով,
Շիրիմներ կան անհայտ, արձանացի՛ր,
Եվ թող չսևանան էլ երբևէ,
Մայրե՛ր,
Պսակները ձեր ձյունածիր...
Անիմաստ է՝
Թուղթն այս արցունքոտել.
Բարձրախոսնե՛ր,
Մաքրե՜ք ձեր կոկորդը,
Եվ թող ե՜րգը հոսի արցունքի տեղ։

                                             ***

Էդուարդ Հարենց

Տասնմեկերորդ պատվիրան

Երբ Սերը բաց ես թողել ձեռքիցդ,
ծափահարի′ր
հոգուդ «տկարությանը»:
Եվ ի ներումն Լույսի, որ թռավ
թարթիչներիցդ,-
ծափահարի′ր' ափդ այտիդ,
որից պոկեցիր բույրերի սրինգը:
Սրի′նգն ապտակիր...

Մի ձեռքը նույնպես ծափ է տալիս:

                                          ***

Մարինե Պետրոսյան

Անձրեւը գալիս ա հավասար

անձրեւը գալիս ա
հավասար
պուճուրների ու մեծերի վրա
երջանիկների ու դժբախտների
անձրեւը գալիս ա ամեն տեղ
անձրեւը գալիս ա միշտ
ես չկայի անձրեւը գալիս էր
մարդը դեռ մարդ էր ուտում անձրեւը գալիս էր
ես տեսնում եմ որ անձրեւը գալիս ա
անձրեւը չի տեսնում ինձ
իրա համար մեկ ա
ես ուրախ եմ թե տխուր
գայլերն ինձ կերան թե չէ
անձրեւը մարդուց էն կողմ ա
անձրեւը թքած ունի մարդու վրա
ինքը գալիս ա հավասար
պուճուրների ու մեծերի վրա
երջանիկների ու դժբախտների
ախմախների ու խելոքների վրա
սրիկաների ու ոչ սրիկաների:

                                             ***

Կարեն Անտաշյան

Վերջերգ

Աստղերից անզգուշորեն վար կաթած խելառ ջուր.
վերադառնալուդ պարույրը' հետթռիչք.
թռչել սովորելու վրա լուռ մաշեցրած
հավերժի կեսն անցավ
այստեղ,
ուր սովորական ու միամիտ բաների
կասկածելի զուգակցումից կյանք հունցեցիր
քեզնից
գեղեցիկ ու ինքնագոհ...

հեռանալուց առաջ չմոռանաս անջատել լույսը
և իմ երգով ծածկել ինձ իմ հողին,
քանի որ ես
մնում եմ:

                                             ***

Աշոտ Գաբրիելյան

Դռնբաց

Քանի որ գնում եմ,
Վերջին տողերը գրեմ...
Չէ...
Ավելի լավ է խոսեմ...
Կանգնած...
Ոտի վրա...
Դռան արանքում
Դռան հետ ճռնչալ
Վերջին շրխկոցը...

Գալիս են ու գնում'
Գողունի թակելով դռները,
Մտմտալով սեփական շնորհները'
Նոբելյան մրցանակի պարգևած հուսահատությունից...

Չէ, քանի որ գնում եմ,
Ավելի լավ է'
Մուտքի մոտ կանգնածներին
Հայհոյեմ,
Քանի որ նրանց էլ չեմ տեսնելու,
Իսկ նրանք դռան նենգ ճռինչներով
Փակվելու համր հատկություն ունեն...

Մտնողնե ՛ր,
Դռները բաց են, 
Մի բախեք.
Օսլայած հեշտամուտ է...

Ես հասկանում եմ նախադռան մանրահատակի
Փքուն, բայց նրբանկատ ճռնչոցը.
Ոտքի տակ տվեք ձեր կուպրե առանձգականությունը...

Հրաշալի եղանակ է,
Եվ ես շտապում եմ դուրս,
ՈՒր փողոցները փախչում են
Ավտոմեքենաների անիվների տակից,
Եվ հանդիպում գրականության ուսուցչուհուս
Պայծառ ապագայով աչքերին...

Նա իր հռետորական ճռինչով
Շարունակում է իմ սիրտը քորել
Եվ իր սրտի փոշոտ դարակներից
Ինձ հրամցնել
«Ավարայրի խորհուրդն» ու
«Ոսկեղենիկ մայրենին »
ՈՒ խանդով հիշել
Սոցռեալիզմի մունետիկներին
Եվ ծերացած գրամոլների
Հայրենապաշտ կեղծ շռայլությունը...

Եվ իջնելով ուսուցչուհուս
«Հայոց երկնաճեմ լեռներից»'
Ես հեռանում եմ
Եվ խոստանում'
Մի օր անպայման
Քողազերծ անել նրա լեգենդները,
Որոնք այլևս ինձ չեն զարմացնում...

Քանի որ, իրոք, հեռանում եմ,
Վերջին խոսք ունեմ ասելու,
Ովքեր չեն լսում,
Ուրեմն' սովոր են դռան շրխկոցին,
Իսկ ես սիրում եմ շրխկացնել,
Քանզի ով ականջ ունի
Կտրել է փափագում,
Իսկ ով' աչք,
Դռնից այն կողմ չի կարող տեսնել...

                                          ***

Արամ Պաչյան

Ամաչում էի

Ամաչում էի
դու ժպտում էիր, իսկ ես առաջին անգամ էի ժպիտ տեսնում
Ամաչում էի
որ մոռացել էի ոնց են «բարևը» տառերով գրում
Ամաչում էի 
երբ գիշերը հնարավոր է ծալվեր քո ոտքը և բացվեր ուսդ
Ամաչում էի 
երբ պատկերացնում էի քեզ առավոտյան զարթնելիս, անկողնուց բարձրանալիս, ատամի խոզանակը ջղային բանեցնելիս, ընկերուհիներիդ հետ հանդիպելիս, քննության պատրաստվելիս, երազելիս, արտասվելիս
Ամաչում էի 
հպվել մաշկիդ. փաթիլն այնքան փխուր է
Ամաչում էի 
երբ սուրճ էիր բերում. խոնարհում էի աչքերս ու խոնարհված աչքերս շունչ էին առնում,
երբ շորիդ ծալքը քսվում էր ծնկիս, բայց արդեն հեռվում' թախծոտ շրշյունով
Ամաչում էի 
որ օծանելիքիդ բույրը երկար ժամանակ կմնա այտիս ու ձախ աչքիս թարթիչին
Ամաչում էի 
յասամաններ նվիրել քեզ, անվերջ մտածում էի' հիմա փունջը որ ձեռքով են մեկնում
Ամաչում էի 
մատներիդ նայել. մտածում էի նրբությունից կմեռնեմ
Ամաչում էի 
գիրք նվիրել. մտածում էի լուծումը պարզ է
Ամաչում էի 
մոտդ տխրել. մտածում էի տխրությունը կորցրել է իր վաղեմի հմայքը
Ամաչում էի 
մազերիդ նայել, որովհետև հենց հայացք էի նետում նրանց, հազիվ էի զսպում
ցանկությունս մխրճվելու տատանումներիդ մեջ
Ամաչում էի 
դեմքիդ երկար նայել, որովհետև հայացքս սահում էր ու քարանում դողացող շրթունքներիդ
Ամաչում էի 
հարցնել' դու գիժ ես. մտածում էի անիմաստ ա
Ամաչում էի 
վախենալ քեզնից. ես ուժեղի համբավ ունեմ
Ամաչում էի 
հետդ մենակ մնալ. ինչ անհեթեթ տեսք կունենայի
Ամաչում էի 
ստել քեզ, որովհտև դժվար քեզ ստած չլինեն
Ամաչում էի 
որ կզգաս իմ զգայուն լինելը, որովհետև ես դրանից շատ եմ տառապում
Ու հիմա
Ամաչում եմ
Ամաչում եմ
որ հանկարծ դու կգնաս, իսկ ես ծնկի կգամ ու կյանքում առաջին անգամ առանց ամոթի
կաղոթեմ Աստծուն:

                                                 ***

Ներսես Աթաբեկյան

Մարդը գնում էր անձրևի միջով:
Մարդը մենակ էր:
Դու քեզ տեսե՞լ ես
ջարդվող հայելի՝
դու նրան տեսար:
Մարդը գնում էր անձրևի միջով,
ու նմանակն էր
նրա առջևից տանում աճյունն իր
համահավասար:

Հետո թռչունը կաթիլ կկտցի
և աչքը Աստծուն՝ կուլ կտա կամաց,
հետո արևը լուսին կկարծի
իրեն՝ երկնքում կիսախավարած,
հետո ծառերը կշտկվեն շարքով,
որ անձրևահար ստվերներ մանեն.
պատուհանից ներս նայող մահվան պես
տխրությունը քեզ մի օր հավանեց:

Ու մարդն անցնում է անձրևի միջով՝
խոնարհված իր ու անձրևի վրա.
ջուր է՝ ասում է՝ նորից բաժանենք
երկինքը երկրից ջրերով վարար:

                                              ***

Տիգրան Պասկեւիչյան

Ձնեմարդու նոթատետրից

Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար է իջնում ձյունը:

Մեռելների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան մեզ վրա,
որ համառ դյութանքն ենք
ապրելու նման մի բանի:

Մանուկների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան արձանների,
որ հպարտ կանգնած են
ձյունն ու հավասարությունը
սեփական մաշկով զգալու համար:

Արվարձանների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան հրապարակների,
որտեղ թաքցնելու շատ բան կա:

Լեռների վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան դաշտավայրի գյուղերի,
որտեղ հավասարությունն ու ձանձրույթը
երկվորյակ են:

Ծառերի վրա երեւի
ավելի հավասար,
քան շների վրա փողոցային,
որոնք թաքցնելու չունեն ոչինչ,
սեփական կենսագրությունից բացի:

Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար է իջնում ձյունը:

Ափերի մեջ հավատացյալի
եւ գլուխներին սնահավատ,
որոնք չեն տարբերում,
ճերմակի թարսն ու շիտակը,
ամայության լայնքն ու երկայնքը,
մենության խորքն ու դատարկը անդունդի:

Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար է իջնում ձյունը:

Գրիչ չկա, ափսո՜ս,
գրիչ, որ գրոտես
ողորկ այս տեսադաշտը:
ձնամարդու մասին
վկայություններով:

Որ գրես պատվիրաններ,
որոնք վաղվա երթեւեկից
սայթաքուն են դառնալու:

Որ գրես երանիներ,
որոնք գիշերվա ցրտից
դառնալու են սառցալուլաներ:

Որ գրես առակներ,
որոնք հալչելու են
գոլ քամիներից գարնանամուտի:

Որ գրես ամենայն հրաշալին
եւ զարհուրելին ամենայն,
որոնք քչքչալու են զվարթ առուների հետ:

Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար...
Ի՜նչ հավասար է իջնում ձյունը:

                                                  ***

Գեւորգ Թումանյան

Հնարավոր չէ

հնարավոր չէ
ընթերցել բոլոր գրքերը գրվածքները
թեկուզ գեղարվեստական
թեկուզ բանաստեղծական

հնարավոր չէ
սիրել բոլոր ազգությունների կանանց
գոնե երեքին
գոնե երկուսին
լավ մեկին

հնարավոր չէ
վայելել հատապտղից մինչև միրգ ձգվող մեղրամիսը
ճանաչել համային գամման բանջարեղենների

հնարավոր չէ
ըմպել ավազանը տարաթունդ խմիչքների
համտեսել երնգապնակը խոհանոցների

ավաղ
ավաղ
ավաղ:

                                                      ***

Նշան Աբասյան

Հա՛յր մեր,

մեր սե՛ր,

մեր արցո՛ւնք,

 հեզ մեր,

Լո՛ւյս մեր,

մեր Աղբյուր...

մեր Խաղաղ,

մեր Լուռ,

մեր բարի,

մեր սիրո՛ւն,

սիրո՛ւն մեր Տեր,

 Ծո´վ մեր,

մեր Մի՛շտ,

Մի՛շտ մեր Տեր...

միշտ մեր Տեր,

միշտ մեր Տեր,

միշտ մեր

Տեր...

                                              ***

Արփի Ոսկանյան

Անտերուդուս

Հիվանդ հոգիս հիվանդ մարմնիս մեջ
ապրում է վարձով,
ծերը ծերին հասցնելով, մի կերպ,
անընդհատ վտարման սպառնալիքի տակ,
խուսափելով տանտիրոջ հետ հանդիպումներից
և անհամբեր սպասելով նրա այցին,
հիվանդ հոգիս հիվանդ մարմնիս մեջ
իրեն պահում է տնվորի պես.
մեխեր է մեխում պատերին,
աղմկում, դեբոշներ սարքում,
քայլում վարագույրների վրայով,
չանգռտում կահույքը,
հիվանդ հոգիս հիվանդ մարմնիս մեջ,
որ ճիշտ և ճիշտ ընդունում է հոգուս
ձևերն ու ծավալները,
իսկ ես մեծահոգի եմ ու լայնախոհ.
ինձ չի հաջողվում գտնել իմ տեղն աշխարհում
և հարմար դիրք բազմոցի վրա,
ինչ­որ տեղ ինչ­որ բան ցավում է՝
հիվանդ հոգիս հիվանդ մարմնիս մեջ
փակվել է տանտիրոջը հանդիպելու ահից,
սպասում է անակնկալ այցի՝
երազելով վռնդվել տնից ավեր,
վաղուց կարոտ կապիտալ վերանորոգման
և սեփական ճիրաններով բզկտված,
հոգնած, քանդուքարափ մարմինն այս
հանձնել մեկի, ինչպես մայր հողին։

                                         ***

Աննա Դավթյան

-Չմտածես, մի բան կանենք, -
ասացիր ինձ ու
երևանփարիզնյույորքյան չվերթով
վերադարձար Սիլվայի մոտ:

Ես նստում եմ մեր բակի հին բազկաթոռին
ու համոզված գիրք եմ կարդում'
Նարեկ, Մոնտան, Հուսիկ Արա,
գրում եմ հին, ծեծված հանգեր,
թե' հետքերդ ես կպահեմ գրքերիս մեջ...
թե' սիրում եմ ես կակաչներ...
թե' դու չկաս, ես էլ չկամ...
հեռախոսիս բաց էկրանին հայտնվում է
անգլիագիր հայերենդ.
''Սիլվան լավ չէ,
դեռ չեմ կարող ոչինչ ասել'':

Ես քո Սիլվան...

Հատվածաբար քեզ սիրում է,
Ժամանակին լալիս է միշտ,
պետք եղածով հառաչում է, տառապում է,
ինչպիսի՜ վիշտ:
Ես ուժեղ եմ(դու կարծում ես),
ի՞նչ կարիք կա խնայելու ինձ հարկադիր քո բառերից.
ու ինձ ուղղված ոչ մի հայացք չեմ նկատում,
ու կրծքի տակ չեմ ընկալում սրտի տրոփ(տղաները հաստ են հագնում),
ու կոնքերիս կրքոտ ձևը ես պահում եմ լոկ քեզ համար,
քո անունից ես գնում եմ ինձ ծաղիկներ,
ներքնաշորեր,
քո անունից հավանում եմ ես իմ տեսքը,
անում եմ ինձ կոմպլիմենտներ,

ու գրում եմ' սիրում եմ քեզ,
դու գրում ես' Սիլվան լավ չէ:

                                                   ***

Հուսիկ Արա

Սաղմոս - 1 

Տեր, մեղք է կարծես
ու խաբեության կրկնակի զեղում՝
այս խավարի մեջ լույսի պես մաքուր Անունը ՔՈ տալ։
Անգույն օրերն են,
ամբարիշտ հողի հափրացած պտուղ,
եւ մարդիկ՝ հոգնած, անհամությունից ձանձրացած արդեն։
Ես չեմ մեղանչել,
ինձ տրված խաչը կրել եմ մեջքով,
մեկնած բաժակին անկեղծ ասել եմ՝ ՔՈ Կամքը լինի.
սակայն մութի մեջ իմ տաք աչքերի գույնը հալածվում,
ու դառնանում է համը բերանիս։

Մահվան գամերով,
պարաններով գորշ սեղմում են անվերջ
եւ ստիպում են խտանալ մաղձով,
որ մեր քրքրված, մաշված ստվերը մնա մեզանից։
Մութի մեջ այս թաց՝ մի բուռ տաք լույսը դու ես մնում, Տեր.
անձրեւների պես այգի գույները շաղափիր հողին,
ու մատներդ դիր, ինչպես սպունգը՝ խավար ներառնող -
որ ես լույսի մեջ լույսի պես մաքուր Անունը ՔՈ տամ։
...Ու Լույս ես Դու, Տեր'
ներծծված արյան, սրտի ջերմությամբ.
այս խավարի մեջ
Քեզ հանկարծ ու միշտ կորցնելու ցավից
ես վախենում եմ լույսից էլ մաքուր Անունը ՔՈ տալ։
Շնորհ արա, Տեր,
ու շռայլորեն մոտեցիր Լույսին։