«Էդ սևը թողեք, էն էրեխեն մեզ դեպի Լույսը տանելու համար գնաց»

Գյումրիում կատարված սարսափելի ոճրագործությունն արդեն մեկ շաբաթ է`  «Ֆեյսբուք»-ի քննարկման թիվ մեկ թեման է: Ավետիսյան ընտանիքի 7-րդ անդամի՝ 6 ամսական Սերյոժա Ավետիսյանի մահը ցնցեց համացանցը:

Մարդիկ հիմա փորձում են հասկանալ փոքրիկ Սերյոժայի թողած մեսիջը:

Լևոն Բաղդասարյան. «Բոլորովին էլ փոքրիկ չէ, կարգին մեծ մարդ է: Ստիպեց բոլորիս մտածել ու լուծում գտել»:

Ավետիք Բաբայան. «Ազգին միավորեց ինքը, հրեշտակ է, հրեշտակ»:

Հովհաննես Պապիկյան. «Ստիպեց բոլորիս մտածել ու լուծում գտել»: Նաեւ տրամադրեց վերաբերմունք մշակել երկրի, քաղաքի, հարեւանի, ընդհանրապես մարդու նկատմամբ»:

Օլգա Ջավադյան. «Համախմբեց ու որոշ չափով, խելքի բերեց, ստիպեց մտածել` ով ենք մենք և ուր ենք գնում»:

Աննա Ալեքսանյան. «Մեզ բոլորիս մեծ Ավետիս։ Փոքրիկի մահը՝ ծնունդն է մեր ժողովրդի ինքնագիտակցության արթնացման և մեզանից է կախված նրա հետագա զարգացումը։ Ցավին ու տառապանքին պետք է դիմանալ և պատասխանել հարցերին, ինչու՞ այսպես եղավ»:

Մարինա Հայրապետյան. «Ամբողջ գիշեր չեմ քնել: Այդ մասին էի մտածում, թե ինչու՞ մեր աղոթքները Աստծուն չհասան, ինչու՞ չփրկեց այդ փոքրիկին: Մտածում եմ նաև, թե որտեղից՞ է գտել փոքրիկ Սերյոժան այն ուժը 7 օր ապրելու: Այն մասին, թե ինչու համար է Աստված նրան տվել այդ 7 օրը: Մեզ է տվել այդ 7 օրը: Ի՞նչ է Աստված դրանով մեզ ուզել ասել» Ի՞նչ էր Աստծո նպատակը Ավետիսյաններին այս աշխարհ ուղարկելու: Ի՞նչ էր փոքրիկ Սերյոժայի նպատակը»:

Արմինե Գաբրիելյան. «Մենք ցավի դիմացող ազգ ենք: Տվեց, որ արյունը մեր մեջ եռ գա, որ հետո էլ հադարտեցին ու թողնի մեզ մեր հետ, մտածելու, մտորելու, ծանր ու թեթև անելու եղածը, դատելու սառնասրտոտեն . ինչու՞»:

Կատյա Գրիգորյան. «Փոքրիկը մեզ համախմբեց և դարձրեց միասնական: Նա իր կյանքում ավելի շատ բան արեց, քան կառավարությունը էս վերջին 25 տարվա մեջ: Իրենց ազգանունն էլ պատահական չէր` Ավետիսյաններ»:

Արծրուն Պեպանյան. «Էդ սևը թողեք: էն էրեխեն մեզ դեպի Լույսը տանելու համար գնաց... Աստված որոշել է մեզ նորեն ԱԶԳ դարձնել, ու գտնում է, որ մեր հոգուն պատած հազարամյա ժանգի թաղանթը հնարավոր է փշրել միմիայն հոգու սահմռկեցուցիչ ցնցումով... Ու անում է իր ԳՈՐԾը. դա հետո կհասկանաք: Եկեք այսօր հարգենք մեր պստլիկի հիշատակը, ով այդպես էլ չհասցնելով հասկանալ, թե ու՞ր է եկել, ավելին արեց իր ազգի վերարթնացման համար, քան բոլոր կուսակցությունները միասին...»:

Նարինե Շարաֆյան. «Պարզ համերաշխ ընտանիքի բալիկ էր, որ ապրեց վեց ամիս ՝իր հարազատների սերն ու գուրգուրանքը վայելելով և տոկաց յոթ օր՝ամենայն հայոց բալիկ դարձավ ու լուռ հեռացավ......որ հասկանանք թե ուր ենք հասել,ոնց այս ամենը հնարավոր եղավ»: