Տուն լինի՝ ավելի շատ երեխաներ կունենանք

Բագրատն ու Լիլիան այն երիտասարդ ընտանիքներից են, որ որոշել են սեփական ուժերով կառուցել իրենց տունը, սակայն մեծ դժվարությունների առաջ են կանգնել: Նրանք ապրում են Արցախի Հադրութի շրջանի Դրախտիկ գյուղում, որտեղ, ի տարբերություն հանրապետության շատ գյուղերի, պայմանները բավական լավ են: Համենայն դեպս, այստեղ չեն բողոքում տրանսպորտից, ջրի, կենցաղային ու կոմունալ այլ հարմարությունների բացակայությունից:

Բագրատը 30 տարեկան է, իսկ Լիլիան՝ 25, բայց արդեն հասցրել են 4 երեխա ունենալ: Երեխաներից մեծը՝ Արենը, երկրորդ դասարանում է սովորում, իսկ փոքրը դեռ 6 ամսական է: Երիտասարդ, բայց արդեն մեծ ընտանիքը մեկ տարուց ավելի ապրում է առանձին՝ գյուղի մի դատարկ տանը, որն ամեն պահի կարող են պահանջել, որ ազատեն: Բագրատը պատմում է, որ ծնողների հետ արդեն հնարավոր չէր ապրել, դրա համար որոշեցին առանձնանալ:

«Մի տան մեջ 4 ընտանիքով էինք, դե ո՞նց կտեղավորվենք: Դրա համար առանձնացանք: Հիմա այս երկու սենյականոց տանն ենք ժամանակավոր ապրում, մինչեւ որ տան հարցը լուծենք»,- ասում է նա: Իսկ հարցի լուծումը սեփական ուժերով տուն կառուցելն է, թեեւ դա այնքան էլ հեշտ գործ չէ: Մոտ 20 օր առաջ են տան հիմքը դրել, բայց, ինչպես ասում է Բագրատը, շարունակել առայժմ չեն կարող, քանի որ ֆինանսական միջոցներ չունեն:

«Հիմնական գործ չունենք, մոտ 45 հազար դրամ ենք ստանում պետությունից՝ որպես երեխաների նպաստ: Միակ կայուն եկամուտը դա է: Մի քանի հեկտար ցորենի արտ ենք անում, այն էլ կիսում ենք եղբայրներով, որ յոլա գնանք: Կողքից էլ շինարարությունում եմ աշխատում, կոմբայն կամ տրակտոր եմ քշում, բայց, միեւնույն է, չի հերիքում: Հազիվ ընտանիքիս ծախսերն եմ հոգում»,- պատմում է երիտասարդ հայրը, որի կարծիքով` սեփական ուժերով տան կառուցումը լավագույն դեպքում կտեւի 6-7 տարի:

«Եթե կառավարությունն ինչ-որ ձեւով օգնի, ապա տունն ավելի շուտ կկառուցենք: Ես չեմ ասում, որ ամբողջությամբ օգնի, բայց մեր նման երիտասարդ ընտանիքներին մի փոքր աջակցություն է պետք, ասենք` ցեմենտով, ինչ-որ շինանյութերով: Առանց դրա դժվար է, հատկապես, որ բազմազավակ ընտանիք ենք: Ու չի բացառվում, որ էլի կմեծանա ընտանիքը»,- ասում է նա, իսկ կինը կեսկատակ, կեսլուրջ շարունակում է, որ երեխաների մասին արդեն կմտածեն նոր տանը, որն այնքան էլ մեծ չեն ծրագրել՝ ընդամենը երկու սենյակ, մեծի հնարավորություն, ցավոք, չունեն:

«Այստեղից հեռանալու նպատակ չունենք: Այստեղ գոնե մի բան ես ցանում ու ուտում: Ուրիշ որտե՞ղ կա այդ հնարավորությունը: Քաղաք գնալու մտադրություն էլ չունենք, այնտեղ լավ աշխատավարձով աշխատանք է պետք, տնից բացի»,- ասում են նրանք, ովքեր միայն տնամերձ հողն են մշակում, անասուններ էլ չեն պահում, միայն, ինչպես կատակով ասում են՝ 4 հավ ունեն ու մեկ աքլոր: Լիլիան ասում է, որ լավ է. տան համար, որտեղ հիմա ապրում են, վարձ չեն տալիս, թե չէ ընդհանրապես չէին կարողանա գոյատեւել:

Ողջ տարվա ալյուրը չեն գնում, եթե, իհարկե, ցորենի բերքատվությունը նորմալ է լինում: «Էդ էլ է մեծ բան, որ ալյուր չենք գնում»,- ասում է նա:

«Միայն մի խնդիր ունենք՝ տան, մնացածը լուծվող է»,- ասում է Բագրատը, որի խոսքերով, եթե ամսական մոտ 100 հազար դրամի եկամուտ ունենար, ավելի հեշտ կլիներ: Երիտասարդ ընտանիքը հավատում է, որ գյուղում գնալով պայմաններն ավելի կլավանան, քանի որ արդեն բուժկետ է կառուցվելու, մանկապարտեզի կառուցման աշխատանքն էլ ավարտին է հասցվում: Մի խոսքով՝ այն, ինչ անհրաժեշտ է երիտասարդ ընտանիքին:

Նրանց ընտանիքը միակը չէ գյուղում, որ սեփական ուժերով տուն է կառուցում. մի քանիսն էլ կան,- ասում է Բագրատը ու հույս փայփայում, որ իրենց աջակցողներ կգտնվեն: Իսկ սեփական տան առկայությունը երիտասարդ ընտանիքներին գյուղին կապելու, ավելի շատ երեխաներ ունենալու հիմնական երաշխիքն է:

Անահիտ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ