Սեպտեմբերի 2-ին սպասվող հանրահավաքների և Արցախի դատի պաշտպանությանն ուղղված այլևայլ միջոցառումների շնորհիվ ապագայում գալու է նոր «1988»․ Էդգար Էլբակյան

Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանը գրում է․

«Սեպտեմբերի 2-ին ես մասնակցելու եմ Արցախի Հանրապետության անկախության օրվան նվիրված միասնության հանրահավաքին և կոչ եմ անում ինձ ընթերցողներին ևս մասնակցելու՝ հետևյալ պարզ պատճառաբանությամբ։

Սկսած միջտղամարդկային հարաբերությունները կարգավորող պարզունակ վարքականոնից՝ «պանյատից», վերջացրած ժամանակակից միջազգային իրավունքով՝ ամենուր կա ոսկե կանոն, որ քո դեմ գործված ենթադրյալ ապօրինության դեպքում տևական լռությունդ և/կամ անգործությունդ նշանակում են ապօրինության բացակայություն։

Մեր խոսքով և գործով պարբերաբար պարտավոր ենք ի լուր աշխարհի ցույց տալ, որ Արցախի և առհասարակ՝ հայոց հողային իրավունքների հարցը փակված չէ, որ հայկական հասարակությունը հիվանդ չէ։ Պարտավոր ենք ցույց տալ, որ Հայաստանի և հայության ներկայիս վիճակը հետևանք է զուտ ուժի սպառնալիքի գործադրման («բեսպրեդել»)։

Ի՞նչքան պետք է հանրահավաքից հանրահավաք դա ցույց տանք։ Ինչքան որ կարիք լինի։ Արցախի հարցը 1988 թ․-ին չի բացվել, ապա՝ մի քանի տարի անց լուծվել։ Արցախի հարցը 1921 թ․-ից սկսած՝ պարբերաբար հանրագրերի, ստորագրահավաքների, Բաքու և Մոսկվա ուղարկվող դիմումների տեսքով բաց է մնացել։ 1988 թ․-ին դրա շնորհիվ էր մեր լեզուն երկար (սրա անունը «լեգիտիմություն» է)՝ աշխարհին և թշնամուն ասելու, որ մարդկային ձևով չհասկացան, մենք էլ դիմեցինք ինքնապաշտպանության։

Վստահեցնում եմ, որ սեպտեմբերի 2-ին սպասվող հանրահավաքների և Արցախի դատի պաշտպանությանն ուղղված այլևայլ միջոցառումների շնորհիվ ապագայում գալու է նոր «1988»-ը»։