«Խաղաղության» նախապատրաստված ժողովուրդը

«Հայաստանյան գործընթացների աղբյուրը 2018 թվականի իշխանափոխությունն է՝ իր աշխարհաքաղաքական գունավոր թղթապանակով: Արևմուտքը «շարժվում է» Արևելք, և Հայաստանը լինելով բախման սահմանին, չի կարող անմասն մնալ այդ գրոհից: Երկրում կուտակված խնդիրները վարպետորեն ծառայեցվեցին նախ Արցախի հարցը ելման դիրքից ցածր կետի բերելու, Հայաստանի և Արցախի դիմադրողականությունը կոտրելու, Թուրքիայի և Ադրբեջանի ազդեցությունը տարածաշրջանում մեծացնելու համար: Շուրջ 30 տարվա ընթացքում թուրք-ադրբեջանական տանդեմը չկարողացան Հայաստանին և Արցախին ծնկի բերել պատերազմով, շրջափակմամբ, միջազգային ճնշումներով, նավթադոլարներով, սակայն 2018 թվականից հետո ստեղծված վիճակը նպաստավոր էր նոր միջամտությունների և տրանսֆորմացիաների համար: Հայաստանում իշխանության ղեկին հայտնված «անփորձ» երիտասարդները կապված չեն Արցախյան շարժման ու հաղթանակների հետ, ունեն հակառուսական կողմնորոշում, սնվում են ոչ ազգային աղբյուրներից, դավանում են խիստ ազատական ու կոսմոպոլիտ գաղափարներ և ազգայինի հետ կապված ամեն ինչ նրանց համար հետամնացություն է, արգելակող կաղապար և զարգացման խոչընդոտ: Արցախյան շարժման և պատերազմի հաջողությունները նրանց համար երկակի խոչընդոտ էին. նախ նրանք Արցախի հարցը, ընդհանրապես, դիտում են խոչընդոտ Հայաստանի զարգացման համար, երկրորդ՝ Արցախյան հաջողությունները նրանց քաղաքական հակառակորդների հաջողություններն են, որը խոչընդոտ է իրենց քաղաքական և տնտեսական ինքնահաստատմանը:

 

Արտաքին ուժերը Հայաստանին զիջումներ պարտադրելու համար ունեին և ունեն բոլոր հնարավոր նպաստավոր պայմաններն ու գործիքները: Իսկ տարածաշրջանի ապաշրջափակումը երկկողմանի ծավալման նպաստավոր միջավայր է. որպեսզի կասեցվի Արևմուտքի գրոհը, Ռուսաստանն ու Իրանը պետք է առավել կայուն և կառավարելի դարձնեն տարածաշրջանը, խորացնեն հարաբերությունները միմյանց և հավանական դաշնակիցների հետ, զսպեն թյուրքական արևելյան մերձացումն ու էքսպանսիան: Այս իրողություններում Հայաստանը շարունակում էր մնալ հաղթող, սակայն բոլորը առավելություններ, ձգտումներ և առիթներ ունեին Հայաստանի հաշվին մեծացնելու իրենց ազդեցությունը: Թավշյա իշխանություններն էլ ցանկանում էին ազատվել Արցախյան «բեռից»՝ բացելով ամրոցի դարպասները: Արդյունքում՝ ժողովուրդներից «խաղաղության» նախապատրաստցվեց միայն հայությունը, և պատերազմում հաղթելու մղում և վճռականություն ունեցողների ճիգը վերածվեց արյան ծովի: Ինչպես ասում են՝ «երբ գողը տնից է, եզն էլ երդիկից կտանեն»: