Վարչապետն ու Սիվիլնեթը. Նրանք ովքեր սղոցում են ժողովրդավարական հաստատությունները

Հրապարակախոս Վահան Իշխանյանն, ըստ  Yerkir.am-ի, իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է. 

«Իրաքի պատերազմի ժամանակներում քաղաքագետ Ալեքսանդր Իսկանդարյանը ասեց, որ եթե Բուշը լիներ Հայաստանի նախագահ, ապա երկիրը կքանդվեր, ( նկատի ուներ՝ քանի որ պետական հաստատությունները ամուր չեն, անկանխատեսելի մեկը դառնա ղեկավար, պետությունը կքանդվի) իսկ ԱՄՆ֊ին ոչինչ չի լինի ով էլ լինի նախագահ, քանի որ ամուր հաստատություններ ունի։ Ուրեմն, առաջին հերթին հաստատություններն են պահում երկիրը։

Այս 15 տարիներին Հայաստա՞նը փոխվեց, թե այն ժամանակ էլ երկրի հաստատությունները այն աստիճան ամուր էին, որի շնորհիվ Բուշի հետ համեմատության եզր չունեցող, վտանգավոր ու անհավասարակշիռ մեկն է եկել իշխանության, այսուհանդերձ պետությունը չի քանդվում։ Ինչպես վարչապետն է ասում՝ պետական ապարատը դիմադրում է իրեն, այսինքն պետական հաստատությունները թույլ չեն տալիս որ քանդվի երկիրը։ Սակայն ինչպես հայտնի ֆիլմում՝ «ձեր մոտ դժբախտ պատահարներ եղե՞լ են», «ոչ», «ուրեմն, կլինեն»։ Վարչապետը ինտենսիվ սղոցում է հենց կայունություն ապահովող հաստատությունները՝ առաջին հերթին Սահմանդրական դատարանը ու մյուս դատարանները, որոնք կտրվելու դեպքում, փլուզում կլինի, ինչպես շենքն է փլվում երբ սյուները քանդում են։ թե փլուզումը մինչև ուր կհասնի, կախված է հասարակության դիմադրությունից։

Այս սղոցմանը մասնակցում է ոչ միայն վարչապետի թիմը, այլև Ազատություն ռադիոկայանն ու նաև «Սիվիլնեթ»֊ը, որ գրել է. «Թովմասեանները եւ թովմասեաններու ետին կանգնած քաղաքական ուժերը, հին ու նոր դաշնակիցները, վաղուց արդէն քաղաքական վարկանիշ չունին ժողովուրդին մօտ։ Անոնց քաղաքական գերեզմանը վաղուց փորուած էր», «Սխալ ըրաւ Փաշինեան, երբ մեր ժողովուրդի յեղափոխութենէն անմիջապէս յետոյ, այս տեսակ քաղաքական գործիչներուն յեղափոխական ուժեղ կիցով մը դուրս չշպրտեց ասպարէզէն»։ Հետաքրքիր է որ նախկին իշխանության առանցքային դեմքերից մեկի՝ նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանյանի ստեղծած Սիվիլնեթը մեղադրում է դատավորին նախկին իշխանություն լինելու մեջ։ եթե Սիվիլնեթը նախկին որևէ պաշտոնյայի «աղբաման է նետում», ապա էթիկապես ճիշտ կլիներ «Սիվիլնեթ»ը փակվեր, իր շքեղ գրասենյակը, որ նույնպես կառուցվել է նախկին իշխանության օրոք, տար ուրիշի, և ինքն իրեն աղբաման գցեր։

Սակայն ավելի հետաքրքիր է, որ հեղինակը կանադահայ Րաֆֆի Տուտագլեանն է, մի երկրից, որն անցել է Հայաստանից հազրապատիկ անարդարություների ու կոռուպցիաների միջով, վերջերս էլ այնտեղ կոռուպցիաներ էին բացահայտվում, բայց այդ երկրում գործադիր մարմնի կոչով երբեք դատարանների դռներ չեն փակել, և այդ երկիրը իր ժողովրդավարական նվաճումներին է հասել նաև դատարանի անկախության նկատմամբ հարգանքի շնորհիվ։ Ուրեմն, Դուդակլյանը որպես կանադահայ առաջինը պետք է հասկանար, որ ժողովրդավարության «բաստիոն»ը ոչ թե անձերն են, այլ հաստատությունները, առաջին հերթին անկախ դատարանն է՝ անկախ նրանից թե որևէ դատավոր ինչ կուսակցության անդամ է եղել, այդ կուսակցությանը ինքդ համակրու՞մ ես թե ոչ, այդ կուսակցության վարկանիշը բա՞րձր է թե ոչ, մանավանդ որ այդ կուսակցությունը որևէ հանցանքի համար փակված չի, գործում է հավասար մյուս կուսակցությունների հետ, որ դատարանի վրա ճնշումները, դատավորի նկատմամբ հալածանքները, որ նա հրաժարական տա, ուղիղ հարված է ժողովրդավարությանը, որ եթե հանկարծ կանադական գործադիր մարմնի որևէ ղեկավար ասեր այս՝ դատավորը պետք է հեռանա, առաջինը ինքը կթռներ պաշտոնից և այլևս երբեք չէր կարողանա վերադառնալ քաղաքականություն»: