ԼՈՒՍԱՆԿԱՐՆԵՐ. «Միասնաբար Ուրախացնե՛նք Հայ Ընտանիք Մը». Նուիրաբերումի Հայ Մարդուն Առաքինութիւնը

Լիբանանի հայութեան պատմութեան մէջ առաջին անգամը չէ, որ ան տագնապալի փուլի դէմ յանդիման կը գտնուի:

Տարագրութենէն ետք մեծաթիւ վերապրող գաղթականներու Լիբանան հաստատումը եւ անոր կեցութիւնը հոս դիւրին ու հեզասահ պայմաններու մէջ չէ եղած:

Բայց ապրած է մեր ժողովուրդը, ծաղկած է անոր առօրեան, հայ մարդը անհատապէս կամ հաւաքաբար կառուցած է ինքզինք:

Արագ ակնարկով մը գէթ վերջին հարիւրամեայ մեր լիբանանահայ պատմութեան, անմիջապէս կը յստականայ ա՛յն, որ մեր գոյութիւնը յարատեւած է, ազգային-հասարակական կառոյցները հիմնուած ու պահպանուած են, լիբանանահայութիւնը բարգաւաճ կացութեան մէջ ապրած է, շնորհիւ ժողովրդային բոլոր շերտերուն անվերապահ աջակցութեան, վեհանձն նուիրուածութեան, անհուն զոհաբերութեանց:

Մեր կրօնական, կրթական, մշակութային, բարեսիրական, մարզական, կուսակցական ու հասարակական ամէն կառոյցի իւրաքանչիւր քար յատկանշուած է ծանօթ կամ անանուն բարերարի մը հսկայական թէ փոքր նուիրաբերումով, զոհաբերութեամբ կամ ծառայութեամբ:

Կարդա՛նք եկեղեցիներու, դպրոցներու, ակումբներու կամ միութենական կեդրոններու մուտքի պատերուն արձանագրութիւնները եւ հոն պիտի տեսնենք անունն ու անունները բազմահարիւր անհատներու, հայ մարդոց ազնիւ զգացումներու տէր հայորդիներու, որոնք քար-քարի վրայ դնելով կառուցած են լիբանանահայութիւնը իբրեւ ամրոց:

Նուիրաբերումը, նուիրատուութիւնը, ունեցածէն եւ ոչ աւելցածէն տալը հաճոյք չէ, ո՛չ ալ պարտաւորութիւն եղած է մեր ժողովուրդի զաւակներուն համար:

Նուիրաբերումը Լիբանանի հայութեան եւ Լիբանանին հաւատացող դուրսը ապրող հայերուն առաքինութիւնն է:

Ու եթէ այսօր, Լիբանանի մէջ փոթորիկներու պատճառով Լիբանանի հայութիւնը կ՛ապրի դժուարին օրեր, ապա երբեք պէտք չէ վհատիլ, որովհետեւ հայուն առաքինութիւնը չի քանդուիր:

Տօնական այս օրերուն մեր հայրենակիցներուն նուիրաբերելու պատրաստակամութիւնը բարեսիրական տրամադրութիւն եւ օժանդակութիւն ըլլալէն աւելի՛ն է:

Հայ մարդուն նուէրն է հայ մարդուն, հայ ընտանիքին, հայ մանուկին, նուազ բախտաւոր պարագային:

Հաւաքական զօրակցութեամբ մենք միշտ ամուր մնացած ենք:

Նուիրաբերումի այս արշաւին մասնակցելու հրաւիրուած ենք բոլորս, նախ Լիբանանի մէջ ապրող հայերս, ապա Լիբանանէն բաժնուած արտասահմանի մեր հայրենակիցները, համեմատաբար աւելի լաւ պայմաններու մէջ ապրող մեր քոյրերն ու եղբայրները:

Երէկ պատահաբար կը թերթատէի նախկին լիբանանահայ բժիշկ Վարդան Թաշճեանի «Գաղթակայանէն բժշկութիւն» գիրքը, ուր իր զաւկին` Րաֆֆիին կը պատգամէ.

– Պատգամս, ձեզի եւ ամէն ցանկացողին, հետեւեալն է.

Հացէդ կտոր մը տալով աղքատին,
Սիրտէդ քանի մը զարկեր` հիւանդին,
Կեանքէդ քանի մը տարի համայնքին.
Եւ գանձէդ կոկիկ գումար մը` ազգին,
Հաւատա՛, քեզմէ ոչինչ կը պակսի,
Վեհանձնութիւնդ երկինք կը հասնի…:

Ահա իսկական առաքինութիւնը:

Այսօր, բոլորս վերակենդանացնենք հայ մարդուն նուիրաբերումի առաքինութիւնը:

Միասնաբար ուրախացնե՛նք հայ ընտանիք մը:

Յ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ

aztagdaily.com