Կամերային երաժշտության տո՞ւն, թե՞ parking

Այսօր երբեմնի շքեղ, ազգային ճարտարապետության ամենանրբաճաշակ ավանդույթներով հորինված այդ կառույցն ավելի շատ անխմամ, փնթի, լքված անտոկայանատեղի է հիշեցնում՝ խեղդված ու մոլորված սրճարանների, ինչ-որ վրանային առևտրի կենտրոնի, չորացած ու անտեր այգու մի անկյունում։

Ի դեպ, մեքենաներից մեկը կանգառված, մխրճված է դահլիճի ճիշտ մուտքի մեջ, երգեհոնից ու բեմից հավանաբար մի քսան մետր հեռավորությամբ։ 

Դժվար է երևակայել, որ սա մայրաքաղաք Երևանում է, մայրաքաղաքում, որ ձգտում է զբոսաշրջիկներ գրավել՝ համոզումով, թե մեր զբոսաշրջային հիմնական գրավչությունները մշակույթն ու ճարտարապետությունն են։

Իսկ մի՞թե Կամերային երաժշտության տունը ներառված չէ պետության կողմից պահպանվող մշակութային հուշարձանների ցանկում, ինչը պահպանման ու շահագործման հատուկ նորմատիվներ է պահանջում։ 

Մի՞թե համերգասրահը հենց միայն բեմն է, ու թքած շրջապատի, միջավայրի վրա․․․

Մի՞թե այսպես եք պատկերացնում մշակութային կրթությունը կամ առհասարակ մշակութային քաղաքականությունը։ Սա սոսկ փնթիություն ու անտերություն չէ, սա վերաբերմունք է, սա վերաբերմումք է մեր ժառանգությանը, մեր քաղաքին, անցյալին, ներկային, մեր ինքնությանը, մեր տեսակին, արժեքներին․․․

Մեր քաղաքը սիրո և գուրգուրանքի կարիք ունի, խնամքի կարիք, սրտացավ ՏԻՐՈՋ կարիք։

Հ․Գ․ Մայրաքաղաք այցելած երրորդ զբոսաշրջիկից եմ լսում միևնույն զազրելի դիտողությունը՝ կենտրոնի փողոցներում վխտում են խավարամոլների/տառականների վտառները։ Աղբի ճգնաժամ ապրող քաղաքում այլ բան սպասելի չէր»,- գրել է Լիլիթ Գալստյանը։