Մի՛ փչացրեք

Անկախության առաջին տարիներին սեփականաշնորհման տենդի ու մրցավազքի մեջ, չիմացանք՝ երբ և ինչպես ամենակուլ տենդը համակեց նաև հայ մշակութային-քաղաքական ժառանգությանը, և ինչպես երկրի նյութական հարստությունների պարագայում, այս դեպքում էլ, աչքներս չճպած, տեսանք սեփականաշնորհված բանական արժեքներ, օրինակ՝ Գարեգին Նժդեհ:

Խորհրդային շրջանում հանրությանը գրեթե անհայտ այս Մեծին իրենց փոքր, տվյալ դեպքում՝ նեղ կուսակցական շահերի համար նախ սեփականաշնորհեցին, ապա յուրացրին գործիչներ, որոնք որոշել էին, որ Նժդեհն ավելի իրենցն է, քան ժողովրդինը: Իսկ յուրացման պրոցեսն այնքան անբանական էր և այնքան աղետաբեր, որ մեր օրերում արդեն, երբ ասում են Գարեգին Նժդեհ, հանրությունն առավելապես պատկերացնում է… Գալուստ Սահակյան ու Կարեն Ավագյան: Այդքա՛ն իջեցրինք Մեծին:

Սակայն պարզվում է՝ վերջիններիս համար նժդեհյան սեփականաշնորհումը բավական չէ, նրանք «ծարավի» են նոր անունների: Եվ վերոնշյալ նժդեհականներից առաջինն արդեն սկսել է փորձը՝ սեփականաշնորհելու ամենալուսավոր հային՝ Հովհաննես Թումանյանին:

Ազգային ժողովի ամբիոնից երկար մեջբերելով Թումանյանին՝ Գ. Սահականն ընդդիմությանը մեղադրել է «ամբոխ» լինելու մեջ, իսկ «ժողովուրդը», բնականաբար, իրենք են ու իր կուսակցությունը: Եվ շատ զարմանալի էր, որ Ազգային ժողովը Թումանյանին սեփականաշնորհելու այս «նախագծի» վերաբերյալ որևէ կերպ չարտահայտվեց ու չընդվզեց՝ էդ ինչ ես բարբաջում, պարո'ն:

Որևէ մեկը չասաց՝ Աստծո սիրուն, Թումանյանին ձեռք չտաք: Որովհետև նրան էլ կարող է փչացնեք այնպես, ինչպես, հազար ափսոս, Նժդեհին:

Բ. Գասպարյան