Կադրային քաոս

Ինչո՞ւ է արդարադատության նախարարը պաշտոնանկ արվում իր ենթակայի թույլ տված կարգապահական խախտումների պատճառով, մինչդեռ այդ ենթական անգամ որեւէ պատժի չի ենթարկվում, մնում է հանելուկ, եւ առ այսօր որեւէ մեկը հարկ չի համարում բացատրել երևույթը:

Ինչո՞ւ է Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը ձեւավորվում նոմենկլատուրային սկզբունքներով, եթե կոչված է անկախ գործունեություն ծավալել: Ինչո՞ւ պետք է դրա նախկին անդամին բարձր մակարդակով անպայման գործով ապահովելու խնդիր դրվի, եւ դա անելու համար անպայման մարդ պաշտոնանկ արվի:

Ինչո՞ւ պետք է տասնյակ քաղաքացիական ծառայողներ ամիսներ շարունակ իրենց աշխատանքային իրավունքները պաշտպանելու նպատակով հուսահատ դռնեդուռ ընկնեն, եթե այդ հարաբերությունները կարգավորող օրենք կա:

Ինչուների շարքը, անշուշտ, կարելի է շարունակել, սակայն դա չէ էականը: Հայաստանում ընդունվում են օրենքներ պետական ու համայնքային ծառայությունների մասին, սահմանվում են տարբեր պաշտոններում նշանակվելու չափորոշիչներ` հիմնված արժանիքների ու գիտելիքի գնահատման հիման վրա: Սակայն կադրային քաղաքականության ոլորտում շարունակում է անշեղորեն գործել «Ժողովուրդների հոր»` «Կադրերն են որոշում ամեն ինչ» կարգախոսը: Այն ոչ միայն չի կորցնում արդիականությունը, այլեւ հայաստանյան իրականության մեջ վերոնշյալ իրողություններին համահունչ անհասկանալի ու անտրամաբանական դրսեւորումներ է ունենում: