Աղջի՛կս, Շուշիի հարցդ թղթի վրա մի՛ գրիր և անձամբ մի՛ տար, ո՞վ իմանա՝ էլ ինչ փորձանքի կամ ցինիզմի կհանդիպես. Ս. Սրապիոնյանը՝ լրագրողին

Հանրակրթական դպրոց, 10 տարի եթե մեկը գոնե օրումեջ հաճախել է, ապա գիտե՝ նախադասությունը բառերի որոշակի շարադասություն է, որ ամփոփ միտք է արտահայտում։ Միտք, այսինքն՝ իմաստ։ Եվ այդ միտքը, այսինքն՝ իմաստը, լինում է ուղիղ կամ փոխաբերական, հիմնական կամ երկրորդական և այլն։ Մարդը, եթե կարող, ունակ նյութ՝ ուղեղ ունի գանգատուփում, ուրեմն միանգամից հասկանում է այդ շարակարգված բառերի, այսինքն՝ նախադասության ուղիղ կամ հիմնական իմաստը։ Եվ ավելին՝ արտածում, մակաբերում է նաև երկրորդական և, ինչու՞ ոչ, փոխաբերական իմաստն էլ։ Կարճ ժամանակ առաջ թշնամական երկրի մի ղեկավար, որպեսզի մոլորակի մարդկությանը «ճիշտ» խաբի, հայտարարեց, թե՝ «90-е гг население Шуша 98%-в были азарбайджанци»։ Եվ ուրեմն՝ օրումեջ դպրոց հաճախած, բայց կրթությունը կիսատ թողած աշակերտն անգամ սա ընկալում է, թե Շուշին ադրբեջանական քաղաք է։ Ու հիմա, դրանից կարճ, շատ կարճ ժամանակ անց մի այլ՝ ամենևին էլ ոչ թշնամական, այլ հարազատ, Հայրենիք կոչվելու չափ հարազատ երկրի բարձր ամբիոնից այդ երկրի թիվ մեկ պաշտոնն զբաղեցնող մի ուրիշ «ղեկավար», նույնպես ի լուր աշխարհի հարց է հղում, թե՝ « և ուրեմն՝ դուք ուզում եք ասել, թե 90 և ավելի %-ով ադրբեջանցիներով բնակեցված քաղաքը հայկական է՞»։ Համեմատեք այս 2 նախադասությունները։ Իմաստները, եթե հակադիր եք համարում, ուրեմն՝ չի ասվել այն ինչ ընկալվել է։ %-ների տարբերությունը հաշիվ չէ, որովհետև 90-ից ավելը ոնց որ թե կարող է համարվել նաև 91-ը կամ հենց 98-ը։ Նույնիսկ 99-ը։

 

Ուրեմն՝ իմաստները եթե նույնը չեն, ապա գոնե մոտ են նույնը լինելու չափ։

Այս նույնի, լավ, ընդունենք՝ շատ մոտի առեղծվածը հետաքրքրել է մի փոքրամարմին, նուրբ ու փխրուն կազմվածքով մի լրագրողուհու։ Բայց համարձակ լրագրողուհու։ Համարձակ եմ ասում, որովհետև այդ աղջնակը խիզախեց մոտենալ արնամած ու կատաղի աչքերով, գոմշացուլ հիշեցնող մարդակերպերով շրջապատված այդ «ղեկավարին» ու հարցնել, թե՝« դուք է՞լ եք Շուշին ադրբեջանական քաղաք համարում»։ Իսկ արձագանքը ավելի քան համարժեք էր, թե՝ ես էդպիսի բան եմ ասե՞լ։ «Դե ուրեմն՝ թղթի վրա կգրես, անձամբ էլ կբերես ու ես ուղիղ եթերով կպատասխանեմ»։

 

Բա՞, հարգելի՛ լրագրող, տեղդ իմացիր, թե չէ՝ ուղիղ եթերով կստանաս պատասխանդ։ Ու քեզ ո՞վ է իրավունք տվել՝ կարգին կրթություն ստանալով՝ նախադասության թեկուզ երկրորդական, բայց ճիշտ իմաստն արտածես-մակաբերես։ Ուղիղ ասվել է՞, թե Շուշին ադրբեջանական է։ Չէ՛։ Ուրեմն համարձակությունդ քե՛զ պահիր ու անապացուցելի հարցեր մի՛ տուր։

 

Էդ էլ չլինի էն դեպքը, որ շահարկում եք, թե ասվել է՝ Շուշին դժգույն ու դժբախտ քաղաք է։ Կարո՞ղ է՝ դրանով էլ է ասվել, թե Շուշին ադրբեջանական է։ Տեղդ նստի՛ր, թե չէ կփռվես ասֆալտին, հաաա։

 

Հ.գ- Աղջի՛կ ջան, խոհեմությու՛ն արա, թղթի վրա մի՛ գրիր ու մանավանդ անձամբ մի՛ տար։ Ո՞վ իմանա՝ էլ ինչ փորձանքների կհանդիպես։ Ախր, ջահել ես, մեղք էս։ Ուղղակի հիշի՛ր, սրանք այն ժանակներն են, երբ ցինիզմն է ուղիղ ճանապարհ»։