Գրագողական հակագիտությունների դոկտորը՝ պատմական գիտությունների թեկնածուացու. «ԱԶԳ»

«Ազգ» թերթը գրում է. ««Ազգը» մեկ անգամ չէ, որ մերկացրել է բազմակի իրավախախտող-ինքնակոչ Ստեփան Ռուբենի Հասան-Ջալալյանին: Դեռեւս 2017 թ. հրապարակվել եւ բոլոր տարբերակներով հազարավոր ընթերցումներ են ունեցել իմ «Բաց նամակ-ահազանգը» մինչեւ անգամ «ով» դերանվանն անարժան դրա «Արցախի աշխարհիկ եւ հոգեւոր առաջնորդ Հասան-Ջալալյանները» գրքացուի վերաբերյալ (թիվ 29), ինչպես նաեւՙ պատմական գիտությունների թեկնածուներ Արտակ Մաղալյանի եւ Լեռնիկ Մկրտումյանի համապատասխան գրախոսությունըՙ «Պատմաբանասիրական գրագողություն» գլխագրով (թիվ 34): Ամեն մի նյութն էլ բավական էր հասկանալ տալու համար, թե հանուն որպիսի՜ հեռահար հավակնությունների է երդվյալ գրագողը պաշտոնապես փոխել ոչ միայն սեփական ծննդավայրը, այլեւ ծնյալՙ «ընդամենը» Ջալալյան ազգանունը, այն էլՙ հանիրավի շրջանցելով մերժողական դատական ակտերը:

Ի վերջոՙ հայցել եմ հենց արդարադատության մարմինների միաժամանակ պատժիչ ու հանցականխիչ ձեռքի միջամտությունը (քաղաքացիական գործ ԵԱԴԴ թիվ 3562/02/17):

Ավա՜ղ, թե՛ ընդհանուր իրավասության, թե՛ վերաքննիչ, թե՛ վճռաբեկ դատարանները, հեղինակային իրավունքներս ճանաչելով հանդերձ, ողորմելիորեն վախվխել են օրենքով սահմանված գոնե նվազագույն անհրաժեշտՙ «գրագողություն կատարած» պիտակը կախել նմանը չունեցող անձի վզից: Եվ թեկուզ այդքանով արդեն, հարհամարհանս բոլոր բազմաթերթային, համացանցային աղաղակումների,- էլ չեմ ծավալվում տասնյակ փաստարկներով հիմնավորված բուն հայցապահանջներիս շուրջ,- էն գլխից ասես խուլուհամրացած դատական իշխանությունը լպիրշության հավելյալ թեւեր է հագցրել «անկյալ հրեշակին», փոխարենը կարճացրել-կտրել է գրագողերի դեմ հանդիման (1., 2.) արգելափակոց դնելու առաքելված պետական գիտակրթական մարմինների ( ԵՊՀ, ՀՀ ԳԱԱ, այդ թվումՙ պատմության ինստիտուտ, ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարություն, ԲՈԿ)... լեզուն, որոնց նույնատեսակ իրավական հաշմանդամությունը երկիմաստորեն սրացել է առավել վատթարՙ մտոք կուրությամբ. սրանք էլ պարզապես չտեսնելու են տվել յուրաքանչյուրին իսկ քանիցս ուղղածս (1., 2.) դիմումները:

Հիմա բանն այնքան է բանից անցել, որ գրքացուի ենթաթեմայով թեկնածուական ատենախոսությունը դրվել է պաշտպանությանՙ ի հաճույս քանքարեղ գրագողի, դրա հանցաաջակից ֆիզիկական, իրավաբանական անձանց, եւ ի հեճուկս անգամ այն իրողության, որ տվյալ քաղգործով դատաքննությունը դեռ չի էլ ավարտվել... Ահա թե ինչչափ «իրավական պետության» մեջ ենք գոյում: Այս կտրվածքով հույժ ախտանշական էր ՀՀ կառավարության 2019 թ. դեկտեմբերի 12-ի նիստում անձամբ վարչապետի շուրթերով «կեղծ դիսերտացիա»-ների դատապարտումը, ինչից, սակայն, եւս որեւէ գործնական հետեւություն չի արվել:

Ստիպված եմ եղել գրավոր դիմում-բողոք ներկայացնել ՀՀ գլխավոր դատախազին, որով խնդրել եմՙ ա) պարզել նշված գիտակրթական մարմինների գործողությունների կամ, համապատասխանաբար, անգործության օրինա-կանությունը, դատարանների կայացրած ակտերի իրավաչափությունըՙ մեղավորներին պատասխանատվության կանչելով, բ) կանխարգելել այդ թեկնածուական ատենախոսության ինքնին իրավախախտող պաշտպանությունը:

Հակառակ դեպքում, թույլ տվեք մեջբերել հարկադիր ընդհանրացումս, «ո՞ւմ են պետք մեր առանց այն էլ բեկորված, շագրենակաշվի պես նվազած ու նվաղած հայրենիքը, մեծ վերապահումներովՙ գեթ փոքրաչափ անկախությունը վերականգնած հայոց պետությունըՙ դրանց չքիչ (1.,2.) օղակներ սպրդած, եղանակ ստեղծող, պայմաններ թելադրող, դեյուրե եւ դեֆակտո տերուտիրականություն անող, անձուկ անձնական հաշիվների տակ հանրային ու պետական շահերը թաղողՙ անուն-ազգանունով միայն հայ գրագողներից:

Հ.Գ. Սույն կազմով «թույն» գրքացուն գրախանութներում մի՛ էլ փորձեք փնտրել. անուղղելին, օրենքի հերթական խախտմամբ, նույնիսկ Հայաստանի ազգային գրադարանն էր անտեսել: Միայն դատական նիստերում իմ բազմաբարձրաձայնումներից հետո է տվել մայր գրադարանին, այն էլՙ սոսկ մեկ օրինակ, եւ այս անգամ էլ չկատարելով դատարանի վճռի երկրորդ կետի պահանջը (գոնե իր մոտ պահպանվածներում առանձին թերթիկով իմ անուն-ազգանունը նշելու վերաբերյալ). ինքս եմ ստիպված եղել այդ միակ օրինակում, արդեն պոստֆակտում, ապահովել համապատասխան հեղինակային իրավունքներս ամրագրող վճռի քաղվածքի զետեղումը»։