Երբ իշխանությունների վարքն ու օտարոտի երևույթները ստիպում են հետ նայել

Ժուռնալիստների «Ասպարեզ» ակումբի նախագահ Լևոն Բարսեղյանից պրծանք, հիմա էլ նրա որդին` SOS հաղորդաշարի ռեժիսոր Հայկ Բարսեղյանն է իր «ադրբեջանամետությամբ» աղմուկ հանել համացանցում: Պտուղը ծառից հեռու չի ընկնում: Մի՞թե Լևոն Բարսեղյանը չի կանգնած Հայաստանում ադրբեջանական ֆիլմերի փառատոն կազմակերպելու տխրահռչակ նախաձեռնության ակունքներում: Հետևաբար, ի՞նչ ենք ուզում նրա որդուց, որը հաջողեցրել է իր լայվերից մեկում պաշտպանության տակ առնել  կապույտ մազերով «հանրահայտ» Ասյա Խաչատրյանին, որն արդեն Թիֆլիսներում է հայտնվել իր ադրբեջանցի ընկերոջ հետ:

Թվում էր` մոռացել էինք Ասյա Խաչատրյանին, որի անհասկանալի վարքի պատճառով արցախցի իրավապահները հայտնվեցին հիմար վիճակում և ընդհուպ պատիժների արժանացան պաշտոնեական դիրքի չարաշահումների համար: Իսկ այդ պատմության բարձրակետն էլ Հայաստանում Արցախի ներկայացուցչության շենքի առջև այլասերված խառնամբոխի բողոքի ցույցն էր` ի պաշտպանություն Ասյա Խաչատրյանի, որի կազմակերպիչ-քաջալերողներից մեկն էլ, ըստ երևույթին, Հայկ Բարսեղյանն էր:

Պարզվում է, սակայն, որ Ասյա Խաչատրյանի պատմությունը դրանով չի ավարտվել, իսկ Հայաստանում կան նրա գործի «համոզված» հետևորդներ ու ջերմ պաշտպաններ: Ահավասիկ Հայկ Բարսեղյանը հայտարարում է, որ ինքն էլ կուզեր լինել Ադրբեջանում, Ասյայի նման ընկերություն անել ադրբեջանցու հետ, հաց կտրել ադրբեջանցու տանը և հյուրընկալել նրան: Ես հիմա նրա հորն եմ հարցնում` ի՞նչ է սա, պարո'ն Բարսեղյան, հայ-ադրբեջանական հաշտեցման փո՞րձ, թե՞ այլասերության տարածում, դրսի պատվե՞ր, հերթական գրանտը կպցնելու ճղճիմ քա՞յլ: Այս ի՞նչ խաղերի մեջ եք ընտանյոք հանդերձ: Իսկ ո՞ւր է ձեր անդավաճան օրթախ Արթուր Սաքունցը: Չկա՞ այս գործում:

Մամուլում լուրեր են շրջանառվում, որ Գյումրիում ու Շիրակի մարզում «ասողն» արդեն Լևոն Բարսեղյանն է: Ողբամ զքեզ, Գյումրի', ողբամ զքես, Շիրա'կ, որ Լևոնի ու նրա որդու պես քարոզիչ-ասողներ ունես: Ողբամ զքեզ, հեղափոխությո'ւն, որ սկսվել ես Գյումրիից` Լևոն Բարսեղյանի քավորությամբ` շարքերումդ ունենալով անմեղսունակների ամբողջ բանակներ: Օրեր անց այդ աղբը Փաշինյանի կողքին էր Երևանում, փողոցներ էր փակում, Երևանի քաղաքապետարանի շենքն էր գրոհում, քանդում բարեկարգվող զբոսայգու պարիսպները, ահաբեկում դպրոցական և բուհական հաստատությունները, հեղափոխության անվան տակ մեր ու մանուկ հանում փողոցներ: Այս ամենին զուգահեռ` հալածվում էր Հայ Առաքելական եկեղեցին, ոտնահարվում ու արժեզրկվում էր ազգային ամեն ինչ, ոստիկանությունն ու բանակն` այդ թվում: Իշխանությունների անճարակության պատճառով այս խառնամբոխին հաջողվեց հանրությանը համոզել, որ ժողովուրդն է այդպես ուզում: Էյֆորիան հասավ այնտեղ, որ փրկիչ հռչակված Փաշինյանը, ոտնահարելով Սահմանադրությունը, կարողացավ դառնալ վարչապետ, իսկ հետո նաև ամբողջությամբ զավթել Երևանի իշխանությունը:

Եվ հիմա, երբ փաշինյանական իշխանություններն այլ ելք չունեն, քան ընտրություններով իրենց իշխանությունն ամրագրելը, բոլոր տիպի այլասերվածները` միասեռականներ, աղանդավորական խմբեր, ադրբեջանական նավթադոլարներով սնվող «մտավորականներ», նոր թափով են ակտիվանում և նորանոր պահանջներ դնում իրենց ուսերի վրա իշխանության եկած կառավարության առաջ: Կարծում ենք` ճիշտ ժամանակն է, որ ժողովուրդը թոթափի իրեն համակած էյֆորիան, պատկերացնի, թե ինչ է իրենց ներկայացնելու կառավարող ուժի նախընտրական ցուցակը և վերջապես քայլ անի մեկ տարին բոլորող այս մղձավանջը հաղթահարելու ուղղությամբ:

Հայկ Բարսեղյանի հանած աղմուկը դեռ չէր մարել, երբ հայտնի դարձավ, որ ՀՀ ԿԳ նախարար Արայիկ Հարությունյանն ընդունել է ինչ-որ Գարիկ Ամոլիկյանի, որի կենսագրությունից մեզ  հայտնի է միայն, որ մարմնավաճառ է աշխատում: Ի՞նչ են քննարկել, անհայտ է, թեև վերջինս ֆեյսբուքյան գրառման մեջ մեկ բառով իր գոհունակությունն է հայտնել ԿԳ նախարարից` գրելով. «Բավարարված ենք»: Դե եկ ու սրանից հետո երեխա վստահիր Արայիկ Հարությունյանի ղեկավարած կառույցին, նրա`աշխատանքի ընդունած դպրոցի տնօրենին ու ուսուցչին:

Այլևս անտանելի է իշխանությունների անպատկառությունը, որով նրանք վերաբերվում են իրենց հասցեին հնչող քննադատություններին: Նրանք ոչինչ չեն արել, ոչ մի ծրագիր չունեն և դեռ հայտնի էլ չէ` երբևէ կունենա՞ն, թե՞ ոչ: Բայց նրանք այսօր լիահույս են, որ ղռռալով անցնելու են խորհրդարան: Ո՞վ է նրանց թևավորում, ո՞վ է նրանց «դուխ» տալիս, որ նույնիսկ այս նախընտրական օրերին իրենց թույլ են տալիս Արցախի հարցով ադրբեջանցիների իրավունքներից խոսել, միասեռականների և աղանդավորների հավաք-շքերթներ քարոզել, հանրությանն ահաբեկել իրավական անհիմն հետապնդումներով:

Ի՞նչ է տեղի ունեցել Հայաստանում: Հեղափոխությո՞ւն: Ո՞վ է այսօր դրան հավատում, երբ օրեցօր միայն մարտահրավերներն են ավելանում, երբ երկրից փախչում են պոտենցիալ ներդրողները, երբ փակման եզրին է հայտնվում հանքարդյունաբերությունը, երբ 100 մետր ճանապարհ չի կառուցվում, բայց փոխարենը հայտարարվում է մենաշնորհների, կոռուպցիայի և օլիգարխիայի վերացման մասին: Այդ ի՞նչ հեղափոխություն է, որ չնայած բյուջե վերադարձվող գումարներին, ժողովրդին բարեկեցության որևէ հույս չի տալիս, բայց շարունակում է խոսել ժողովրդի անունից ու կամքից:

Պետք է օր առաջ կանգնեցնել երկրի այս խոտոր ընթացքը, որևէ կերպ տուրք չտալ հասարակության վզին փաթաթվող քարոզչությանը, թե միևնույն է` հեղափոխություն իրականացրած ուժը բացարձակ մեծամասնություն է դառնալու Ազգային ժողովում: Այդ ուժն արդեն վատնել է իր գլխավոր ռեսուրսը` ժողովրդական էյֆորիան, և փորձելու է առաջիկա ընտրություններում հաղթել կասկածելի ՀԿ-ներում գլուխ պահող հացկատակների և այլասերված խառնամբոխի շնորհիվ: Պատահական չէ, որ Փաշինյանն այսօր իր թիմը համալրում է այլ կուսակցություններից հեռացած մարդկանցով, որոնք, ձայն բերելուց զատ, նաև շղարշի դեր  են կատարելու` ներսի խայտառակությունը քողարկելու իմաստով:

Ցավոք, մենք տեսնում ենք, որ Հայաստանում տեղի ունեցած իշխանափոխությունը երկրի շահերին ու առաջընթացին ծառայեցնելու հնարավորություններն են աստիճանաբար սպառվում: Ճիշտ է, տակավին ասում ենք, որ անցյալին վերադարձ չկա, չի կարող լինել, բայց ի՞նչ անել, երբ օրվա իշխանություններն ու օտարոտի երևույթները մեզ ամեն անգամ ստիպում են հետ նայել:

Էդիկ Անդրեասյան