Ես ցանկանում էի քեզ այնպես սիրել, ինչպես աչքերն են սովորում մթին

Այսօր բանաստեղծ Աշոտ Ավդալյանի ծննդյան օրն է:

***

Հրամայիր

Հրամայիր, լինեմ ծեր,
հրամայիր, լինեմ սուրբ,
միայն քայլիր, մոտեցիր, երբ ընկրկեմ ու ծաղկվեմ
արարչության բեմի մոտ։
Ի՞նչ է տրված, որ լռեմ,
չարտասանեմ իմ հոգին,
չհիանամ աշխարհի ոչ ու փուչով մի վայրկյան,
անցյալում՝ ձայն,
իսկ հիմա՝ ձայնի աղքատ թալանիչ,
կույր մեղսակից անցյալը թագավորող ցնորքին։
Այսօր հալոցք,
իսկ վաղը՝ ձյուների պաղ հարսանիք,
կհիանամ այն ձեռքով, որ գրում է մինչև վերջ,
կյանքին ասում է հրաշք, մահին ասում է փրկիչ։
Հրամայիր, լինեմ ձյուն,
հրամայիր, լինեմ ձայն,
արտաքսելով իմ հոգին
նշավակեմ ամեն ինչ,
ձյունը թողած ձայնակցեմ քո հողեղեն անցյալին,
մատնության դուռ բացեմ ինձ,
հոգուս գալուստը սգամ՝
կրակով է հանդգնում ու հայտնվում ամեն կին։
Հրամայիր, ասեմ ուր,
հրամայիր-ասեմ երբ։

***

ԵՍ ՑԱՆԿԱՆՈւՄ ԷԻ ՔԵԶ ԱՅՆՊԵՍ ՍԻՐԵԼ

Ես ցանկանում էի քեզ այնպես սիրել,

ինչպես աչքերն են սովորում մթին:

Ու երբ խավարն էր թավալվում գետնին,

հողի շուրթերին համբույրն էր դիզվում,

գիշերահավի պես ճամփորդում էի՝

ողջ շշուկները թևերիս առած:

Ես անծանոթ էի քո խորհուրդներին,

ու գաղտնիքներն իմ շշուկներն էին թույլ.

և դու լռության փորձ էիր անում,

որպեսզի խոսեի ճմարտության հետ:

ցանկանում էի մի վերջին անգամ

հրավիրել քեզ ապրելու համար:

Ու հիմա, հիմա, երբ սրտիս նման 

փակվում եմ անօգ իմ մարմնի մեջ,

փորձում եմ, որ դու 

իմ մեջ տեղ գտնես,

բայց պատում է ինձ անմեկնելի վախ,

որ դու կթրջվես անձրևի տակ:

Երբ տառապանքից մարմինս հոգնում

ու երազներին հրաժեշտ տալով

հրաշքներին է դարձնում տիրակալ,

սիրտս են թափվում ջրերն աշխարհի,

բայց իմ կոկորդը մնում է միշտ չոր:

2.

Արցունքների պես երեկոն իջնում,

ու բաժանվում է երկու աչքիս մեջ,

ահա կանգնած եմ ես այնտեղ, այնտեղ,

ուր հոգին ինքն է ծննդաբերում:

Ես ցանկանում էի քեզ այնպես սիրել,

ինչպես աչքերն են սովորում մթին:

***

ԻՍԿ ԴՈւ

Իսկ դու 

մանկության բաց պատուհանից նայեցիր երկինք,

ուր չկար վիշտը մեր ամենօրյա,

չկար մարմնի առանձնության մեջ լողացող

հոգին,

և լույսը չկար:

Ու քեզ գգվում էր անծանոթ մի ձեռք,

որ մարգարիտներ ուներ մատներին,

և ուներ լույսը մանկության ձեռքում պահող

հրեշտակ:

Դու ապրում էիր ներդաշնակ ու սուրբ,

պատկերն ունեիր քո նախնիների,

երբ թեքվում էիր խոտերի վրա,

(կամ լեռան նման 

միշտ անմնացորդ տրված խավարին)

քեզ վերադարձ էր գուշակում քամին,

քեզ տուն էր բերում անձրևի նման:

Իսկ դու մանկության բաց պատուհանից 

նայելով երկինք

առանց կրքերի ու իմացության,

(սուրբ անմնացորդ տրված խավարին)

հպվում էիր նրան,

ուր չկար մարմնիդ առանձնության մեջ 

լողացող հոգին: 

***

ԴԱՐՁ

Թող որ իմ դարձը
երանգապնակ ընձեռի քեզ, քույր,
որ տոնախմբվես հուշերի բարձին,
գունատեսությամբ լինես պաշտելի,
և լույս անընդմեջ կրես կրծքիդ տակ,
որ երբ քես լսեմ,
շշուկներիցդ կարմիրը հունցեմ,
սրտիցդ զուգված հայտնվի բառը՝
շարախոսելով գորգերի լզուն,
վրիպի ձայնով,
ու աչքերով դիպչի կատարյալ ձևին,
ու սրսփալով արդարանալու սուտը հորինի: