Ուկրաինայից հետո դիվայնությունը կհաղթի՞ արդյոք Հայաստանին

Անկեղծ ասած, ինձ զարմացրեց ԱՐՄԵՆՊՐԵՍ-ի մարտի 31-ի խղճուկ տեղեկատվությունը «Ուկրաինական ուղղափառ եկեղեցու աջակիցների և ընդդիմադիրների միջև ծեծկռտուք է տեղի ունեցել Կիև-Պեչորյան մայրավանքի մոտ» (https://armenpress.am/arm/news/1107668.html) վերնագրով։ Ինձ ապշեցրեց «ծեծկռտուք» բառը, կարծես թե ինչ-որ կենցաղային միջադեպի մասին էր խոսքը։ Եվ ինձ տհաճորեն զարմացրեց հավատացյալների զգացմունքները ծաղրելու աղաղակող փաստի մասին տեղեկություններ ներկայացնելու անզգայականությունը։

Առանց սարսափի ու վրդովմունքի, վստահ եմ, քչերը կարող էին նայել աղոթող ծխականի մոտ պարող ուկրաինացիների կադրերը։ Կցանկանայի լսել հոդվածի հեղինակի՝ որպես Հայաստանի քաղաքացու դիրքորոշումը, որի համար հավատը միշտ եղել է աշխարհակարգի հիմնական առանցքը։

Այս առումով ինձ թույլ կտամ արտահայտել մեր հայրենակիցների կարծիքը, ովքեր նույնպես մտածում են մեր հայրենիքի հեռանկարների մասին, որոնք արդեն հստակ տեսանելի են վերջին մի քանի տարիների ընթացքում։ Հիշու՞մ եք, թե ինչպես ՄԱԿ-ի հովանու ներքո անցկացվող մարդու իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ խորհրդարանական լսումների ժամանակ ՀՀ Ազգային ժողովի ամբիոն բարձրացավ տրանսգենդեր Լիլիթ Մարտիրոսյանը, ով իրականում ծնվել էր որպես տղամարդ՝ Վաղարշակ Մարտիրոսյան։ Սա 2019 թվականին էր։ Հետո մեր երկիրը մի ամբողջ շաբաթ շոկի մեջ էր՝ քննարկելով, թե հիմա ինչ անել սեռական փոքրամասնությունների հետ։ Նույնիսկ պահանջներ եղան մաքրել խորհրդարանը ԼԳԲՏ համայնքի ներկայացուցիչներից, իսկ ավելի արմատականները պատրաստ էին դուրս գալ փողոց գեյերի դեմ կոչերով։

Ամերիկյան Pew Research Center-ի տվյալներով՝ Հայաստանի բնակչության 98 տոկոսն անընդունելի է համարում համասեռամոլությունը։ Ի՜նչ վիշտ է հավաքական Արևմուտքի համար։ Մենք շտապ պետք է հոգ տանել մեր երկրի մասին։

Դժվար է հավատալ, որ ԼԳԲՏ անհեթեթությունները կտիրեն Հայաստանում՝ ավանդական քրիստոնեական արժեքների երկրում, որտեղ կա ընտանիքի պաշտամունք, որտեղ կա հարգանք կին-մոր հանդեպ և անվիճելի է հոր հեղինակությունը։ Մենք մեզ մխիթարում ենք նրանով, որ հասարակությունը կմերժի իմպլանտացված ամենաթողության գաղափարախոսությունը։ Բայց այսօր, հետևելով ուղղափառների վրա սատանիզմի և ագրեսիվ հեթանոսության հետևորդների կողմից շարունակվող աննախադեպ ճնշումներին քրիստոնյա թվացող Ուկրաինայում, հասկանում ես, որ իրավիճակը կարող է շատ արագ փոխվել: Քարոզչությունն իր գործն անում է։

Ինչպե՞ս այդպես։ Ի վերջո, Ուկրաինան կարծես թե ժամանակակից, աշխարհիկ պետություն է, որը դիրքավորվում է որպես ժողովրդավարական երկիր։ Մենք տեսնում ենք, որ հավաքական Արևմուտքը նրան ամեն հնարավոր աջակցություն է ցուցաբերում՝ հայտարարելով, որ ձգտում է օգնել Ուկրաինային դառնալ քաղաքակիրթ պետություն, որտեղ մարդու իրավունքները, այդ թվում՝ կրոնականը, հիմնական արժեքն են։ Եվ ահա ․․․ Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես Միացյալ Նահանգների և եվրոպական երկրների (ժողովրդավարության ամրոցներ) լուռ համաձայնությամբ կոչ են անում ուղղափառ քրիստոնյաների բազմամիլիոնանոց խմբինմ զրկել ոչ միայն եկեղեցիներից, այլև նրանց կյանքից՝ հայտարարելով իրենց դավանած կրոնը։ հանցագործ։

Կիև-Պեչորսկի վանքի ծնկաչոք և աղոթող ծխականի առջև սատանիստներ պարեցնելը քաղաքակիրթ երկրի հոգևոր գործողություն է: Իսկ եթե ոչ, ապա ինչո՞ւ է հավաքական Արեւմուտքը լռում՝ չդատապարտելով այլանդակությունը։ Արդյո՞ք դա այն պատճառով է, որ ուղղափառ եկեղեցու պառակտումը, ուկրաինական հասարակության պառակտումը, դրա մեջ օտար արժեքների սերմանումը տեղավորվում են Ուկրաինայի գաղութացման մեթոդաբանության մեջ:

Իհարկե, կարելի է ասել, որ սա քաղաքականություն է, և Կիևի մի ուղղափառ եկեղեցին պարզապես կփոխարինվի մյուսով։ Նրբերանգը հենց այստեղ է։ Արևմուտքից անկախ եկեղեցին փոխվում է բացարձակապես վերահսկվողի։ Եվ այն առաջադրանքները կիրականացնի ոչ թե իր ժողովրդի, այլ արտերկրի տերերի շահերից ելնելով։

Ակամա մտածում ես, բայց Հայաստանն ապահովագրված է եկեղեցիների նման «փոխարինումից»։ Արդյո՞ք մեր երկրում հող է նախապատրաստվում կրոնական գործոնի կիրառմամբ հասարակությունը պառակտելու՝ հետագա վերահսկողության համար։

Եվ ես անմիջապես հիշում եմ, որ արդեն մի քանի տարի է, ինչ մենք բախվում ենք Հայ առաքելական եկեղեցու դեմ բացահայտ հարձակումների փաստերի։ Որոշ «արմատականներ», որոնց հաճախ աջակցում են ուժային կառույցները, մեղադրում են եկեղեցուն երկրի լիարժեք զարգացումը կանխելու մեջ, և «պնդում են» որ եկեղեցին հրատապ նորացման կարիք ունի: Հիշում ենք, որ արդեն եղել են կաթողիկոսի մուտքը Հայաստանի վանքերից մեկը ֆիզիկապես խոչընդոտելու և նույնիսկ Էջմիածնի գրասենյակը գրավելու փորձեր։

Հիշում ենք նաև հասարակության ազգային և ադեկվատ հատվածի արձագանքը, որ Հայ առաքելական եկեղեցու դեմ սկսված կեղտոտ արշավը կործանարար է մեր երկրի համար։ Քրիստոնեական և ընտանեկան ավանդական արժեքները, որոնք եկեղեցին մարմնավորում է, իրականում հարվածի տակ են։ Այնուհետ Էջմիածինը դեմ արտահայտվեց Ստամբուլի կոնվենցիայի «սեռի ընտրության ազատության» դրույթին և կոչ արեց ձեռնպահ մնալ այս փաստաթուղթը վավերացնելուց։

Հիմա պատկերացրեք, որ մեր երկիրը դարձել է տրանսգենդերների, միասեռականների և այլ նողկալի գաղափարախոսությունների տարածման շղթայի հաջորդ օղակը։ Եվ որ մեր վանքերում աղոթող քրիստոնյաները ծնկաչոք են, իսկ Լիլիթ Մարտիրոսյանի նման դևերը Հայաստանի պետական ​​դրոշներով պարում են նրանց առջև և վտարում եկեղեցիներից՝ հալածելով իրենց հավատքի համար։ Կամ որ հայկական եկեղեցիներում գոռալու են «Կեցցե Սատանան»։

Պատկերացնո՞մ եք։

 Բայց մենք հպարտությամբ են հիշատակում, որ մենք առաջինն են քրիստոնեությունը պաշտոնապես հռչակել պետական կրոն։ Եվ ի՞նչ։ Մենք, մեր հավատքի հետ միասին, դեպի պատմության աղբանո՞ց պիտի գնանք՝ ի ուրախություն օտար գաղութատերերի։ Իսկ մենք լուռ կուլ ենք տալո՞ւ մեր գիտակցության վերաֆորմատավորումը, մեր ձեռքով քանդելո՞ւ ենք ընտանիքի ինստիտուտը, ոգեղենությունը, բարոյականությունը և սեփական ապագան։

Ուզում եմ հավատալ, որ այդպես չէ։ Բայց դրա համար պետք է հստակ հասկանալ Հայաստանում ուկրաինական սցենարի վտանգը։ Մենք չպետք է ենթարկվենք բարոյական ուրացողների փորձերին՝ մեղադրելու մեր ժողովրդի հոգևոր ավանդույթներին հետամնացության և անտեղիության մեջ։ Մեզ սատանայական դիմակով ժողովրդավարություն պետք չէ.

Հայկ Արամյան