Արցախյան երկու պատերազմներին մասնակցած Վարուժանի համար երրորդը վերջինը եղավ…

«Հայրենիքս և ես՝ մենք, լծորդված ենք իրար, ինչպես հոգի և մարմին, ինչպես  նպատակ և միջոց: Նա գերագույն նպատակն է, ես՝ միջոցը»:

Նժդեհի այս սկզբունքը իրենց հոգում կրողները դարձան  նրան արժանի սերունդներ: Վարուժան Առստամյանն այդ գաղափարական ու նվիրյալ սերնդից էր: 

Վարուժան Վազգենի Առստամյանը  ծնվել է 1974թ. սեպտեմբերի  28-ին Ճարտարում: Ուսում է ստացել ծննդավայրի դպրոցում: Այնուհետև կրթությունը շարունակել  է  Մարտունու  արհեստագործական  ուսումնարանում:

Վարուժանը խանութ էր բացել, տարեցտարի ընդլայնել խանութի տարածքը և իր փոքրիկ բիզնեսով էր զբաղվում: Նա իր բիզնեսի ու ծննդավայրի հետ կապված շատ նպատակներ ուներ, որոնց անպայման կհասներ իր համառ ու աշխատասեր բնույթով: Սակայն 44-օրյա պատերազը խախտում է նրա ու շատ-շատերի ծրագրերը: Պատերազմի գույժը լսելուն պես Վարուժանը կամավորագրվում է, մեկնում  ռազմաճակատ: Նրա աչքերը դեռ պատանի տարիքում էին տեսել ու զգացել   պատերազմի ողջ արհավիրքը: Մասնակից լինելով Արցախյան ազատագրական  պայքարին,  քառօրյա  մարտերին՝  քաջ գիտակցում էր՝ ուր և ինչի  համար է գնում:

Մարտերը ծանր էին ու անհավասար ե՛ւ զինտեխնիկայի, ե՛ւ մարդկային  տեսանկյունից:  Բայց դա չի խանգարում հայ մարտիկին կանգնել հայրենիքի  պաշտպանության  սահմանագծին:

«Երբ նրան հորդորում էին, որ դիրքերից իջնի, չէր լսում, ասում էր,  որ չի կարող  մենակ թողնել իր ընկերներին, ովքեր տարիքով փոքր էին իրենից»,-պատմում են  հարազատները։

Նրանց խոսքով՝ լուրջ ու միևնույն ժամանակ նաև կատակասեր մարդ էր։ «Մինչև այսօր էլ  չեմ հավատում, որ չկա,- ասում  է  իր  հարևանուհին  և  շարունակում,- նրա խանութ  մտնելիս  միանգամից զգում ես նրա բացակայությունը։ Այնտեղ ամեն ինչ նրան է հիշեցնում»։

Հոկտեմբերի  30-ը  ճակատագրական դարձավ Վարուժանի համար: Այդ օրը  «Գեւորգավան» կոչվող տեղամասում մահացու վիրավորում են ստանում երեք ճարտարցիներ, որոնց թվում նաև Վարուժանը: Նա բռնում է հավերժության  ճանապարհը՝ միանալով իր քրոջ տղային, ով, քսան  տարեկանը դեռ չբոլորած, քաջի  մահով զոհվեց Կարմիր շուկայի մոտ հոկտեմբերի  28-ին:

Վարուժանի դին չի հաջողվում միանգամից դուրս բերել, քանի որ այդ դիրքն արդեն անցել էր թշնամուն: Նրա մահվանից մի քանի ամիս անց են միայն ծնողները   կարողանում  դին հողին  հանձնել:

Այսօր նրա ավագ  որդին՝ որպես ժամկետային զինծառայող, ծառայում է հայոց  բանակում՝ սրտում ունենալով  հոր սկզբունքային  կերպարը:

Վարուժանը օրինակելի էր թե՛ որպես որդի, թե՛ որպես  ամուսին, հայր,  ընկեր, լավ  բարեկամ, թե՛ ուղղակի  հայրենիքի  զավակ:

Հարազատների ու Վարուժանին ճանաչողների  համար  սիրելի  Վարուժից  մնացել  են թանկ հիշողություններ, որոնք ուղեկցում են նրանց:

Հայրենիքի համար մարտիրոսված մյուս հերոսների  նման նա էլ որպես  հրեշտակ ապրում է իր  ծննդավայրում, հսկում և ուղղորդում է ծնողներին  ու հարազատներին, ուժ տալիս ապրելու, իր կիսատ թողած իղձերն  ու  նպատակներն իրագործելու:

Անմահների գնդի մեջ Վարուժանը շարունակում է իր հավերժի երթը  և դուրս  է գալիս ամեն աստղալից  երկնքի  հետ, ամեն պայծառ օրվա արևի շողի հետ, ամեն  կապույտ երկնքի  մեջ…

ԱրՊՀ լրագրության 2-րդ կուրսի ուսանողուհի

Աննա Հայրապետյան