Ձեզ վիճակված է ընտրություն կատարել պատ­գա­մավորական կարգա­վի­ճակի և առանց դա­վաճանի խարանի կյանքի միջև. ԵՊՀ ամբիոնի վարիչը՝ իմքայլականներին

ԱԺ-ի «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավորներին

Հարգելի՛ պատգամավորներ,

Նախապես ուզում եմ տեղեկացնել, որ ձեր համախոհը չեմ եղել երբեք: Ավելին, ձեզ և ձեր իշխանությանը, մասնավորապես՝ վարչապետին, բազմիցս հրապարակային քննադատել եմ անցած երկուսուկես տարվա ընթացքում: Բայց այժմ չեմ կարող ձեզ չդիմել, որովհետև ես նույնպես կարծում եմ, որ մեր պետականության և ժողովրդի առջև ծառացած լրջագույն փորձության հաղթահարման, ավելին՝ դրա ամենից կարճ և ան­ար­յուն հանգուցալուծման բանալին ձեր ձեռքերում է, որքան էլ այն ձեզ համար դժվար լինի:

Այս օրերին շատ է խոսվում մեր հայրենիքում առկա համակողմանի՝ հանրային, քաղաքական, տնտեսական, վստահության, բարոյականության, անկեղծության և այլ ճգնաժամերի մասին, և դա ճշմարտություն է: Իրականում, սակայն, «ճգնաժամ» բառը չափազանց մեղմ է այն իրականության համար, որի մեջ հայտնվել ենք բոլորս: Մենք ազգովին կանգնած ենք պետականությունը և հայրենիքը կորցնելու իրական վտանգի առջև: Ավելին, հանուն պետականությունը և հայրենիքը փրկելու չեն բացառվում նաև բախումները, հետևա­բար՝ նաև քաղաքացիական պատերազմի վտանգը, քանզի մեր հանրային-պետական կյանքը ծայր աստիճան լարված է և գնալով այդ լարվածությունն ավելի է մեծանում: Ձեր գործընկերներից ոմանք ներկա իրավիակը մեկնաբանում են որպես քաղաքական ընդդիմության կողմից հարմար առիթ իշխանությանը տիրա­նա­լու համար: Մեկն այդ պայքարը նույնիսկ բնորոշեց իբրև քաղաքական «էլիտաների պայքար»: Սակայն վստահ եմ՝ այդպես բնորոշողներն իրենք ևս գիտակցում են, որ առնվազն անկեղծ չեն: Մի բան պարզ է. ոչ մի իշխանություն հեշտությամբ իր դիրքերը չի զիջում: Սակայն դա հասկանալի կլիներ, եթե իսկապես այսօր ընթանար պայքար հանուն իշխանու­թյան, այլ ոչ թե՝ հանուն հայրենիքի: Իշխանության համար պայքարը տեղի կունենա մեկ տարի հետո, երբ անցկացվեն արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ, բայց ... այդ օրվան նախ պիտի հասնել որպես պետություն:

 Ի տարբերություն ձեզանից շատերի, որոնք երիտասարդ են և մեր երրորդ հան­րա­պետության անցած երեսնամյա ճանա­պար­հի մասին լսել և լսում են ավագ­նե­րից, ես տարբեր կարգավիճակներով այդ երեսնամյակի կաևոր իրա­դար­ձու­թյուն­ներից շա­տերի ականատեսն ու մասնակիցն եմ՝ սկսած 1988-ի փետրվարից: Անցած երեսուն տարիների ընթացքում մեր երկիրը բազմիցս է անցել փորձությունների միջով, սակայն վստահեցնում եմ՝ չեմ հիշում մեր պետա­կա­նության համար ավելի ծանր և տագ­նա­պա­լից շրջան, ներառյալ՝ 1992-94 թթ. ծանր պատերազմը և 1999-ի հոկտեմբերի 27-ի մղձավանջը, քան այսօր է: Ձեզ վիճակված է ընտրություն կատարել ներկայիս՝ պատ­գա­մավորական կարգա­վի­ճակի և ապագայի բացճակատ, առանց դա­վաճանի խարանի կյանքի միջև: Այլ կերպ ասած՝ դուք կամ մասնակիցն եք լինելու հայրենիքի փրկության սուրբ գործի, կամ, ընդ­հա­կառակը, կուլ գնալով առանձին կուսակիցների բարոյական ճնշում­ներին, դառնալու եք հայ­րենադավ ընթացքի ակամա կամ գի­տակց­ված մաս­նա­կից­ները: Ընտրությունը ձերն է, բայց մի բանում ես կասկած չունեմ. Նիկոլ Փաշինյանի և նրա կառավարության հետ դուք ապագա չունեք, որովհետև նրանց հետ ապագա չունի հայոց պետականությունը: Ես հասկանում եմ, որ «թիմի» համար դժվարին պահին նրան լքելը հեշտ չէ, մանավանդ որ պատգամավորի մանդատը ձեր սեփական վաստակի, ձեր անցած ճանապարհի հանրային գնահատականի արդյունք չէ, այլ նվեր է «թիմի» կողմից: Հետևաբար այդ նույն «թիմի» առջև կա բարոյական պար­տա­վո­րու­թյան խնդիր: Սակայն, կարծում եմ՝, կընդունեք, որ հայրենիքն ու պետակա­նու­թյունը ավելի բարձր արժեքներ են, քան ցանկացած թիմ կամ կուսակցություն:

Կարծում եմ՝ լավ եք հասկանում, որ եթե այս օրերին Երևանի փողոց­ներում առայժմ չկա ժողովրդի՝ ձեր պատկերացրած «կրիտիկական զանգավածը», որը կար, օրինակ, 2018-ի ապրիլին, դա դեռևս չի նշանակում, թե Նիկոլ Փաշինյանի կառա­վա­րությունը վայելում է ժողովրդի մեծամասնության վստահությունը: Այդ «զանգավածը» դեռևս չկա տարբեր պատ­ճառ­ներով: Առաջին հերթին այն պատճառով, որ մեր հա­զա­րավոր հայրենակիցներ անձ­նա­կան ողբերգության մեջ են, իսկ բազմահազարներն էլ պարզապես ուշքի չեն գալիս կատարվածից: Բայց կանցնի այս վիճակը, և այն, ինչը դուք այսօր դեռ կարող եք փրկել ձեր սեփական նախաձեռնությամբ, չեք կարող փրկել հետո:

Ձեր շարքերում կան մարդիկ, որոնք իրենց հետ խմբակցություն են բերել դեռևս 90-ականների վերջերից սկիզբ առած «հին հաշիվներ» երբեմնի թիմակից, իսկ այնուհետև հանգամանքների բերումով բարիկադի տարբեր կողմերում հայտնված պետական գործիչների հետ: Նրանք բարդույթավորված մարդիկ են և այդ բար­դույթ­ների գերին են դարձնում նաև ձեզ: Նրանց «հաշիվները» ձեր «հաշիվները» չեն: Իրենց հիմքում դրանք խիստ անձնական են և պատ­կա­նում են անցյալին: Ձեր իսկ շահերից է բխում՝ նայել ապագային: Թույլ մի տվեք, որ ձեզ դարձնեն իրենց նեղ անձնական «հաշիվների» պատանդները:

Ավելորդ չեմ հարում երկու խոսքով անդրադառնալ նաև Հայրենիքի փրկության շարժման միասնական թեկնածուին: Վազգեն Մանուկյանի հետ անձնական շփում­նե­րի որոշ առիթներ ունեցել եմ հեռավոր 90-ականներին, հատկապես 1996-ի նախա­գա­հա­կան ընտրությունների շրջանում, երբ դարձյալ նա ընդդիմության միաս­նա­կան թեկնածուն էր: Չեմ թաքցնում. անցած երեսուն տարիների ընթացքում Վազգեն Մա­նուկ­յանը եղել է այն սակավաթիվ քաղա­քական-պետական գործիչներից մեկը, որոնց նկատմամբ միշտ հարգանք եմ տածել, անկախ առանձին հարցերում ունեցած անհամաձայ­նու­թյուն­ներից, որոնք նույնպես բնական են: Այդ բոլոր տարիների ընթացքում ինձ մշտա­պես հետաքրքրել է, թե այս կամ այն կարևոր հարցի առնչությամբ ինչ է մտածում նա: Կասկածից վեր է, որ Վ. Մանուկյանն իսկական առաջնորդ է և իսկապես բոլոր առում­ներով ամենից հարմար թեկնածուն է այս օրերին և լավագույն թեկանծուներից մեկը բոլոր ժամանակներում: Վստահենք նրան: Համոզված եմ՝ նա կլինի բոլորի ղեկավարն ու ընկերը, այդ թվում՝ ձեր, այլ ոչ թե միայն իրեն առաջադրողների: Վ. Մանուկյանը ներկա՝ երրորդ հանրա­պե­տության հիմնա­դր­ման ակունքներում կանգնած գործիչ­նե­րից է, ըստ էության՝ «Ղարաբաղ» կոմիտեի փաստական ղեկավարը և մեր նորանկախ պետության առաջին վարչապետը: Ակնհայտ է, որ նրա համար մեծ ցավ է այն ամենը, ինչն այս օրերին կատարվում է մեր հայրե­նքի և պետա­կա­նու­թյան հետ: Ավելին, ըստ իս, եթե փորձենք մեզ հայտնի քա­ղաքական-պե­տական գոր­ծիչ­ներից մեկին առանձնացնել որպես երկրորդ անկախ հանրապե­տու­թյան հիմնադիր, իմ կարծիքով՝ այդ պատվավոր կոչման ամենա­հա­վանական թեկնածուն հենց Վ. Մանուկյանն է: Խոսքը հիմնադրի, այլ ոչ թե ամենից մեծ ներդրումն ունեցած գործչի մասին է (իհարկե, գիտեմ, որ մարդու ողջության օրոք նման բաներ ասելն ընդունված չէ, բայց նաև վստահ եմ, որ ինձ ճանաչողները խոսքերիս տակ ուրիշ ենթատեքստ չեն փնտրի): Իսկ 1990-ից առ այսօր ՀՀ բոլոր ղե­կա­վարներից պետա­կա­նու­թյան կայացման գործում ամենից մեծ վաս­տակը, ըստ իս, ունի Ռ. Քո­չարյանը, որի պաշտոնավարման տասը տարիները եղել են այս երկրի կայացման ոսկե ժամա­նա­կա­շրջանը բոլոր ոլորտներում: Սրանք փաստեր են, որ, անկախ այդ գոր­ծիչ­նե­րի նկատ­մամբ ունեցած մեր համակրանքներից ու հա­կա­կրանքներից, չենք կարող չըն­դունել: Պետա­կան-քաղաքական գործիչներին պիտի դատել ըստ նրանց գործի արդյունքների և նշանակության, այլ ոչ թե անձնական համակրանք-հակա­կրանք­ներով, որոնք, որպես կանոն, անաչառ չեն: Հետևաբար, հայոց պետականության և մեր իսկ շահերից ելնելով, խելամիտ չի լինի այս դժվարին ժամանակներում Վ. Մանուկյանի և Ռ. Քո­չարյանի կենսփորձից և գի­տե­լիք­ներից չօգտվելը:

Իսկ ձեր կուսակցական առաջանորդը՝ Նիկոլ Փաշինյանը, հարգելի՛ իմ­քայ­լականներ, հայոց պատմության մեջ կմնա որպես մեր հինգհազարամյա պատ­մա­կան հոլովույթի ամենից ձախողակ և արկածախնդիր ղեկավարներից մեկը, որին այդպես էլ խորթ մնացին պետական առաջնորդին բնութագրող նույնիսկ տարրական հատկա­նիշ­ները:

Ուզում եմ հավատալ, որ մեր հայրենիքի համար այս պատասխանատու օրերին ձեզանից շատերին առաջնորդ կլինի մեր պետականության և հայ ժո­ղովրդի վաղվա օրվա հանդեպ բարձր պատասխանատվության զգացումը, և դուք ձեր ծանրակշիռ ներդրումը կունենաք հայոց պետականության սասանվող նավը հետագա փոր­ձու­թյուններից հեռու պահելու պատվաբեր գործում:

Վարդան Պետրոսյան

ԵՊՀ ընդհանուր լեզվաբանության ամբիոնի վարիչ 

11. 12. 2020 թ.