Հրաշքով ողջ մնացած աղջնակին ռուս զինվորները գտել են գաղթականների դիակների տակից

Աղբյուրը՝ armeniangenocide100

Հայկանուշ Սիմոնյանի պատմությունը

1905 թ., Մուշ

Էլեն Պետրոսյանն ArmenianGenocide100.org-ին պատմել է իր պապի տատի՝ Հայկանուշի պատմությունը: Նա ընդամենը տասը տարեկան է եղել, երբ ռուս զինվորները նրան գտել են գաղթի ճանապարհին մահացած մարդկանց դիակների տակից: Զինվորներն աղջկան տարել են Ալեքսանդրապոլի որբանոց, որտեղ էլ մեծացել է ու կրթվել:

«Մեր Հայկանուշ տատը… Նրա մասին ինձ պատմում էր իմ Սամվել պապը, ում հետ ես շատ էի սիրում զրուցել: Այդ զրույցները կրկնվում էին ու կրկնվում… Ու ես կամաց-կամաց սկսեցի ճանաչել, հասկանալ: Մշո գավառի Բուլանլըղ գյուղի հայերը բռնել էին գաղթի ճանապարհը, որի ժամանակ ուժասպառ լինելով սովից ու տանջանքից, մահանում էին մեկը մյուսի հետևից: Գաղթի ճանապարհը վերածվել էր դիակների կույտի: Բայց կար օգնության մի հույս, թեև հազարավոր մարդկանց համար արդեն ուշացած: Ռուս զինվորները, որոնք փրկելու նպատակով հասան գաղթականներին, դիակների տակից գտան հրաշքով ողջ մնացած մի աղջնակի: Նա ընդամենը տասը տարեկան էր…

Պապիկս այնքան հուզված, բայց միաժամանակ հպարտությամբ էր պատմում, չէ՞ որ իր Հայկանուշ տատի ժառանգն ենք այսօր մենք: Զինվորներն աղջկան տանում են Ալեքսանդրապոլի որբանոց, որտեղ էլ նա մեծանում է: Գրեթե չափահաս տարիքում արդեն պետք էր ընտրել նոր ճանապարհ: Հայկանուշին առաջարկում են մեկնել Ամերիկա, սակայն նա չի համաձայնվում: Եվ հենց հայրենի հողի վրա էլ գտնում է իր նոր ճանապարհը՝ կյանքը կապելով երիտասարդ Հովհաննեսի հետ, որը նույնպես կորցրել էր իր հարազատներին: Նրանք միասին տեղափոխվում են Ապարանի ներկայիս Չքնաղ գյուղ, որտեղ էլ ստեղծում են իրենց ընտանիքը»: