Ավտորիտար մտածողություն

Անկախության տարիներին ի հայտ եկած քաղաքական ուժերը՝ ծայրահեղ աջ լիբերալներից մինչեւ ծայրահեղ ձախ համայնավարական, բնույթով ավտորիտար են, թեեւ բոլորը ստեղծվելիս հայտարարում են ժողովրդավարական արժեքներին իրենց նվիրվածության մասին: Դա դրսեւորվում է ոչ միայն այդ ուժերի խիստ անձնակենտրոնությամբ, ղեկավարներին «շեֆ»-ականացնելու ձևով, այլեւ ներքին բազմակարծության ու այլընտրանքային մոտեցումների վերացմամբ կամ` դրանք ձեւական դարձնելով:

Ուստի բնական է, որ, իշխանության գալով, այդ նույն ուժերն իրենց ներքին դրվածքները դարձնում են պետական կառավարման մշակույթ: Արդյունքում՝ ավտորիտարիզմը դառնում է պետական, քաղաքական, հասարակական հարաբերությունները պայմանավորող երեւույթ:

Այն պնդումները, թե դրա պատճառը հասարակության ընկալումներում քաղաքականության խիստ անձնավորվածությունն է, կառավարման նեոբոլշեւիկյան մշակույթ ձեւավորելու մղումներն արդարացնելու պարզունակ միջոց են: Քաղաքական ուժերը չպետք է առաջնորդվեն զանգվածների պատկերացումներով: Առնվազն մեկ աստիճան բարձր գտնվելով մասսայական մտածողությունից՝ նրանք պետք է օրինակելի լինեն այդ մասսաների համար և առաջարկեն ու ներդնեն հասարակության զարգացումն ապահովող նորարարական մոդելներ:

Եվ այդ բարքերի պատճառով է, որ առաջացող պառակտումները տեղի են ունենում անհանդուրժողականության մթնոլորտում՝ հանգեցնելով լրջագույն ցնցումների՝ կուսակցությունների ներսում կուսակցական, իշխանության ներսում՝ պետական մակարդակներում: