Սրիկաների վերջին հանգրվանը

Երկխոսությունը գոյություն ունեցող ցանկացած հակասություն և տարակարծություն լուծելու եթե ոչ միակ, գոնե լավագույն միջոցն է: Առավել ևս իշխանության եւ քաղաքական ուժերի, հասարակության շերտերի միջեւ առկա անջրպետները հաղթահարելու համար:

Երկխոսության անհրաժեշտության մասին խոսվել է 2008-ի մարտի 1-ի նախօրյակին, դրան հաջորդող շրջանում: Սակայն իշխանատենչությունից կուրացած, ամբիցիաներին հագուրդ տալու համար մարտյան ողբերգությունը հնարավոր դարձրած, երկխոսությունը մերժող, իսկ դրա անհրաժեշտության մասին խոսողներին վարկաբեկող ուժերը հանկարծ սկսեցին ճամարտակել իրենց երազած երկրի, հայրենասիրության եւ ի շահ պետության հեղինակության երկխոսության գնալու պատրաստակամության մասին:

Հարց է առաջանում՝ ի՞նչն էր խանգարում այդ երկխոսությանը գնալ այն ժամանակ, երբ դեռ չէր եղել անդառնալին` 10 զոհերը, երբ Ազատության հրապարակը փակ չէր հանրահավաքների համար, երբ չկային ձերբակալվածներ, և կարելի էր երկխոսությունը սկսել առանց նախապայմանների: Երբ այն ժամանակ հնչում էին սթափության կոչեր, ինչո՞ւ էին այդ կոչերն անողները պիտակավորվում:

Մի՞թե երկիրը հեղինակազրկելուց, զարգացման ընթացքն անչափելիորեն հետ գլորելուց, հասարակությանը անհաշտ ու անհանդուրժող հատվածների բաժանելուց հետո միայն կարելի էր հասկանալ, որ հնարավոր է ուղղակի խոսել: Եվ մի՞թե երկխոսության անխուսափելիությունը գիտակցելու ճանապարհին պետք էր առևտրի առարկա դարձնել տասնյակ հազարավոր մարդկանց հույսն ու հավատը: