Ի՞նչ կասեր Վազգեն Սարգսյանն այսօր, եթե լսեր սույն ՔՊ-ականին. դիտարկում

Ես էլ եմ վախենում, գրում է Իրանի Իսլամական Հանրապետության Խորհրդարանի նախկին պատգամավոր (2012-2020թթ.), տեխնիկական գիտությունների դոկտոր պրոֆեսոր, պատմական գիտությունների թեկնածու, ՀՅԴ պաշտոնաթերթ «Դրօշակ»-ի նախկին խմբագիր Կարեն Խանլարյանը։

«Երեկ ԱԺ-ում քննարկվեց Ազգային անվտանգության մարմիններում ծառայելու մասին օրենքում լրացում կատարելու կառավարության նախագիծը։ ՔՊ խմաբակցության հայտնի օլիգարխ Խաչատուր Սուքիասյանը բարձրացրեց հետևյալ հարցը․

«Մենք հիմա իրենց (Արցախի Հանրապետության Ազգային անվտանգության նախկին աշխատակիցներին) վերցնում ենք, որ նորից նու՞յն մեթոդով համակարգ լինի, թե՞ մեզ ավելի ճիշտ է՝ նոր կադրեր վերցնենք՝ ՀՀ ազգային անվտանգության նոր գիտակցությամբ, ՀՀ պետության պաշտպանության գիտակցությամբ, պետության կարևորության գիտակցությամբ, թե՞ այդ նույն 30 տարվա գիտակցությամբ ենք շարժվում» (https://www.youtube.com/watch?v=XAfJK6amzYE)։

Թվում է՝ ՔՊ-ի մանիպուլյատիվ հռետորաբանության շարքը հասել է Սուքիասյանին։ Օրեր առաջ էլ նա ԱԺ-ի ամբիոնից հնչեցրեղ մի այլ աղմկահարույց հայտարարություն․ «44-օրյա պատերազմի ժամանակ միտումնավոր մարդիկ տեղերը տվել են, որ մեր զինվորներին սպանեն, որպեսզի այդ ժամանակվա իշխանությունը պարտվի․․․» (https://www.aravot.am/2024/06/27/1429260/)։

Վերոնշյալից դատելով՝ կարծես թե, Սուքիասյանը ճշգրիտ պատկերացումներ չունի Արցախի Հանրապետության մասին առհասարակ։ Չգիտի, որ նույն այս Հանրապետության պետական մարմինների՝ այդ թվում Պաշտպանության բանակի և Ազգային անվտանգության աշխատակիցների զոհաբերության շնորհիվ է հաղթանակներ արձանագրվել և պահպանվել 30 տարի, միաժամանակ երաշխավորվել ոչ միայն Արցախի, այլև մեծամասամբ ՀՀ անվտանգությունը, այդ տանիքի ներքո նաև Սուքիասյանների ողջ բիզնեսը․․․

«Դուխով» օլիգարխին ենք ձոնում երջանկահիշատակ Վազգեն Սարգսյանի հետևյալ տողերը, որոնք շարադրվել են 1989թ․ (Եթե լիներ, մի գուցե խմբագրական մի փոքր միջամտությամբ, նույնը կասեր հենց այսօր).

«Սրտացավության պակասից եմ վախենում։ Ցավի առուծախից եմ վախենում։ Գաղթականների համար եմ վախենում, որ էս վերջին հանգրվանում էլ իրենց տեր չեն զգում, հյուր են զգում․․․

«Մեր հացն ուտող, ուրիշի դռանը հաչող շներից եմ վախենում։ Մեզանից եմ վախենում, որ միլիոնանոց միտինգներից, Սումգայիթից ու երկրաշարժից հետո էլ մեկմեկու անվերապահորեն սիրել-ներել-հանդուրժել չսովորեցինք։

«Բռունցքված ձեռքն այսօր բառ է դառնում ու գրանցում ու աշխատատեղ է վաճառում գաղթականին, տնակ` աղետյալին․․․

«Հազար անգամ ասել ենք, որ մեր փրկությունը մեր միասնական ուժի մեջ է, բայց այնքան ենք իրարից հեռու, ասես իրավապահ մարմինների աշխատողներս այլ ազգից ենք, գործարարներս՝ ուրիշ․․․

«Ամենից շատ վախենում եմ նրանցից, ովքեր ոչ մի բանից չեն վախենում, բացի աթոռ կորցնելուց․․․»։

(Գրական թերթ, Երևան, 2002 մարտի 8, էջ 11)»։