Արևմտյան ձևով փորձում են վերափոխել Հայաստանը՝ զրկելով պատմությունից ու արժանապատվությունից

Հայաստանի շատ քաղաքացիներ այսօր դառնություն և ամոթ են զգում Նիկոլ Փաշինյանի ներքին և հատկապես արտաքին քաղաքականության համար։ Ողջ աշխարհի աչքի առաջ նրանք փորձում են մեր երկիրը դարձնել Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների ծառան, ինչը նշանակում է փոխել ազգի բարու և չարի ընկալումը, ընտրության ազատության քողի տակ բարոյական այլանդակություն պարտադրել երիտասարդներին։ Ու նաև ջնջել հայոց պատմության հերոսական էջերը։ Քաղաքակիրթ Արեւմուտքը՝ ԱՄՆ-ի գլխավորությամբ, պատրաստվում է մեզ նման «նվաճումներ» մատուցել՝ Հայաստանի վարչապետի պարի ուղեկցությամբ։

Այժմ, նացիստական ​​Գերմանիայի դեմ Խորհրդային Միության հաղթանակի 79-րդ տարեդարձի նախօրեին, այս ամենը հատկապես հրեշավոր ու ցածր տեսք ունի։

... Մի անգամ Խորհրդային Միության մարշալ Գեորգի Ժուկովն ասել է. «Ֆաշիզմի դեմ տարած հաղթանակում հայերը՝ շարքայինից մինչև մարշալ, անմահացրել են իրենց անունները խիզախ ռազմիկների չմարող փառքով»։ Ահա այն, անմահության և մեր փառքի աղբյուրը: Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ միայն Հայաստանից ռազմաճակատ է գնացել 300 հազար հայ։ Փոքր հանրապետությունը, որի բնակչությունը պատերազմի սկզբում ընդամենը մեկուկես միլիոն մարդ էր, իր բնակչության 20%-ից ավելին ուղարկեց ռազմաճակատ։ Եվս 300 հազար հայ մոբիլիզացվել է ԽՍՀՄ այլ հանրապետություններից, այդ թվում՝ Լեռնային Ղարաբաղից։

Եվ ինչպե՜ս են նրանք կռվել: Նացիզմի դեմ քաջարի մարտիկները հավերժ փառաբանեցին իրենց ժողովրդին իրենց սխրանքներով և ռազմաճակատում հմուտ ղեկավարմամբ: Հիշենք գոնե մարշալ Բաղրամյանին և լեգենդար պահակային օդաչու փոխգնդապետ Նելսոն Ստեփանյանին։ Երկուսն էլ երկու անգամ արժանացել են Խորհրդային Միության հերոսի կոչման: Ընդհանուր առմամբ, Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին 117 հայ զինվորականներ արժանացել են Խորհրդային Միության հերոսի կոչման, 19-ը դարձել են Փառքի երեք աստիճանի շքանշանի լիիրավ կրողներ։ Ես չեմ ուզում նսեմացնել որևէ մեկի սխրանքը, բայց նույն ադրբեջանցիները, ովքեր իրենց թվաքանակով գերազանցում էին հայերին, ունեն Խորհրդային Միության ընդամենը 43 հերոս։ Սա հաստատ չէ՞, որ հայերը գիտեն կռվել և դա անում են իսկապես խիզախորեն: Լռեցնել հայերի սխրանքները Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում, նվազեցնել նրանց վաստակը նացիզմի դեմ տարած հաղթանակում, նշանակում է մեր ժողովրդին զրկել իր պատմության ամենափառավոր էջերից մեկից։ Անցյալը կազմում է մատաղ սերնդի խորը գենետիկ կոդը՝ թույլ տալով նրանց ճանաչել իրենց որպես հաղթական ռազմիկների ժառանգներ:

Ես հնարավորություն ունեցել եմ այցելել Ռուսաստան Հաղթանակի օրը. քաղաքները լի էին հայ զինվորականների դիմանկարներով պաստառներով: Նրանց թիվը հսկայական է աշխարհի Անմահ գնդերում: Ավելին, Հայաստանում մենք չպետք է մոռանանք մեր հերոսներին։ Սա կարևոր է աշխարհայացքային հիմք ձևավորելու և ներկայիս սերնդի դիմադրողականությունը բարձրացնելու համար։ Մենք հերոսների հետնորդներ ենք, ինչը նշանակում է, որ ճիշտ պահին մենք նույնպես կկարողանանք սխրագործություն իրականացնել։

Ինչո՞ւ էին հայերը Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ այդքան անզիջում կռվում նացիստների դեմ։ Այո, այն պատճառով, որ հարցը վերաբերում էր հայերի գոյությանը։ Նացիստական ​​Օստ պլանի համաձայն՝ ողջ Կովկասն ու Անդրկովկասը, Հիտլերի հաղթանակի դեպքում, կվերածվեին Կաուկասիեն Ռեյխսկոմիսարիատի՝ Թբիլիսիի կենտրոնով հսկայական գաղութի։ Արարատյան դաշտում, որը նացիստական ​​գաղափարախոս Ալֆրեդ Ռոզենբերգը համարում էր հին արիների հայրենիքը, նախատեսվում էր ստեղծել զուտ գերմանական բնակավայրեր։ Միաժամանակ, մնացած Հայաստանի տարածքը կարող էր տրվել Գերմանիայի դաշնակից Թուրքիային՝ նրա ռազմական օգնության դիմաց։ Փաստորեն, հայերը պայքարել են իրենց ազգի ու պատմական հայրենիքի ֆիզիկական գոյության համար։

Զուգահեռներն այսօրվա հետ անխուսափելիորեն առաջանում են։ Նույն Երրորդ Ռեյխը՝ ի դեմս Արևմուտքի, նույն դաշնակիցը՝ Թուրքիան, նույն ցանկությունը տիրանալու հայկական հողերին և նույն անտեսումը հայ ժողովրդի ճակատագրի նկատմամբ։ Միայն հիմա արևմտյան գաղափարախոսները որոշել են գործել մեր երկրի ղեկավարության մեջ հաստատված խամաճիկի ձեռքերով։ Այդպես շատ ավելի էժան է։

Այստեղից է գալիս Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ հայերի սխրանքը լռեցնելու ցանկությունը։ Արևմտյան քաղաքական էլիտաները միտումնավոր փորձում են երիտասարդների զանգվածային գիտակցության մեջ մտցնել այդ դարաշրջանի իրադարձությունների խեղաթյուրված տարբերակը՝ սեփական անվայել դերը թաքցնելու համար։ Մասնավորապես, հեշտացնելով Հիտլերի իշխանության գալը, օգտագործելով արդյունաբերական ներուժը ի շահ Վերմախտի, մասնակցելով Գերմանիայի կողմից «երթին դեպի արևելք», ցինիկաբար խուսափելով ռազմական գործողությունների գլխավոր թատրոնում մարտերին մասնակցելուց:

Մենք պետք է իմանանք մեր անցյալը, որպեսզի թույլ չտանք շահարկել մեր ներկան։ Հիշեք և փոխանցեք ժառանգներին, որ խորհրդային զորքերը, այդ թվում՝ հայկական ստորաբաժանումները, այլ ոչ թե արևմտյան դաշնակիցներն էին, որ իրենց ուսերին կրեցին նացիզմի դեմ ճակատամարտը և որոշիչ ներդրում ունեցան նրա պարտության մեջ։ Չե՞նք տեսնում, թե ինչպես են ԱՄՆ-ին և ՆԱՏՕ-ին ենթարկված երկրները ճիզվիտորեն առնչվում մարտիկների հուշարձանների հետ, իսկ նացիստների հանցակիցները բարձրացվում են հերոսների աստիճանի։ Այդ պատմությունը մաքրվում է քրեական հետապնդման սպառնալիքով։ Եվ փորձեք այնտեղ ինչ-որ բան մարտահրավեր նետել, խոսեք ձեր պապի և նախապապի սխրագործությունների մասին:

Բայց Հայաստանում կենդանի են նացիզմի դեմ հաղթանակի համար իրենց կյանքով վճարած հերոսների ժառանգները։ Այդ պատերազմում մենք ենք հաղթողը։ Մենք չպետք է թույլ տանք, որ մեզանից գողանան մեր փառքը, որովհետև այլապես մեր երկիրը մեզանից կփախցնեն։

Ս․ Ս․