ԵՊՀ հայոց պատմության ամբիոնի դոցենտ, ԵՊՀ հոգաբարձուների խորհրդի քարտուղար Միքայել Մալխասյանը գրում է.
«ԶՈՒԳԱՀԵՌ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ
Երեկ շրջանառության մեջ դրվեց, ի կատարումն ՀՀ, ՌԴ և ԱդՀ ղեկավարների միջև ստորագրված եռակողմ հայտարարության, Արցախի տարածքից Ադրբեջանին հանձնվող բնակավայրերի ցանկը։ Նույնիսկ մինչև այդ` նախորդ օրը, ՌԴ ՊՆ հրապարակած թարմացված քարտեզից կարելի էր արդեն եզրակացնել, որ Արցախի Հանրապետության բնակավայրերի մեկ երրորդից ավելին, իսկ համայնքային հաշվարկման դեպքում` գրեթե կեսը, անցնում են թշնամու ձեռքը։ Հիմա ինչքան էլ փորձեն քարոզչական հնարներով հիմնավորել, թե այդ բնակավայրերում բնակչության թիվը կամ խտությունն ավելի փոքր է, քան մեզ (կամ ՌԴ-ին) մնացած հատվածում, միևնույն է` դա արդարացում չի կարող լինել ոչ մի դեպքում։ Փաստը մնում է փաստ, որ ավելի քան 120 հայկական բնակավայրեր (հայկական ամբողջ բնակֆոնդի (ՀՀ+Արցախ) շուրջ 9%-ը) հայաթափվում են, և այս աղետը տեղի է ունենում ոչ թե հեռավոր անցյալում, այլ հենց այս պահին ու բոլորիս աչքի առաջ։ Ու որևէ մեկը իրավունք չունի արդարացնել հայկական բնակավայրերի ցանցի այսօրինակ ոչնչացումը։ Համեմատության համար նշեմ, որ ՀՀ Տավուշի և Վայոց ձորի մարզերում, միասին վերցրած, բնակավայրերի թիվը հազիվ անցնում է 100-ից։ Առհասարակ, ՀՀ որևէ մարզում, առանձին վերցրած, բնակավայրերի թիվը չի հասնում 120-ի։
Իսկ զուգահեռ իրականությունում ոմն մեկը շարունակում է մեզ հպարտ կոչել, մեղավոր է համարում բոլորին (երևի նույնիսկ Հայկ նահապետին ու Երվանդ Ա Սակավակյացին), չի պարզաբանում եռակողմ հայտարարության իրավական կարգավիճակը (ուշադրությո'ւն` այն համաձայնագիր կամ պայմանագիր չէ), առավել ևս` չի ընդունում աղետի գոյությունը (նույնիսկ ճգնաժամ չի համարում)...»: