Բժիշկը. Վարուժան Ղազանչյան

Բանաստեղծ, հրապարակախոս Վարուժան Ղազանչյանը գրում է.

«ԲԺԻՇԿԸ

Իմ խորին համոզմամբ բժիշկը դա կոչում է, որովհետև դա այն մասնագիտությունն է, որ եթե չսիրես, չես կարող աշխատել: Կդառնաս պաշտոնյա, ադմինիստրատոր, բայց ոչ ասենք վիրաբույժ, կամ անեստեզիոլոգ, որոնց ամեն մի փոքրիկ սխալը կարող է մարդկային կյանքի արժեք ունենալ:

Ես մի շատ սիրելի մորաքույր ունեի՝ Հանրապետության վաստակավոր բժշկուհի՝ Էլիդա Երվանդի Փամբուկչյանը, որին ինստիտուտը ավարտելուց հետո գործուղել էին Գորիսի Շինուհայր գյուղը, որտեղ էլ մի երկու տարի առաջ նա կնքել է իր մահկանացուն:

Նույնիսկ 40 -50 տարի աշխատելուց հետո էլ նա չհաշտվեց մահվան գաղափարի հետ և ամեն անգամ երեխայի պես լաց էր լինում, եթե հիվանդը մահանում էր:

Մոռացա նշել, որ նա այնտեղ սկսել էր աշխատել անցած դարի քառասունականների կեսերից:

Պատկերացնում եք՝ քաղաքում ծնված, մեծացած նրբիրան աղջիկը հետպատերազմյան լեռնային գյուղում:

Նրան կարող էին արթնացնել գիշերվա ցանկացած ժամի, և նա էշ հեծած հասնում էր նաև հարևան գյուղերը, բուժելու համար հիվանդության ճանկն ընկած, անօգնական գյուղացիներին:

Մինչև հիմա էլ այդ շրջաններում նրա անունը տալիս են մեծագույն հարգանքի և ակնածանքի զգացումով:

Իմ բաջանաղներից մեկը նույնպես բժիշկ է` միկրովիրաբույժ, որը մանրադիտակի օգնությամբ մի քանի ժամ անընդհատ ջլերն ու արյունատար անոթներն էր իրար միացնում, որպեսզի մարդը չկորցնի իր ձեռքը, ոտքը, կամ կտրված մատը:

Էխ Արթուր, Արթուր (խոսքը Երևան քաղաքի լավագույն միկրովիրաբույժներից մեկը հանդիսացող Արթուր Քոչարյանի մասին է), ինչքան էր քեզ զզվեցրել մերձաշխատանքային անառողջ մթնոլորտը, որ լքեցիր Երևանը, և բնակություն հաստատեցիր ԱՄՆ -ում, ուր զրկված ես քո մասնագիտությամբ մարդկանց օգտակար լինելու հնարավորությունից:

Վերջին տարիներին, ցավոք սրտի, և ինքս, և կինս մի քանի անգամ հայտնվեցինք հիվանդանոցներում, և պիտի ասեմ, որ հիմա այնպիսի մեծ երախտագիտության զգացում ունենք մեզ բուժող բժիշկների հանդեպ, որ խոսքերով արտահայտելն անհնար է:

Գևորգ Թամամյան, Ռուբեն Հովհաննիսյան, մենք հիացած ենք ձեր մարդկային և մասնագիտական որակներով, և մինչև մեր կյանքի վերջը համարելու ենք մեզ՝ ձեզ պարտական:

Ոչ մի վարձատրությամբ հնարավոր չէ փոխհատուցել այն հսկայական նյարդային լիցքը, սթրեսային իրավիճակները, որի մեջ շատ հաճախ հայտնվում է բժիշկը:

Նրանց կյանքը հավերժական պայքար է…

Պատկերացրեք անեստեզիոլոգի աշխատանքը: Մի փոքր նարկոզը ավել տված լինի՝ վիրահատվողը չի արթնանա, պակասի դեպքում կարթնանա վիրահատությունը չավարտված:

Եվ այդ ամենը համարյա ամեն օր, մի քանի անգամ:

Իսկ չէ, որ այնուամենայնիվ լինում են դեպքեր, երբ հիվանդը նարկոզից դուրս չի գալիս:

Չէ, այդ մարդիկ հերոսներ են, որ կամավոր իրենց վրա նման ծանր հոգեբանական բեռ են վերցրել:

Կամ վերցրեք մեր բժիշկների աշխատանքը՝ կորոնավիրուսային համաճարակի պայմաններում:

Ի՞նչ է նրանք փողի համար են օր ու գիշեր մնում հիվանդանոցներում, վտանգելով սեփական առողջությունն ու կյանքը:

Ծիծաղելի կլիներ նման մտածելակերպը:

Բժիշկը նույնիսկ ավելին է, քան մեծատառով մարդը:

Մենք բոլորս պիտի գլուխ խոնարհենք մեծատառով ԲԺՇԿԻ առաջ, իր ամենօրյա անզիջում պայքարի համար՝ հանուն մեզ, հանուն կյանքի…»: