Ազատություն հանուն ինչի՞. Լիլիթ Գալստյան

Օրեր առաջ, խուսափելով իրավական գնահատական տալուց և այն թողնելով սահմանադրագետներին, տարակուսանքս էի հայտնել Վահե Գրիգորյանի ինքնահռչակման պահվածքի, նրա արկածախնդրությունը նախադեպային դարձնելու վտանգավորության և, առհասարակ, այսպես մտածելու որակների ու գործողությունների շուրջ։

ՔՊ-ն՝ քաղաքական մեծամասնությունը, ըստ էության ոչ միայն չկանխեց ընթացքը, այլև ընթացք տվեց, իսկ որոշ ՔՊ-ական «մասնագետ» պատգանավորներ այնքան ոգևորվեցին իրենց «ձիու քայլով», որ շտապեցին խորհուրդ տալ ՍԴ գործող նախագահին` աշխատանքի չգնալ։

Անզուսպ մտասևեռումը, ներքին զսպանակների բացակայությունը, պետություն չհասկանալը, ոչ պրոֆեսիոնալիզմը կամ «շատ»-ի էյֆորիան բազմաէջանոց նամակ ծնեց․․․

Չեմ թաքցնում` իմ մտահոգության առարկան անձերը չեն, այլ ինստիտուտները, որոնք պետություն են ձևավորում, ավանդույթներ, սովորութային նորմեր՝ գրավոր և անգիր․․․

Տրվեցին իրավական գնահատականներ, մեկնաբանություններ, բայց հեղափոխական աղմուկի մեջ չի լսվում կամ ցույց է տրվում, թե չի լսվում քաղաքական այլ ուժերի և պրոֆեսիոնալների ձայնը։ Չի լսվում, որովհետև չափանիշը նեղ շահն է, վրեժխնդրությունը, իսկ թանձրացող բաժանարարները խլացրել են բանականությունը։

Եվ ահա վրա է հասնում Վենետիկի հանձնաժողովի դիրքորոշումը վեթինգի և Վահե Գրիգորյանի իրավաքաղաքական հայտարարության մասին. «Վերանայված սահմանադրության 213 հոդվածը, այդուհանդերձ, ՀՍՏԱԿ և ԱՆԵՐԿԲԱ սահմանում է, որ մինչև սահմանադրական փոփոխությունները ուժի մեջ մտնելը նշանակված ՍԴ նախագահը և անդամները պետք է ՇԱՐՈՒՆԱԿԵՆ ՊԱՇՏՈՆԱՎԱՐԵԼ մինչև 2005 թվականի սահմանադրությամբ նշված իրենց լիազորությունների ժամկետի ավարտը:

Անհանգստացնող է, որ դատավորի այս հայտարարությունը ողջունվել է խորհրդարանի կողմից և կա գործող դատավորների մանդատների նկատմամբ միջատության վտանգ»։

Նաև` իշխանության հետ ՀԱՄԱՁԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆ է ձեռք բերվել, որ բոլոր պաշտոնավարող դատավորների ընդհանուր ՎԵԹԻՆԳԸ ո'չ անհրաժեշտ, ո'չ էլ օգտակար կլինի: Փոխարենը պետք է ամրապնդվեն կարգապահական ընթացակարգերը և ստեղծվի կապ եկամուտների հայտարարագրման համակարգի հետ»։

Կարելի է և ուրախանալ` միջազգային կառույցի ջանքով կանխվում է երկիրը ցնցումների տանող անհավասառակշիռ մի քայլ։ Բայց ինձ տխրեցնում է դրսից եկած ճշմարտությանն անսալը, ավաղ, չունենք քաղաքական հասունության ու պետական մտածողության այն մակարդակը, որ թիմային շահերն ու մանիպուլյացիաները չդառնան քաղաքական վարքագիծ ու օրակարգ։

Համոզված չեմ, որ մեկ այլ առիթով դարձյալ գլուխ չի բարձրացնի թայֆայական մոտավորապեսությունն ու ամբարտավան մաքսիմալիզմը։

Սա է՞ «նոր Հայաստանը», ուր դեռ շարունակվում է Տիզբոնից մարզպան բերելու ու Ռուսաց թագավորին նամակ գրելու ավանդույթը․․․

Մեկ տարի առաջ ժողովուրդն ընտրեց ազատությունը, որին հետևում է ամենակարևոր հարցը՝ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՆՈՒՆ ԻՆՉԻ՞...

Լիլիթ Գալստյան

ՀՅԴ ԳՄ անդամ