Եթե էդպես ա, բա տղեքն ինչի՞ զոհվեցին, հանուն Հայաստանի՞, թե՞ հանուն դավաճանության…. Դավիթ Ամալյան

Երգիչ, երգահան, ազատամարտիկ, Արցախյան 44-օրա պատերազմում զոհված Վարդան Ամալյանի հայրը՝ Դավիթ Ամալյանը գրում է.

«Երկար դիմում կարճ հարցով…

«հարգելի», թող ինձ ների հարգանք բառը, նիկոլապաշտներ կամ նիկոլապաշտպաններ…

«անատամ» աղբախավի մարդու կենսաբանական տեսքով դեռ չբացահայտված կենդանիներ,

բարձրաստիճան և ոչ բարձրաստիճան պետական պաշտոնյաներ,

հանուն բիզնեսի լռող կամ սատարող գործարարներ,

անվտանգության աշխատակիցներ` սկսած իր իսկ անվտանգությունն ապահովողներից մինչև անվտանգային բոլոր գերատեսչական մարմինների շարքային և ոչ շարքային ծառայողներ,
ցավոք, նաև ինչ-ինչ պատճառներով դավանանքին դավաճանած հոգևորականներ,

«ինտելեկտուալ» խավի որոշ մոլորյալներ,

և ամենակարևորը՝ անտարբերներ…

Չե՞ք կարծում, որ որևէ օր ձեր պաշտպանյալը, ում ձեր իսկ աջակցությամբ մոտեցնում եք իր վերջնանպատակին, պիտի հայտարարի «Հայաստանն ադրբեջան է, և վերջ»:

Հուսամ բոլորդ չէ, որ սպասում եք էդ օրվան, ցավոք, նկատում եմ, որ մեջներդ ոնց որ թե եռանդով սպասողներ կան… և, եթե էդպես ա, բա տղեքն ինչի՞ զոհվեցին, հանուն Հայաստանի՞, թե՞ հանուն դավաճանության…

Խնդրում եմ խորը մտածեք…

Ի՞նչ ա նշանակում ջերմեռանդորեն ձերբակալել մարդուն, իր դավանանքի առաջնորդ Վեհափառի անունը տալու համար…

Ես պատմությունից գոնե գիտեմ, որ շատ հայերի թուրքերը ձերբակալել են նույն «հանցանքի» համար:

Հա, ի դեպ, ասեմ, որ թուրքը դավաճան և անտարբեր չի սիրում, առավել ևս իր թշնամիների մեջ. օգտագործում ա, բայց չի սիրում…

Ցավում եմ, որ թվարկածս տեսակների մեջ ընկերներ կամ մտերիմներ ունեմ…

Հ.Գ. Աստված ձեր հետ, խաղաղ մնաք…»: