Պնդումը, թե Պուտինը հիանալի հարաբերություն ուներ Սերժ Սարգսյանի հետ, խաբեություն է. Իսկանդարյան

Կովկասի ինստիտուտի տնօրեն, քաղաքագետ  Ալեքսանդր Իսկանդարյանը Ալիև-Փաշինյան դավոսյան հանդիպումն առանձնահատուկ չի համարում՝ ելնելով զուտ այն փաստից, որ չկան կոնկրետ արդյունքներ, և որ դա բնորոշ է բանակցային գործընթացին, իսկ ձևաչափը պատահականություն չէր: Քաղաքագետին չի զարմացնում սոցիալական ցանցերում հանդիպմանը վերաբերող արձագանքը, քանի որ Արցախի խնդրին և Ադրբեջանին առնչվող տեղեկատվությունը միշտ էլ զգուշավորություն է առաջացնում: 

Ըստ Իսկանդարյանի՝ նախկին իշխանությունների օրոք ստեղծվել էր հարաբերությունների որոշակի մոդուս, այլ հարց է, թե որքանով լավ կամ վատ:

«Սերժ Սարգսյանը ղարաբաղյան գործընթացում էր տասը տարի, իսկ իրականում ավելի երկար, քանի որ մինչև նախագահ դառնալը նա բավականին նշանակալի քաղաքական գործիչ էր, և կուտակվել էր որոշակի փորձ, մոդուս, տեխնիկա: Դիվանագետները սա անվանում են՝ քիմիա, այսինքն՝ որոշակի փոխգործակցություն մարդկանց, անձերի միջև: Սա վերաբերում է և' Ալիևին, և' Պուտինի հետ հանդիպումներին, և' մյուս առաջնորդների հետ հարաբերություններին: Այսինքն՝ Սերժ Սարգսյանն ինչ-որ կերպ կարողանում էր շփվել Ալիևի հետ, քանի որ ուներ  փորձ և տարիներ` դա անելու: Եվ հետո  անձի կտրուկ փոփոխություն եղավ Հայաստանում, ու նա պետք է հիմա այդ մոդուսը վերագործարկի, վերակառուցի, պետք է փոխգործակցության միջոց գտնի, հատկապես` հիմա, երբ խնդիր է դրված վերակենդանացնելու ՄԽ-ի գործընթացը: Քանի՞ անգամ էր Սերժ Սարգսյանը մեկնում Արցախ, ընդամենը՝ երկու, քանի՞ անգամ է արդեն Նիկոլ Փաշինյանը եղել Արցախում, ես կարծում եմ ավելի շատ, քան ամիսը մեկ անգամ: Տեղի է ունենում փոխգործակցություն Բակո Սահակյանի հետ, որովհետև այնտեղ ևս պետք է վերակառուցել այդ մոդուսը: Քանի՞ հանդիպում է եղել Պուտինի հետ, այնտեղ ևս նույն խնդիրն է դրված»,- ընդգծեց քաղաքագետը:

Այս համատեքստում Ալեքսանդր Իսկանդարյանը նշեց, որ Ղարաբաղյան հակամարտության բուն կարգավորման ուղղությամբ ոչինչ չի արվում, քանի որ այսօր ավելի շատ խոսվում է սահմանային իրավիճակի, խախտումների նվազեցման և փոխադարձ վստահության մթնոլորտի ստեղծման մասին: 

«Այս ամենը կարգավորման մասին չէ: Խնդիր կա ստեղծելու հիմք բանակցությունների համար, որովհետև դժվար է բանակցել, երբ քեզ հետ խոսում են, բայց մյուս ձեռքով՝ կրակում: Դա չի նպաստում բանակցային գործընթացին»,-ընդգծեց նա՝ արձանագրելով, որ սահմանային խախտումների նվազում է նկատվում, այլ հարց է, թե որքանով է այս իրավիճակը կայուն:

Դիտարկմանը, թե Ղարաբաղյան հակամարտության  կողմերի վրա միջազգային ճնշում է գործադրվում, քաղաքագետն արձագանքեց, թե դա կախված է տերմինից՝ մեկը  ճնշում բառը կարող է փոխարինել ազդեցություն կամ առաջարկ բառերով, բայց էությունը դրանից չի փոխվի:

«ԵԱՀԿ Մինսկի խումբն իրենից ներկայացնում է մի սենյակ, որտեղ, բացի Հայաստանից և Ադրբեջանից, կան նաև երեք լուրջ երկրներ, որոնք ունեն միջուկային զենք, ՄԱԿ-ի մշտական անդամներ են, ուստի  փորձ է արվում միջազգայնացնել խնդիրը, այս դեպքում  միջազգային խաղացողները միշտ էլ ազդեցություն կունենան»,- ասաց նա:

Անդրադառնալով հայ-ռուսական կամ Փաշինյան-Պուտին հարաբերություններին` քաղաքագետը նշեց, որ, այո, ռուս-հայկական հարաբերություններում բարդություններ կան, ինչպես ռուս-բելառուսական, ռուս-ղազախական հարաբերություններում: Եվ  դա չի կարող չլինել, քանի որ ցանկացած միության, ֆորմատի դեպքում սա հնարավոր է, քանի որ յուրաքանչյուր միություն ոչ միայն փոխհամաձայնություն է ենթադրում, այլև հակասություններ: Նույնը կարող ենք ասել նաև ՆԱՏՕ-ի դեպքում, որի անդամ են Թուրքիան և Հունաստանը: 

«Պնդումը, թե Պուտինը հիանալի հարաբերություններ ուներ Սերժ Սարգսյանի հետ, խաբեություն է: Նման բան չկար, կային դժվարություններ, պարզապես դրանք շատ հաճախ դուրս չէին հանվում»,- նշեց քաղաքագետը:

Ինչ վերաբերում է Փաշինյանի թիմի անդամների թույլ տված սխալներին, Իսկանդարյանը նշեց՝ նոր մարդիկ, նոր սխալներ: ՌԴ-ի սխալների մասով նա շեշտեց, որ դրանք վերաբերում են հռետորաբանությանը, ԵԱՏՄ-ի և ՀԱՊԿ շրջանակում  գործողությունների բացեիբաց լինելուն, որի վառ օրինակը ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի ընտրության հարցի հետ կապված զարգացումներն էին: