Վտանգավոր տեսակ

Խզմալյանy, իհարկե Մյունհաուզեն չէ, թեև հետաքրքիր կլիներ տեսնել Խզմալյանի ֆիլմը Մյունհաուզենի մասին: Եթե անկեղծ լինենք, ապա Խզմալյանի ֆիլմերը հետաքրքիր են` անկախ նրանից` Մյունհաուզենի մասին են, թե, օրինակ, Չիպոլինոյի:

Խզմալյանը Խզմալյանն է, ուրիշ նմանը չկա: Ինչպես մի անգամ գրել եմ, հիմա էլ կրկնում եմ` Խզմալյանն այս էլ որերոդ անգամ «անցնում է» հայ-ադրբեջանական սահմանը: Նա haqqin.az-ին էլի է հարցազրույց տվել, բայց ոչ թե ուղղակի այդ կայքին, այլ այդ կայքի համար աշխատող հանրահայտ հայատյաց Բահրամ Բատիեւին: Վերջինս իր հոդվածներում, որոնք բացառապես մեր մասին են, մեզ անվանում է ոչխար, ապուշ, բորենի, շուն… Մեզ, այսինքն` նաեւ նրան, ում հետ զրուցել է:

Խզմալյանը Բատիեւի հետ զրույցում խոսել է դեկտեմբերի 6-ի հանրաքվեի մասին: Դե, հասկանալի է, թե ինչ է խոսել, հասկանալի է նաեւ, որ Խզմալյանը թերեւս հարցազրույց է տալու այսուհետ միայն ադրբեջանական կայքերին. այնտեղ իրեն ավելի լավ են հասկանում, այնտեղ ինքն ավելի պահանջված զրուցակից է, երեւի…

Անկեղծ ասած` «Խզմալյանն անցել է հայ-ադրբեջանական սահմանը» իմ հոդվածից հետո ես փոքրիկ երկխոսություն ունեցա նրա հետ: Մի շատ կարեւոր բան կար, որը ցանկանում էի պարզել, պարզեցի` Խզմալյանը ոչ թե մտածում է, թե արդյոք պե՞տք էր նրանց հարցազրույց տալ, գուցե պետք չէ՞ր, այլ հստակ գիտի, որ ինքը ճիշտ էր, եւ ինքը ճիշտ է միշտ: Նման մարդիկ վտանգավոր են, նման մարդկանց հետ զրուցելիս պետք է միայն մի բան ասել` Դուք երբեւէ տեսե՞լ եք, թե ինչ գեղեցիկ է հոսում գետը: Իսկ այ նրանց ազատամարտիկ ընկերներին մի բան պետք է ասել` Ժիրա\'յր, երբ մի քանի տարի առաջ դու կռվում էիր Ադրբեջանի դեմ, որի դեմ պատերազմը դեռ չի ավարտվել, այդ կողմն անցածներին, այդ կողմի հետ մտերմիկ եւ հաճախ զրուցողներին դուք ի՞նչ էիք ասում…Մտքումդ ասա, ամոթ է:

Հովիկ Աֆյան