«Ակունքը». Նշան Աբասյան

Բանաստեղծ լինելու համար մանկության օրերին պիտի «ողբերգութուն» ապրած լինես, պիտի մուլտֆիլմի չար գայլը քեզ շատ վախեցրած լինի, պիտի մորդ կուրծքը փնտրած, արցունքոտ աչքերով նրան գտած, վզից ամուր-ամուր կախված լինես...

Տեսե՞լ եք՝ ինչպես է զարմանում փոքրիկը ամեն վայրկյան իր առջև բացվող մե՜ծ աշխարհի գույներով՝ առաջին խաղալիք, առաջին զբոսանք, առաջին կարուսել, առաջին ձյուն: Եվ երփներանգ այս հեքիաթի մեջ՝ առաջին գիտակցված ցավն ու խելապատառ վազքը դեպի գորով…

Այս մասին են աշխարհի բոլոր բանաստեղծությունները: Ամեն բան, ինչ բանաստեղծական է: Հիշողության հազար մշուշի տակ թաքնված այս սրբազան մրմուռն է, որ բանաստեղծի գրչով, նկարչի վրձնով ամեն անգամ սիրտ ու թրթիռ է դառնում նոր պատմության մեջ, ամեն անգամ գունավորում է աշխարհը մի նոր բաբախյունով:

Մեր բոլոր ազնիվ երազները մանկությունից են գալիս, երբ աշխարհն անհունորեն հարուստ էր, երբ մեր սպիտակ հոգում ամեն բան անկեղծ էր մինչև անսահմանություն: Մենք գեղագետ ենք այնքան, որքան պահպանել ենք հիշողությունը մեր առաջին զարմանքի: Եվ մարդասեր ենք այնքան, որքան չենք մոռացել մեր առաջին աղոթքը՝ Մա՜մ...

9 մայիսի, 2014 թ.