ՉՈՐՐՈՐԴ ԻՆՔՆԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ. Երկու "Բենթլի", երկուսն էլ մի բոյի

«Բենթլին», ինչպես «Ռոլս Ռոյսը», այդպես էլ չկարողացան դառնալ պարզապես ապահովված, հաջողության հասած մարդու խորհրդանիշ: Դրանք նույնիսկ աշխարհի ամենահարուստ երկրներում ընկալվել եւ ընկալվում են որպես ցոփության, շվայտության, հաբռգածության արտահայտություն, եթե, իհարկե, դրանց տերը թագավորական կամ այլ այսպես ասած գերազնվազարմ ընտանիքի ներկայացուցիչ չէ:

Ի տարբերություն «Մերսեդեսի» կամ «ԲՄՎ»-ի, սրանք չեն ընկալվում որպես լավ մեքենա կամ շատ լավ մեքենա, այլ ընկալվում են որպես ցուցադրականություն, հայկական ընկալմամբ` «բոշի յուղ»:

Երբ Վարդան Այվազյանին հարցնում են, թե տղայիդ որտեղից «Բենթլի», մուննաթով, իբրեւ թե զարմացած պատասխանում է. «Բա հո «Զապարոժեց» չի՞ քշելու»: Երբ Սամվել Ռուբենիչին (նախորդ կյանքում` Նավասարդ Կճոյան) են հարցնում, թե Տեր հայր, այդ «Բենթլի՞ն» որտեղից, պատասխանը նույնպես մուննաթախառն ու զարմանախառն է. «Ի, դա իմ անձնական կյանքն է»:

Ինչպես տեսնում եք, քաղաքական եւ հոգեւոր դաշտի «ավտարիտետները» զարմանալիորեն ոչ միայն ներդաշնակ են ավտոմեքենաների, այլ նաեւ մտածողության եւ հոգեվիճակի առումով: Իսկ սա համարյա նիրվանա է: